ปีใหม่ ใจเขา ใจเรา

การทำนา วิถีชีวิต การเข้าใจผู้อื่น

“มึงจกเอาเข่าใส่ก่อง ก่อนกลับสารคามหล่ะไป๊ ? ” ผู้สูงวัยร้องถาม ก่อนล้อหมุน

 

เป็นธรรมเนียมแม่ ที่ต้องปฏิบัติกับผมและครอบครัวทุกครั้งที่ ก่อนจะเดินทางไปไหนมาไหน ?

 

การเดินทาง หากไม่มีก่องข้าวไปด้วย ความอบอุ่นใจ จะหายไป

 

แทนที่ด้วยความกังวล และเสียงบ่นตลอดทาง    หากแม่ต้องเดินทางไปด้วย

 

ความมั่นคงทางด้านอาหาร เป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกที่พ่อ แม่ ฝังปลูกเข้าไปในใจลูกอย่างผมตั้งแต่เกิด

 

“ปีนี้ กูตั้งเป้าว่า ลูกกูทุกคนจะต้องไม่ซื้อข้าวกิน” พ่อประกาศกร้าวกลางนา ที่เพิ่งหว่านเสร็จ

 

ย่างเข้าสู่ปีกระต่าย พ่อในวัยเจ็ดสิบสาม ก็ยังหวนเข้าสู่การทำนา ทั้งที่ลูก ๆ ก็เป็นฝั่งฝากันทุกคน

 

“เจ้าคือบ่อยู่ซือ ซือ สิไปลำบาก ตรากตรำอีหยัง อีหยัง อีหยังกะมีกั๊บเขาแล่ว พวกข่อยก็หาเลี้ยงได้ยู๊!!” มุมมองของผม

 

“สิยากอีหยัง ปะสาทำนาซือ ซือ กูอยากเฮ็ด กะซางกูเป็นหยัง ? ”  ถ้าขึ้นคำว่า “กะซางกู” ทุกคนต้องถอยกรูดทางความคิดที่จะห้ามปรามทันที

 

ในชีวีนี้ มีหมาก มีพลู มีนา ได้เคี้ยว ได้ทำ ก็คงจะมีความสุขแล้วหล่ะ

 

“เออ ถ่าเจ้าหม๊วน ก็เฮ็ดโลด พวกข่อยบ่ว๊าหยังดอก” ผมรีบ เออ ออ ห่อหมกฮวกกับพ่อ และ แม่ โดยพลัน

 

ต้นทุน กำไร ตัวชี้วัดทางเศรษฐกิจในการทำนา กรุณาอย่าเอามาทาบวัด กับคนใกล้วัดอย่างพ่อแม่

 

การทำนา คือ วิถีคิด วิถีชีวิต และลมหายใจ

 

 หากผมพรากพ่อ แม่ จากการทำนาก็คือ การพรากลมหายใจ พรากความไม่มั่นคงในชีวิตของพวกแกออกไป

 

อาจจะขัดใจนักธุรกิจบ้าง เพราะมันเป็นกิจกรรม ที่ไม่ก่อให้เกิดรายได้ และร่ำรวย

 

แต่มันสร้างกิจกรรมที่มีความสุขให้พ่อ แม่ ผมก็พอใจแล้ว

 

บางห้วงคะนึง  ผมก็อยากจะกลับไปทำนาอย่างพ่อ แม่ แต่ก็ถูกห้ามปรามไว้

 

 “มึงสบายแล้ว อย่ามาทุกข์ยากคือพวกกู พวกสูบ่ได้ฝึก ได้เฮียนมาทางนี้ งานถนัดของพวกสูอยู่ในเมืองโน้น”

 

สุข ทุกข์ อยู่ที่ใจของใครแต่ละคน ที่จะมีการมองผู้อื่น  และ  วัดผู้อื่น ด้วยประสบการณ์ชีวิตของเรา

 

บางครั้งเราก็รีบสรุปชีวิตผู้อื่นในมุมมองของเราเอง

 

ว่าเขาทำอย่างนั้นมันเป็นสุข หรือ ทุกข์ ในสายตา และความคิดเรา

 

แต่สำหรับเขา ที่ถูก   พวกเรามองและตัดสินหล่ะ ?

 

พวกเขามีความรู้สึกอย่างไร ?