อยู่ให้เป็น จะเป็นสุข

ในเมื่อความคิด เราเป็นคนคิดเป็น แล้วทำไมเราต้องคิดให้เราเป็นทุกข์ด้วย จริงไหม ?

อยู่ให้เป็น จะเป็นสุข.....

     อยู่ ก็คือการดำรงชีวิตของเรา โดยธรรมชาติแล้ว สิ่งมีชีวิต ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ต่างมีแนวทางวีถีทางชีวิตตามแบบเฉพาะไป หรือตามกรรมนั้นเอง แต่มนุษย์เราอยู่สูงกว่าสัตว์เดรัจฉานอยู่ 1 ภูมิ (กรรมจำแนกสัตว์เป็น ๓๑ ภูมิ แบ่งเป็นเส้นทางได้ ๗ สายสายที่ ๑-๓ อบายภูมิ ๔ สายที่ ๔ มนุษย์ภูมิ   สายที่ ๕ สวรรค์ภูมิ   สายที่ ๖ พรหมภูมิ    สายทาง ๗ นิพพาน) โดยที่สัตว์จะไม่สามารถฝืนกรรมของที่มันรับอยู่ได้ เราจะสังเกตการสร้างรังของผึ้ง จะมีรูปแบบที่เหมือน ๆ กันหมด ไม่ว่าจะกี่ร้อย กี่พันมี เราจะไม่มีโอกาสได้เห็นรังผึ้งที่มีความงามวิจิตรพิศดารแต่อย่างใด แม้ว่าสัตว์บางชนิดจะอยู่มาตั้งแต่ยุคไดโนเสาร์ สัตว์เหล่านั้นก็ยังดำรงชีวิตอยู่อย่างนั้น โดยไม่มีการพัฒนาการ บางคนอาจจะมองว่าขึ้นอยู่กับขนาดของสมอง ซึ่งปลาโลมา และลิงซิมแปนซี มีสมองที่ใหญ่และฉลาด ก็ยังไม่สามารถจะพัฒนาวิธีคิดของตัวเองได้ แล้วอะไรที่ทำให้เรามีความพิเศษกว่าสัตว์หล่ะ ? "สติ" และ "สัมปชัญญะ" นั่นเอง ที่เราให้เราแตกต่างจากสัตว์ สติ คือความรู้สึกตัว สัมปชัญญะ ความระลึกได้ ....

      ความทุกข์ส่วนมาก เกิดขึ้นเพราะความคิดที่ขาดสติเป็นตัวควบคุม ผู้หญิงบางคนคิดว่าสามีไปมีผู้หญิงอื่น ก็เที่ยวตาม เที่ยวทะเลาะ ระแวง จนเกิดความร้าวฉาน จนสามีจากไปในที่สุด ต้นเหตุเกิดเพราะความคิดนี้เอง แต่เมื่อเรารู้ตัวอยู่ว่าเราคิดอะไรอยู่ คิดในทางลบ คิดในสิ่งไม่ดี สิ่งไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ สิ่งเหล่านี้ เมื่อเรารู้ทันมัน มันจะไม่กล้าออกมา แต่เมื่อใดที่เราเผลอมันจะทำหน้าที่ของมันทันที เมื่อความคิดเกิดขึ้นก็จะไปเหนี่ยวนำความทุกข์มาสู่ใจเราทันที.....

     แล้วจะคิดอย่างไงดีล่ะทีนี้ถึงจะไม่เป็นทุกข์ ข้อจำกัดด้วยจิตใต้สำนึกของแต่ละคนมีฐานข้อมูลไม่เหมือนกัน แล้วต่างกันอย่างไร เช่น เมื่อเราเห็นคนล่าสัตว์ เห็นการเข่นฆ่า เป็นความสนุก เป็นความสุข จิตใต้สำนึกจะบันทึกทันทีว่า สิ่งเหล่านั้นคือความสนุก ความสุข เพราะจิตใต้สำนึกจะบันทึกเพียงความรู้สึกเท่านั้น จะไม่มีสิ่งถูก สิ่งผิด สิ่งนั้นมีค่ามาก สิ่งนี้มีค่าน้อย เหมือนกับเราบริจาคเงิน 10 บาท ด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ เต็มเปี่ยมด้วยศรัทธา โดยอีกคนบริจาร 100,000 โดยมีจิตใจ และศรัทธาเหมือนกัน ทั้งสองจะได้รับอนิสงค์เหมือนกัน เพราะจิตใต้สำนึกจะบอกไม่ได้ว่าอะไรมากอะไรน้อย จะบันทึกเป็นเพียงความรู้สึกเท่านั้น

