๖๗๖.ข้อคิดจากงานศพ

วันนี้ได้ไปร่วมงานฌาปนกิจเพื่อนสนิทที่เสียชีวิตไปเมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๓ ด้วยสาเหตุหัวใจล้มเหลว เมื่อวันแรกที่ทราบก็รีบไปร่วมฟังพระสวดอภิธรรม ทั้งตกใจและเสียใจ ได้แต่พยายามปลงกับการจากไปอย่างกระทันหันของเพื่อน ไม่กล้าถามไถ่จากครอบครัวและคนใกล้ชิดว่าเรื่องราวสาเหตุความเป็นมา

ด้วยวัยเพียง ๕๖ ปี น้องผึ้งลูกสาวคนโตของเพื่อนเล่าว่า "วันเกิดของพ่อคือ ๒๖ ธันวาคม มีผู้โทรศัพท์มาอวยพรวันเกิดให้กับพ่อมากมาย แต่หนูได้ถือโอกาสบอกทุกคนว่าพ่อหนูได้เสียชีวิตแล้วเมื่อวานนี้"

เพื่อนผู้ทำหน้าที่พิธีกรงานฌาปนกิจ ได้เล่าว่า "ผมไม่คิดว่าพฤทธิ์จะจากพวกเราไปอย่างรวดเร็วและกระทันหันอย่างนี้ ซึ่งผมกับเขาได้คุยกันเรื่องความเป็นความตาย เขาบอกว่าหากเขาตายขอให้ผมไปทำหน้าที่พิธีกรงานศพให้ วันนี้ผมได้มาทำหน้าที่ตามที่รับปากไว้ด้วยความเต็มใจ" นี่คือหน้าที่ของเพื่อน

เพื่อนผู้ทำหน้าที่พิธีกรกล่าวว่า "งานศพ" เป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดแก่คนยังอยู่ เป็นต้นว่าเป็นการกล่าวถึงคุณความดีของผู้ตาย เป็นการมาแสดงความรัก ความอาลัยต่อผู้ตาย และแสดงความเสียใจต่อครอบครัวผู้ใกล้ชิดของผู้ตาย นอกจากนี้ทำให้เรามองเห็นความตายเป็นเรื่องธรรมดาและเป็นธรรมชาติของชีวิต และคนที่ยังอยู่ต้องหมั่นประกอบกรรมดีตลอดเวลา

"ข้อคิดที่สำคัญ" น่าจะเป็นเรื่องการนำคนเจ็บส่งโรงพยาบาลมากกว่า เพราะผู้ตายรับราชการอยู่หน่วยงานแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ที่อำเภอวังทอง วันนั้นผู้ตายบอกว่ารู้สึกไม่สบาย ทานอะไรก็อาเจียน หน้ามืดคล้ายจะเป็นลม หายใจไม่สะดวกและแน่นหน้าอก เพื่อนร่วมงานจึงนำส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอ วันต่อมาเห็นว่าอาการทรุดหนักลงจึงนำส่งโรงพยาบาลในจังหวัด และเสียชีวิตลง

ความจริงแล้วอำเภอวังทองอยู่ห่างจากจังหวัดพิษณุโลกเพียง ๑๕ กิโลเมตร และในจังหวัดมีโรงพยาบาลที่มีเครื่องมือทางการแพทย์และมีหมอมีพยาบาลจำนวนเพียงพอหลายแห่งรวมทั้งโรงพยาบาลเอกชนมีอยู่จำนวนมาก เมื่อถึงคราวจำเป็นไม่ว่าโรงพยาบาลใด หรือโรงพยาบาลหนึ่งก็น่าจะเรียกใช้ก่อน เพราะโรงพยาบาลเอกชนในพิษณุโลกหลายแห่งไม่ได้เป็นโรงพยาบาลที่เรียกเก็บค่ารักษาอย่างโหดร้ายเกินไป

วันที่เกิดเหตุการณ์ภรรยาและลูกสาวคนโตต้องไปทำงานตามปกติ เมื่อลูกสาวคนโตทราบข่าวจากโรงพยาบาลจึงได้แจ้งให้น้องสาวรีบไปดูแลพ่อ เมื่อลูกสาวคนเล็กไปถึงพบว่าพ่อมีอาการหนักมาก และได้พยายามบอกลูกสาวคนเล็กว่า "พ่อทนไม่ไหวแล้วน่าจะต้องตาย" จากนั้นแพทย์และพยาบาลได้ช่วยกันยื้อยุดชีวิตอย่างสุดความสามารถ และไม่มีใครได้พูดคุยกับพ่อของเขาอีกเลย

ขอแสดงความเสียใจและเป็นกำลังใจให้คุณนงลักษณ์ น้องผึ้ง น้องส้ม และญาติสนิททุกท่านมีความเข้มแข็ง และขอให้เพื่อนเดินทางไปสู่ภพสรวงสวรรค์ เพราะเพื่อนเป็นคนดี และทำแต่ความดีเสมอมา

เขียนใน GotoKnow โดย คิม นพวรรณ
ใน คิม นพวรรณ

คำสำคัญ (Tags): #คิม นพวรรณ#ข้อคิดจากงานศพ

หมายเลขบันทึก: 417453เขียนเมื่อ 30 ธันวาคม 2010 22:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 มิถุนายน 2012 09:57 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน