ความเหมือนที่แตกต่าง

เมื่อคืนวันเสาร์ (30 กค.2549) น้องที่เรียนปริญญาโทด้วยกัน โทรมาสอบถามเรื่อง เทกะโฮเมะ (Take Home) (เพื่อน ๆ ในห้องเรียกกันอย่างงี้จริง ๆ) วิชาพฤติกรรมในองค์การ ก็ให้เกิดสงสัยว่า ขนาดคนเข้าเรียนแค่ครึ่งวัน รู้ได้ยังไงว่าอาจารย์สั่งการบ้าน ในขณะที่ผู้เขียน เข้าเรียนทั้งวันและก็นั่งหน้าด้วย แต่ไม่ได้ยินสักคำว่าอาจารย์สั่งให้ไปทำ case study ที่บ้าน โชคยังดีที่น้องคนนั้นรับอาสา ทำการบ้านชิ้นนี้ให้ แต่ด้วยความเป็นกังวล ผู้เขียนก็หยิบเอาตำราวิชา พฤติกรรมองค์การ ติดมือขึ้นห้องนอนไปด้วย หวังว่าจะเอาไปเปิดดูให้อุ่นใจก่อนนอนสักเล็กน้อย แต่พอเข้าห้องนอน เปิดโทรทัศน์ ก็เป็นต้องโดนสิ่งยั่วเย้าให้หันไปสนใจดูโทรทัศน์ แทนที่จะอ่านหนังสืออย่างที่ตั้งใจไว้ น้องฟางเข้ามาแจมกับคุณแม่ พอเห็นหนังสือวางอยู่ ก็เปิดอ่านด้วยความสนใจเล็กน้อย พอเห็นมีศัพท์ภาษาอังกฤษ (อยู่บ้าง) ก็ขอให้คุณแม่อ่านให้ฟัง ก็อ่านให้เขาฟัง ซึ่งน้องฟางคงได้แต่ฟังอย่างเดียว แต่คงไม่รู้ความหมายหรอกค่ะ ในใจคุณแม่ตอนนั้น คิดแค่ว่า อ่านให้เสร็จ ๆ เดี๋ยวน้องฟางก็คงละความสนใจไปตรงอื่นแทน ที่ไหนได้ค่ะ พอน้องฟางเปิดไปเจอบทที่เกี่ยวกับ พฤติกรรมของมนุษย์ในแต่ละวัย ก็อุทานขึ้นมาทันทีว่า “แม่เรียนเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ เหมือนที่คุณครูสอนลูกเลย” น้องฟางสนใจเรื่องพันธุกรรมมาก แล้วก็พฤติกรรมของคนในแต่ละวัย ไม่ว่าจะเป็นวันแรกเกิด วัยทารก วัยเด็ก วัยรุ่น วัยทำงาน วัยผู้ใหญ่ จนกระทั่งวัยชรา พอได้ฟังลูกพูด ก็มานั่งนึกว่า “จริงของลูกแฮะ เพราะจำได้ว่า เคยหาข้อมูลให้ลูกทำชิ้นงานเรื่องพวกนี้” ทำให้ย้อนนึกถึงระบบการศึกษาของไทยเรา บางครั้งในรายวิชาเดียวกัน เรื่องทำนองเดียวกัน บางครั้งตัวเนื้อหาหลักไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลง บางรายวิชาของระดับปริญญาโท มีเนื้อหาเดียวกับระดับปริญญาตรี แต่แตกต่างกันตรงกระบวนการส่งเสริมการเรียนรู้ ขึ้นอยู่กับวุฒิภาวะการเรียนรู้ของผู้เรียน ว่าจะสามารถนำความรู้ที่ได้มาประยุกต์ใช้ให้เหมาะกับบริบทของแต่ละคนอย่างไรเหมือนเช่นทุก ๆ คืน คุณแม่มักจะเผลองีบไปก่อนคุณลูก ๆ เสมอ แต่ตื่นเช้าของวันรุ่งขึ้น ก็แอบถามน้องฟางว่า เป็นงัยลูก อ่านหนังสือแม่สนุกไหม น้องฟางตอบว่า “สนุกค่ะ” เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าคุณแม่อุตส่าห์เรียนปริญญาโท แต่เนื้อหาที่เรียนเหมือนของลูกประถม 3 (เฮ้อ สงสัยตอนสอบคงต้องให้ลูกติวให้คุณแม่ซะแล้ว)

อ้อ ลืมบอกไปค่ะ ตกลงอาจารย์ไม่ได้สั่งให้ทำการบ้านชิ้นนี้มาส่ง เพียงแต่ให้ไปดูกันแล้วเอามาพูดคุยกันในชั้นเรียน เป็นอันรอดตัวไป มิเสียหลายที่ตั้งใจเรียน Teacher