ในสมัยเด็ก ๆ คุณยายของผู้เขียนชอบเล่านิทานให้ฟังและเรื่องที่ผู้เขียนชอบที่สุดจะเป็นเรื่องกระจง กวางตัวเล็ก ๆ ที่เอาตัวรอดเก่งและสามารถหลอกลวงสัตว์ใหญ่ที่มีอำนาจเช่น เสือ หรือช้างได้ ก่อนนอนจะรบเร้าให้คุณยายเล่าให้ฟังและสนุกกับความฉลาดเอาตัวรอดของกระจง
( เป็นนิทานพื้นบ้านภาคใต้และของชาวมลายู )
เมื่อเริ่มอ่านออกเขียนได้ผู้เขียนก็หลงไหลตลกในความฉลาดและเอาตัวรอด ของศรีธนญชัย จนสามารถจำได้ทุกบททุกตอน พอ ๆ กับ พลนิกร กิมหงวน นั่งอ่านไปหัวเราะไป เสมอ
ตอนเป็นวัยรุ่น งานเทศกาลงานบุญในภาคกลางคืน ผู้เขียนหัวเราะและชอบใจการพูดและเสียดสีข้าราชการที่ไม่ดี ของอ้ายเท่ง ตัวตลกตัวเก่งของหนังตะลุงสงขลา
ในวัยทำงานในภาคอีสานเด็กนักเรียนมักนั่งมองผู้เขียนอย่างเขม็งและหัวเราะชอบใจขณะที่ผู้เขียนเล่าเรื่องเซียงเมี่ยง ( ศรีธนญชัย )นอกจากผู้เขียนจะเล่านิทานแล้วก็จะวาดรูปการ์ตูนประกอบ แม้จะเล่าหลายเรื่องนักเรียนก็ไม่สนใจเท่าเรื่องเซียงเมี่ยงเลย
สังคมไทยนั้นเน้นให้ผู้น้อยเคารพผู้ใหญ่และเชื่อฟังอำนาจต่าง ๆ ตามระบบอาวุโสผู้น้อยหรือผู้ถูกกดขี่มักจะไม่กล้าพูด ใครที่มีบทบาทแสดงออกกล้าเล่นกับอำนาจคนไทยจึงรู้จักชอบโดยลึก ๆ เรื่องนี้ผู้เขียนจำได้ลาง ๆ ว่า ท่านดร.นิธิ เอียวศรีวงศ์ ก็เคยกล่าวไว้
ไม่ว่า ศรีธนญชัย กระจง เซียงเมี่ยง หรือตัวตลกหนังตะลุง เป็นตัวแทนของชาวบ้านที่ต้องการต่อสู้กับการปกครองหรือการครอบงำที่บ้างครั้งเขาอาจไม่เห็นด้วยแต่ไม่กล้าพูด
การที่มีใครสักคนมาพูดแทนหรือแสดงออกแทนจึงเป็นที่ประทับใจและนิยมชมชอบเป็นอย่างยิ่ง นักพูดรุ่นใหม่ในท้องถนนจึงเป็นที่ชื่นชอบของชาวบ้านผู้ยากจนทั้งหลาย เพียงแต่ว่าเขาเหล่านั้นมีจิตใจที่รับใช้ประชาชนจริงหรือไม่ หรือเพียงเพื่อสร้างตนเองให้โด่งดังเพื่อรับใช้นายทุน
ในปัจจุบันเรามีสื่อมากมายที่สามารถเป็นปากเสียงให้ประชาชน แต่ได้ทำเพื่อประชาชน หรือทำเพื่อธุรกิจกันแน่
บ้านอยู่ใกล้กันครับ ผมเคยเรียนและทำงานที่อุดรธานี ขอเป็นกำลังใจให้ที่ร่วมร่วมแบ่งปันความรู้