ComMedSci ι ต้นกล้าเยาวชนคนอาสาพัฒนาตำบล

เรื่องฝากจากพี่อ้อ เมื่อครั้งที่ เราทั้งคู่ถูกเชิญไปบรรยาย เรื่องถุงยางอนามัยและการคุมกำเนิด และเรื่องการใช้ชุดทดสอบอย่างง่าย ณ อบต.เหล่าดอกไม้ จังหวัดมหาสารคาม เป็นงานที่เขาเรียกเยาวชนมารวมตัวกัน เพื่อจัดตั้งชมรม ด้วยความอยากรู้ อยากเห็นของเราทั้งคู่ ทั้ง ๆที่มีบรรยายบ่าย แต่ก็เดินทางกันตั้งแต่เช้า วันนั้นติ๋วขับรถไปเอง หลงทางด้วยนะนั่น ติดตามอ่านได้เลยนะคะ

---

 

ต้นกล้าเยาวชนคนอาสาพัฒนาตำบล

  

 ศุภลักษณ์  พริ้งเพราะ..........ผู้เขียน

นักวิทยาศาสตร์การแพทย์ชำนาญการ

ศูนย์วิทยาศาสตร์การแพทย์ที่ ๖ (ขอนแก่น)

 

          ด้วยความร่วมไม้ร่วมมือของ  อบต.เหล่าดอกไม้  จังหวัดมหาสารคาม  นำทีมโดยท่านนายกและทีมงาน  ได้ให้โอกาสพี่อ้อกับน้องติ๋ว  (เป็นเจ้าหน้าที่อยู่ที่ศูนย์วิทยาศาสตร์การแพทย์ที่ ๖   (ขอนแก่น))   ได้ไปมีส่วนร่วมในการจัดอบรมเด็กวัยรุ่นของตำบลเหล่าดอกไม้   ซึ่งในพื้นที่นี้ก็จะมีหมู่บ้านที่รับผิดชอบอยู่ประมาณ  11  หมู่บ้าน  ในแต่ละหมู่บ้านให้คัดเด็กวัยรุ่นหมู่บ้านละ  2   คนเพื่อเข้ารับการอบรมโครงการ  “ต้นกล้าเยาวชนคนอาสาพัฒนาตำบล ”  ณ  ห้องประชุมองค์การบริหารส่วนตำบลเหล่าดอกไม้  พอเราเข้าไปในห้องประชุมก็ตกใจ  อะไรจะคึกคักกันขนาดนั้น  ทั้งเสียงกองยาว  ทั้งเสียงหัวเราะ  สนุกสนาน  และเสียงดังมาก  (ถ้าไม่เกรงใจคงจะดังไปถึงศูนย์วิทย์ฯขอนแก่นแน่ ๆ  เลย)  จากนั้นเราก็เริ่มมองไปยังทีมที่ทำให้เกิดเสียงได้ขนาดนี้ ไม่อยากจะบอกว่ายังเด็กกันมาก  แอบกระซิบถามว่าอายุเท่าไรกันแล้ว  คำตอบทำให้เราประหลาดใจเล็กน้อยถึงปานกลาง ว่ากำลังเรียนอยู่ราชภัฏปี 1- 4  แต่บางคนก็จบแล้ว  แต่ยอมรับว่าเด็กยุคนี้เก่งกันจริง  ๆ  ประมาณว่ามืออาชีพยังอายเลยก็ว่าได้  เมื่อมีการนำร่องปลุกอารมณ์ให้สนุกสนานแล้ว  ต่อจากนี้ไปก็เริ่มเข้าเนื้อหาเกี่ยวกับวัยรุ่นกันแล้ว   พิธีกรจึงแนะนำวิทยากรคนต่อไปว่า 

“ต่อจากนี้ไปขอเชิญพบกับพี่เอก” 

เสียงปรบมือกันสนั่นห้อง  (คิดในใจพี่เอกไหน.....ช่างเถอะ  ปล่อยไป  เพราะไม่ทราบจะถามใคร  ทุกคนตั้งใจรอฟังพี่เอกกันทั้งนั้น)    เราก็เลยเนียนแอบไปเป็นเด็กวัยรุ่นไปนั่งเสนอหน้าอยู่หน้าห้องประชุม  จากนั้นพี่เอกของเราก็เริ่มการบรรยายพร้อมภาพให้กับวัยรุ่นในตำบลเหล่าดอกไม้และวัยรุ่นจากศูนย์วิทย์ฯขอนแก่นฟัง  (เนียนมาก ๆ ) 

ขอบอกก่อนว่าก่อนจะอ่านข้อความต่อไปนี้อาจจะมีคำบางคำที่หลายท่านอาจคิดว่าไม่สุภาพ   

แต่ก็ทำให้เข้าใจง่าย    ได้ทั้งอารมณ์  ความรู้สึก  และกระตุ้นเตือนวัยรุ่นไทยทุกคนไม่สมควรที่จะเป็น.................อย่างที่พี่เอกสอนไว้ 

จากนั้นพี่เอกก็ยึดไมค์และกล่าวสวัสดีกับทุกคนในห้อง  พร้อมกับพูดว่า   

เขาว่า..........สังคมป่วย  เด็กแก่แดด  รู้ทุกอย่าง  ไม่รู้อยู่อย่างเดียว  “ไม่รู้จักความ” 

น้อง  ๆ  วัยรุ่นพากันหัวเราะกันใหญ่  ไม่แน่ใจว่าที่หัวเราะเพราะพี่เอกพูดถูกหรือพูดผิด  จากนั้นพี่เอกก็รำไทยให้เราดูแล้วชี้แนะว่าเห็นอะไรไหม 

