นิทานที่ 16 พังพอน

 

 

ยังมี ผัวเมียพร้อมลูกน้อย    เนาอยู่ชานเมือง

     ผัวเดินไพร                   พบพังพอนน้อย

เลยเล่า เอามาเลี้ยง            บอกลอนสอนแอบ*

พังพอน กับลูกน้อย            เริงเล่นฮ่วมเฮือน

 

เด็กชาย บิแบ่งป้อน            พังพอนโภชน์อาหาร

     ทั้งสองสหาย                แล่นลานกลางบ้าน

     เจริญวัยขึ้น                  ดอมเดียวพันธ์ผูก

     คืนค่ำเช้า                    เคียงข้างควบกับ

 

วันหนึ่ง สองคู่เยื้อน             ไปไฮ่ไลเฮือน

     เหลือพังพอน                อยู่นำชายน้อย

เขาก็ พากันเล่น                 ในเฮือนถ้าพ่อ

รอแม่ หาหมากไม้              มาต้อนมื้อแลง

 

จักกล่าว งูเห่าห้อม             จอมพิษหิวกระหาย

     เลือมาเถิง                    บ่อนสองสหายเล่น

     งูจึ่ง ขึงคอขึ้น               เร็วพะลันขบตอด

เด็กชาย ถืกพิษฮ้าย           คิงฮ้อนฮ่วนฮน

 

พังพอน เห็นเพื่อนกลิ้ง        ตายคอบงูพิษ

มันจึง นำตามติด                คาบคองูไว้

      กุมกันเกี้ยว                 งูฮิงฮัดฮอบ

ถืกกัดคอ ด่าวดิ้น               พังพอนพ้นรอดตาย

 

แสงทอง ยองยอดไม้           ฟ้าค่อยคายสี

นกกา หวนคืนคลอน            ส่งเสียงลางเศร้า

พ่อแม่ พายของต้อน           คืนเฮือนหาลูก

ขึ้นเฮือน เห็นลูกหล้า           โตซ้ำก่ำแข็ง

 

แม่ก็ โซมลูกน้อย                ลาโลกไปดน

      โวยวายเสียง                โอดคางครวญไห้

พ่อก็ เหลือใจแท้                 พังพอนฆ่าลูก

      มือลากพร้า                  ฟันฆ่าทดแทน

 

หนหวย ทืบเลาะเหย้า          เห็นเลือดงูตาย

     เลยหวนเห็น                  เหตุพังพอนสู้

กูก็ มาใจฮ้อน                    ใจฮอมคิดม่อ ฉันนี้

โยบนั่ง ซึงโศกเศร้า            สังย้อยอาบใจ โอนอ!*

(10 พฤศจิกา 2010)

 

* แอบ - ฝึกหัด

* สัง - น้ำสังข์, น้ำตา