-ปณิธิ ภูศรีเทศ-
(ภาพสีไม้:ต้นไม้ข้างทาง อ.วัดโบสถ์ พิษณุโลก-ปณิธิ)
สวัสดีค่ะอาจารย์...มาเยี่ยมกันตอนใกล้ดึก
*** อ่านบันทึกนี้แล้ว คิดถึงดอกไม้ในป่าแดด (เฟื่องฟ้า) ที่ไม่เคยเหี่ยวเฉาต่อให้ร้อนและแล้งแค่ไหน
*** ช่างทนแล้งทนฝน...หนอเฟื่องฟ้า เหมือนดอกหญ้า...ที่ไม่เคยสิ้นสูญ ให้ร้อนแล้งอย่างไร...ยังเพิ่มพูล แพร่ไปไพบูลย์...ทั้งปฐพี ไม่ต้องการน้ำเลี้ยง....มากมาย ทนต่อฤดูกาลหลากหลาย...ได้ทุกที่ ตามซอกหินภูผา....ไม่ใยดิน พร้อมจะมีชีพอยู่...อย่างสู้ทน
*** ลองๆแต่ง..ให้เข้าบรรยากาศกับบันทึกของอาจารย์ค่ะ....แม้จะถูกอะไรต่อมิอะไรพาไปบ้างก็ต้องขออภัยนะคะ...จริงๆแล้วไม่ถนัดเลยค่ะ เรียนพื้นฐานทางคณิต-วิทย์...แต่โชคชะตาพลิกผันให้ไปเรียนศิลป์..ตอนอยู่มหาวิทยาลัย...ทำได้ไม่ดีแต่มีใจรักแน่นอนค่ะ
ชอบจังเล้ยค่ะ เพราะเหมือนกับมันมีอะไรลึกๆ แล้วก็สอนให้เข้มแข็ง
ฉันคนหนึ่งเคยเป็นเช่นภาพนี้
ทุกนาทีแล้งร้อนจนอ่อนไหว
ร้องเรียกหา ความหวัง กำลังใจ
ผลที่ได้ คือเหยียบย่ำ ช้ำทวี
จึงมิหวังกำลังใจจากใครเขา
ตัวของเราเติมพลังใจให้เต็มที่
ให้กำลังใจตัวเอง เก่ง กล้า ท้าความดี
มาวันนี้จึงผงาดมิขลาดใคร
ทรนงเยี่ยงสตรีมีลูกติด
สองชีวิตฟูมฟักคือหลักใหญ่
ไม่รวย ไม่สวย ไม่เริ่ด ไม่เชิ่ด ไม่หยิ่ง ไม่วิ่งหาใคร
คำตอบใช่ "ฉันช่างแน่ กว่าใคร อีกหลายคน"
อ่านบทประพันธ์ของอาจารย์แล้ว เกิดพลังใจอย่างมากค่ะ
ต้องให้กำลังใจตัวเองซะหน่อย ***ขอบพระคุณค่ะ***
@@@เธอยืนหยัดอยู่ได้ด้วยใจสู้
เพราะว่ารู้ต้องทนแกร่งจึงอยู่ได้
ความอดทนเท่านั้นที่พ้นภัย
แล้วไฉนเราเป็นคนไม่ทนเลย@@@
สู้...เฝ้า ดูนิ่งภายในที่ใจนั้น
สู้...ฝ่า ฟันกับกิเลสอันหนาแน่น
สู้...ฝืน ยืนหยัดทนทุกข์อันสุดแสน
สู้...ฝัน พบแดนสงบสุขร่มเย็น........
*** ขอบคุณมากค่ะอาจารย์
*** ภาพสวยที่ส่งไป...สวย...( ไม่เบื่อแน่นอนค่ะ)
***และขออนุญาตแก้ไขที่พิมพ์ผิดด้วยนะคะ
*** ช่างทนแล้งทนฝน...หนอเฟื่องฟ้า
เหมือนดอกหญ้า...ที่ไม่เคยสิ้นสูญ
ให้ร้อนแล้งอย่างไร...ยังเพิ่มพูล
แพร่ไปไพบูลย์...ทั้งปฐพี
ไม่ต้องการน้ำเลี้ยง....มากมาย
ทนต่อฤดูกาลหลากหลาย...ได้ทุกที่
ตามซอกหินภูผา....ไม่ใยดี
พร้อมจะมีชีพอยู่...อย่างสู้ทน.