คนสมัยก่อนผู้ชายก็จะรำเกี้ยวใกล้ตัวผู้หญิง  มือก็กางออก  ส่วนผู้หญิงก็รำไปแต่มือจะจับจีบอยู่ตรงหน้าอก  เพื่อป้องกันส่วนที่หวงแหนไม่ยอมให้ผู้ชายเข้าใกล้ 

แต่ปัจจุบันวัยรุ่นเขาไม่ฟ้อนรำกันแล้ว  เต้นกันแบบสุดฤทธิ์สุดเหวี่ยงแถมมือก็ยกขึ้นสูงบ้าง  ไว้ข้างลำตัวบ้าง  บางคนถึงกับเอาไว้ข้างหลังก็ยังมี 

แล้วจะรอดไปได้ยังไง 

ก็เพราะท่ารำที่ให้ท่านี่แหละ  แถมชุดแต่ละชุดที่ใส่ออกไปเที่ยวก็สุดยอด  ใส่กระโปรงหรือกางเกงขายาว  (เห็นขายาว  ๆ  ไม่มีอะไรปิดเลย)  เสื้อแขนก็เล็ก  ๆ  ประมาณว่าสะกิดนิดหนึ่งก็ขาด บางคนไม่มีเลยเกาะอยู่ที่อก  ผมก็ไม่แน่ใจว่าเสื้ออยู่ได้ยังไง 

สมัยก่อนจะมีคำสอนว่า  “ก่อร่างสร้างตัว” 

ปัจจุบันกลายเป็นว่า  “ขายร่างสร้างตัว” 

ถ้าไม่ชัวร์วัยรุ่นหญิง  ก็จะบอกว่า 

“ประสบการณ์พร้อมใบผ่านงานค่ะ”  เอากะเขาซิ  อะไรวัยรุ่นยุคนี้จะปานนั้น  จนมีคำพูดฮิตปิดปากว่า  “ท้อง  แท้ง  ทิ้ง”

          ค่านิยมของวัยรุ่นไทยเปลี่ยนไปจากเดิมมาก  เช่น  ลดค่านิยมในการรักษาพรมจารี  มีค่านิยมยอมรับการอยู่ก่อนแต่งมากขึ้น  มองเรื่องการมี  Sex  เป็นเรื่องปกติ   ใช้  Sex  เป็นเครื่องมือของการพิสูจน์ความ  “รัก”  เป็นเรื่องของการภาคภูมิใจ  (นักล่าแต้ม)  และที่สำคัญวัยรุ่นชายไทยส่วนน้อยที่จะซื้อบริการทางเพศ  ปัจจุบันทุกคนทราบไหมว่า 

เด็กเสียตัวอายุเท่าไร    12  ปีค่ะ   

ท้องอายุ  13  ปี 

หนีตามอายุ  14  ปี 

แถมยังมีคนกล่าวว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะ

 “เด็กติดห้าง  ไกลบ้าน  ไกลวัด  ผู้ใหญ่ที่บ้ากาม  เด็กที่ใจแตก” 

 ยังไงทุกคนก็ต้องช่วยกัน 

ถึงเรื่องความต้องการทางเพศจะเป็นเรื่องธรรมชาติก็ตาม  แต่จะต้องให้ถึงเวลาที่เหมาะสม  ถ้าพลาดพลั้งขึ้นมาคนที่เจ็บปวดก็คงไม่พ้นตัวเราเอง  อย่าคิดว่าสิ่งที่เราทำมันเท่ห์ พ่อแม่เลี้ยงเราเขาก็ลำบากพอแรงแล้ว  เรายังหุงข้าว  ซักผ้าไม่เป็นเลยก็มีลูกแล้วคิดดูว่าเราจะเลี้ยงลูกเราได้ไหม  ตัวเรายังเลี้ยงตัวเราเองไม่ได้  ยังไงก็นึกถึงพ่อกับแม่ไว้  หลังขดหลังแข็งอยู่กลางแดดกลางทุ่งนา  แต่น้อง ๆ  นั่งเรียนในห้องพัดลม  ห้องแอร์  ขนาดนั้นยังบอกว่าเหนื่อยและลำบาก 

อยากจะถามว่าลำบากตรงไหน  คิดให้ดี  ๆ  ทุกคนมีสมอง  คิดเป็นว่าอะไรดีไม่ดี  เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม  มีอะไรให้เราทำอีกเยอะแยะ อย่าอยู่แต่เรื่อง ๆ  เดียว  พี่เอกหวังว่าทุกคนจะช่วยกันดูแลตัวเองและชักชวนเพื่อนวัยรุ่นในบ้านเรา  ให้ช่วยกันพัฒนาหมู่บ้านของเราให้ดี  และมีความสุขยิ่ง  ๆ ขึ้นไป

---

เสียดายไม่มีภาพประกอบเพราะกล้องถ่ายรูปติ๋วหายไป

แต่เชื่อว่า "ตัวอักษร คงพอจะนำพาให้เห็นภาพได้" (^_^)

[โสภณ เปียสนิท]

โห สะท้อนสภาพสังคมได้ดีมากเลยครับ 

[ใบไม้ร้องเพลง]

ใช่แล้วค่ะท่าน โสภณ เปียสนิท วันนั้นน้องเขาพูดได้เด็ด และ โดนใจมาก ค่ะ

และพี่อ้อก็เขียนออกมาได้เห็นภาพมากค่ะ

[เจ้ต้อย]

  นายแน่มาก คิดไม่ถึงว่าฝีมือจะพัฒนาได้เร็วขนาดนี้  ด้วยความจริงใจ