สะพานไม้เอนกายเหนือสายน้ำเชี่ยวอิงขุนเขา
เชื่อมบรรจบย่างก้าวแรกและจุดหมาย
ความงามแห่งจุดหมายอาจไปไม่ถึงทุกผู้คน
แต่เส้นทางที่เยื้องย่างล้วนมีความงามไม่แพ้จุดหมาย
คุณค่าแห่งชีวิตหาใช่จะประเมินว่าใครคนนั้นจะถึงจุดหมาย
แต่หนทางที่เข้าก้าวผ่าน ก้าวแล้วก้าวเล่า คือ ชีวิตที่แท้
แม้ไม่ถึงจุดหมาย ก็หาควรถูกปรามาสด้วยค่านิยมแห่งความสำเร็จ
สะพาน...เหมือนจะไร้ค่า ถ้าไม่ถึงจุดหมาย
แล้วอันใดเล่า ถ้าไม่ใช่สะพาน ที่รองรับเรือนร่างหยาบกร้านที่แสวงหาคุณค่าแห่งชีวิต
ไม่ให้ดับสูญกับหุบเหวของกาลเวลา
๒๗ ธันวา ๕๓
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Phornphon ใน ...บทกวี...
หมายเลขบันทึก: 416806, เขียน: 2010-12-27 16:58:07+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2012-06-05 23:51:44+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกัน, ความเห็น: 8, อ่าน: คลิก
ธนิตย์ สุวรรณเจริญ