     การคิดในทางบวก นอกจากเสริมสร้างบุคลิกของเราให้เป็นคนน่าคบหา อยู่ใกล้ ๆ ก็ทำให้คนอื่นมีความสุขตลอดเวลา แล้วคิดบวกเขาคิดกันอย่างไร ? ตัวอย่างง่ายๆ เมื่อเราเห็นคนอื่นได้ดี มีโอกาสก้าวหน้า เราก็ไม่คิดอิจฉา ริษยา เมื่อเห็นเขามีโอกาสได้อย่างนั้น ในทางตรงกันข้าม เราจงรู้สึกยินดีกับเพื่อน ที่เขามีโอกาสก้าวหน้า โดยรุ้สึกเหมือนกับว่าเราได้เหมือนกัน โดยความรู้สึกนี้เองจะเหนี่ยวนำให้เราพบกับความก้าวหน้าอย่างนั้นบาง เพราะจิตใต้สำนึกจะบันทึกอารมณ์นั้นคืออารมณ์ของความสุข หากคุณรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นคนอื่นได้ดีแล้ว จิตใต้สำนึก จะเป็นตัวบันทึกข้อมูลเหล่านั้นว่า ไม่มีความสุข คุณก็จะไม่ได้พบกับความก้าวหน้าอีกเลย มีข้อแม้ว่าเราต้องซื่อสัตย์ต่ออารมณ์ของเราอย่างจริง ๆ อย่างเสแสร้ง เพราะคุณอาจจะหลอกคนอื่นได้ แต่คุณหลอกความรู้สึกภายในจริง ๆ ของคุณไม่ได้หรอก สภาวะร่างกาย ทุกเซลล์สามารถรับรู้อารมณ์ที่แท้จริงของคุณได้ หากคุณมีความสุข ความดีใจจริง ร่างกายก็จะหลั่งโฮโมนความสุข (เอนโดฟิน) ออกมาเพิ่มความสุขให้คุณได้อีก

     การคิดบวกที่ควรหลีกเลี่ยง คือการคิดบวกเทียม บวกเทียมอะไร ก็คือบวกไม่จริงไงหล่ะ เช่นการคิดว่าตัวเองเก่ง ทำงานดี เป็นต้น เพราะสิ่งเหล่านี้คือ อวิชชา คือความไม่รู้นั่นเอง จะเกิดข้อเปรียบเทียบกับคนอื่นทันที เมื่อไดที่คุณคิดเปรียบเทียบ เมื่อนั้นความทุกข์จะเกิด ไม่ว่าฝ่ายเขา หรือฝ่ายคุณ การเปรียบเทียบทำให้เกิดทุกข์ได้อย่างไร เอาตัวอย่างเลยดีกว่า เช่น เราไปเปรียบเทียบเงินเดือนเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เรียนจบมาทำงานด้วยกัน หากผลลัพธ์ที่คุณได้มากกว่า คุณจะรู้สึกว่าคุณมีความสุข แต่ถ้าคุณได้น้อยกว่าล่ะ ความทุกข์จะเกิดทันที คิดบวกจึงไม่ควรคิดในทางเปรียบเทียบ...

     สำหรับตอนที่ 1 เราก็ได้เห็นวิธีการคิดเล็ก ๆ น้อยให้เกิดความสุขได้บ้างแล้วนะครับ ผู้เขียนขอยกการอยู่แบบต่าง ๆ ไปไว้ในตอน 2 แล้วกัน

 

[บุษรา]

• สวัสดีค่ะ
• สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๔ ขอให้ คุณหนุ่ม มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง  สุข สดชื่น สมหวัง ดั่งใจปอง ตลอดปี และตลอดไปนะคะ" 
• ขอบคุณค่ะ

                                      

[บุษรา]

• สวัสดีค่ะ
• สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ
• ขอบคุณค่ะ