สะพานไม้เอนกายเหนือสายน้ำเชี่ยวอิงขุนเขา

เชื่อมบรรจบย่างก้าวแรกและจุดหมาย

ความงามแห่งจุดหมายอาจไปไม่ถึงทุกผู้คน

แต่เส้นทางที่เยื้องย่างล้วนมีความงามไม่แพ้จุดหมาย

 

 

คุณค่าแห่งชีวิตหาใช่จะประเมินว่าใครคนนั้นจะถึงจุดหมาย

แต่หนทางที่เข้าก้าวผ่าน ก้าวแล้วก้าวเล่า คือ ชีวิตที่แท้

แม้ไม่ถึงจุดหมาย ก็หาควรถูกปรามาสด้วยค่านิยมแห่งความสำเร็จ

 

 

สะพาน...เหมือนจะไร้ค่า ถ้าไม่ถึงจุดหมาย

แล้วอันใดเล่า ถ้าไม่ใช่สะพาน ที่รองรับเรือนร่างหยาบกร้านที่แสวงหาคุณค่าแห่งชีวิต

ไม่ให้ดับสูญกับหุบเหวของกาลเวลา

 

 

 

 

๒๗ ธันวา ๕๓