ความรัก ความหวัง ความสุข ความทุกข์...

แปลกไหม... ที่คนเราสมัยนี้คิดว่า ใครอีกคนจะมอบความสุขให้แก่เราได้...?

แปลกไหม... ที่คนเราส่มัยนี้คิดว่า เราสามารถมอบความสุขให้กับใครอีกคนหนึ่งได้...?

แปลกไหม... ที่ผู้หญิงคิดว่า วันหนึ่งจะมีผู้ชายดี ๆ ซักคนที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน ผู้ชายคนนั้นจะมามอบความสุขให้กับเรา...?

แปลกไหม... ที่ผู้ชายมักคิดว่า ตนเองนั้นมีความสามารถอย่างใหญ่หลวงที่จะมอบความสุขแบบไม่มีสิ่งใดเสมอเหมือนให้กับผู้หญิงที่เขาพึงพอใจ...?

มีใครบ้างไหม ที่เคยพบกับความสุขที่แท้จริงกับสิ่งที่เคยคิดและฝันนั้นอย่างไม่มีความสุขเจือปน...

นตฺถิ สนฺติ ปรํ สุขํ ความสุขอื่นใดนอกเหนือจากความสงบนั้นไม่มี คำพูดของพระพุทธเจ้าคำนี้คงเป็นคำหลอกลวง ถ้าหากใครสักคนนั้นคิดว่า ถ้าเป็นผู้หญิงก็คิดว่าวันหนึ่งจะมีผู้ชายมามอบความสุขแท้ให้ ถ้าเป็นชายก็คิดว่าวันหนึ่งจะมีผู้หญิงสักคนที่มาพบเจอกันแล้วจะมีความสุขอย่างแท้จริงมอบให้กัน....

แต่บางคน เมื่อเจอคนหนึ่งแล้วไม่ใช่ หรือไม่ได้รับความสุขนั้น ก็ยังมีความหวังว่า "ไม่ใช่ตัวจริง" ไม่ใช่เขา ไม่ใช่เธอ แล้วก็มีโอกาสไปพบไปเจอกับคนที่สอง

เมื่อคนที่สองก็ไม่ใช่อีก ความสุขนั้นไม่ใช่อีก ก็เดิน ก็วิ่งไปพบกับคนที่สาม แล้วก็ไม่ใช่อีก

เอาน่ะ เขายังไม่ใช่ ต้องมีใครสักคนที่ฟ้าส่งมาเพื่อ "คู่กับฉัน"

แล้วเขาก็เดินหาไปเรื่อย คนแล้ว คนเล่า ปีแล้ว ปีเล่า

_{เฮ๊ย... มึงยังไม่เจอผู้หญิงที่ดี}

_{นี่แก... ผู้ชายดี ๆ มีอีกถมเถไป}

แล้วเขาหรือเธอต่างก็เปลี่ยนหน้าพบปะ พบเจอกันไปเรื่อย คนแล้ว คนเล่า คู่แล้ว คู่เล่า วันแล้ว วันเล่า ปีแล้ว ปีเล่า ชาติแล้ว ชาติเล่า เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิด หมุนเวียน เปลี่ยนวนมานานอย่างแสนคณานับ...

แกมันโง่ ที่ไปเลือกผู้ชายคนนี้

มึงน่ะโง่ ที่ไปหลงผู้หญิงคนนั้น

แล้วอีกหนึ่งชีวิตที่เกิดมาพร้อมลูกตาดำ ๆ ก็เป็นผลงานจากความเพ้อฝันอันเรียกว่า "ความสุข..."

สุขใดเล่า จะนอกเหนือจากความสงบ คนแก่ คนโบราณ คนหมดหนทางเขาพูดกัน

ถ้าผู้หญิงเขาจะบอกกันว่า ผู้ชายที่มาพูด มาจีบ มาเกี้ยวเรา ก็เพียงเพื่อต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นไปทำหน้าที่สองประการหลัก ๆ คือ หนึ่ง คือเป็นนางทาส และสองเป็นนางบำเรอ ผู้หญิงคนนั้น หรือเพื่อนคนไหนที่แนะนำแบบนี้ ก็จะโดนผู้ชายตราหน้าว่า โถ่... ยังไม่รู้จักความรักที่แท้จริงล่ะสิ ความรักที่ให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน โถ่... น่าสงสารที่ยังไม่เจอผู้ชายดี ๆ แล้วใครเล่าจะกล่าว จะบอก จะเตือนกัน

เมื่อบางคนก็หลงเวียนวนอยู่ในวังวนแห่งความรัก

และอีกหลายก็หลงพร่ำบ่นอยู่กับคำว่า "ปล่อยวาง"

ปล่อยวางแบบ "ควาย" เกิดอะไรกับใครก็ช่างเขา เรื่องของเขา เราอย่าไปยุ่ง ใครจะเป็นจะตายก็ช่างมัน

นี่ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่เรื่องของเรา ไม่ใช่เรื่องของเรา มีแต่เรา เราที่ "เห็นแก่ตัว"

ธุระไม่ใช่ เวรกรรมก็เป็นของใคร ของคนนั้น

เพราะไม่มีใครบอกเตือนกันสังคมก็เละเทะ ป่นปี้

ผู้ใหญ่ไม่ทำหน้าที่ผู้ใหญ่ที่ใครต่อใครมักบอกเสมอว่า "เคยอาบน้ำร้อนมาก่อน"

อาบน้ำร้อนมันทุกข์ แล้วก็ไม่ไปบอกเด็กว่ามันทุกข์อย่างไร...!

พ่อไม่ทำหน้าที่พ่อ แม่ไม่ทำหน้าที่แม่ พี่ไม่ทำหน้าที่พี่ ครูไม่ทำหน้าที่ครู แล้วจะเป็นครูดี ครูเพื่อศิษย์ได้อย่างไร...?

เกิดเป็นควายคงดีกว่าคน เพราะเกิดเป็นคนแล้วไม่รู้จักทำหน้าที่การเป็นครูที่ดี

ครูคือคนที่มีความรู้ มีประสบการณ์ แล้วสามารถผ่องถ่ายอาการแห่งทุกข์เหล่านั้นไปสู่ศิษย์ได้

หน้าที่ครูคงมิใช่มีแต่เพียงสอนหนังสือ แต่พึงสอนความทุกข์ ที่ตนเคยสุขกระจุก ทุกข์กระจาย บอกเล่า ผ่องถ่ายให้แก่ "ลูก" "ศิษย์" ที่รักไป ว่าความสุขและทุกข์นั้นหนอเป็นเช่นไร...?