ความฝันทางการศึกษา (Imagine in Education)
การวางแผนการศึกษาของเราหรือใครสักคนหนึ่ง เราวาดภาพแห่งความฝันนั้นยาวนานเกินไปหรือไม่...?
เมื่อเราวางแผนการศึกษาที่จะนำพาเราเดินไปในหนทางใดสักทางหนึ่ง เราก็หวังว่าปลายทางของแผนที่เราวางไว้นั้นจะนำพาซึ่ง "ความสุข" อันมโหฬารมาให้
ดังนั้น นักเรียน นักศึกษาในปัจจุบันจึงยอมแลกและยอมเสียทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อความหวังที่ปลายทาง ณ จุดนั้น
ไม่ว่าจะต้องทิ้งบ้าน จากเรือน ต้องเดินออกจากอ้อมกอดของบุคคลที่รักเราที่สุดคือพ่อและแม่ ทิ้งความอบอุ่นที่เด็กในวัยหนึ่งวัยนั้นสมควรที่จะได้รับ ทิ้งความสุข ณ ปัจจุบันเพื่อความฝันในความสุข ณ อนาคต
บางคนเดินไปถึงเป้าหมายนั้น แล้วได้รับความสุข...!
สุขจากการได้เรียนจบ สุขจากการได้รับปริญญา หน้าชื่น ตาบาน
แต่แล้วก็ต้องสร้างความหวังขึ้นมาใหม่ต้องเริ่มทุกข์กับการหาการ หางาน
จากชีวิตในวัยเด็กที่ต้องออกจากบ้าน ก็ย่อมต้องเดินห่างจากบ้านไปเรื่อย ๆ เพราะถนนแห่งความฝันที่บอกเราว่า "สุข สุข สุข" นั้น ช่างห่างไกลคำว่า "บ้าน" เสียนี่กะไร...
บ้าน คือ วิมานของเรา...
ใครหลายคนดำรงชีวิตนี้ก็หวังว่าตายไปแล้วจะได้ขึ้นสวรรค์ สวรรค์อันเป็นบ้านแห่งเทพยาดา อารักษ์ แต่วิมานนั้นอาจจะใช่หรือคล้ายกับศาลพระภูมิที่ตั้งอยู่หน้าบ้านเรานั้นหรือไม่ ชีวิตหลังความตายน้อยคนนั้นที่จักได้ล่วงรู้ได้
แต่ชีวิตหลังการศึกษา หลาย ๆ คนรู้ หลาย ๆ คนประสบพบเจอว่า มันไม่ได้สุขอย่างที่เราต้องเสียสละความสุขทั้งชีวิตเพื่อแลกจุดจุดนั้น
ความสุขจากการเรียนจบได้รับปริญญาในสถาบันการศึกษาใหญ่ ๆ
ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ได้เหรียญทอง ได้ลาภ ยศ สรรเสริญ สิ่งที่เจริญหู เจริญตาสักแค่ไหน มีใครหลายคนเคยบวกลบคูณหารบ้างหรือไม่ว่า สี่ปีที่ผ่านมาในระดับอุดมศึกษา หรือเจ็ดปีเมื่อบวกกับมัธยมปลาย สิบปีเมื่อด้วยด้วยมัธยมต้น หรือสิบหกปีเมื่อบวกกับประถม และบางคนวางแผนถึงสิบแปดปีเพื่อส่งลูกเข้าแข่งขันตั้งแต่ระดับอนุบาล สิบแปดปีที่ผันผ่าน คุ้มค่ากับความหน้าชื่นตาบานในวันที่สำเร็จการศึกษานั้นหรือไม่...?
บางคนถึงจุดจุดนั้น ตอบได้
บางคนเจ็บป่วย หรือบางคนอาจ "ตาย" ตอบไม่ได้
เมื่อเราตัดสินใจเลือกชีวิตในอนาคต เราต้องละทิ้งชีวิตในปัจจุบัน
ชีวิตที่จะต้องจากพ่อ จากแม่
ชีวิตที่ต้องเดินทางออกห่างจากบุคคลที่เรารัก
ชีวิตที่เราต้องประจักษ์แจ้งเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเราอยู่ในเมืองหลวง เมืองที่กว้างใหญ่ แต่จิตใจของคนช่างแคบนัก
ชีวิตที่เราต้องรู้จักรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อต้องเดินทางอย่างอ้างว้างไปศึกษาอย่างต่างประเทศ
ชีวิตหนึ่ง ชีวิตนั้น ชีวิตที่อยู่กับความฝันคุ้มค่าไหมกับความสุข ณ ปัจจุบันที่เสียไป
การศึกษาไทยเป็นการศึกษาที่เล่นอยู่กับภาพความฝันของเด็ก ๆ
ความฝันว่าจบแล้วเป็นหมอมีความสุข เป็นวิศวกรมีความสุข ทำงานออฟฟิศมีความสุข ได้เงิน ได้ทอง ลาภ ยศ สรรเสริญ งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข งานดี เงินดี มีแฟนหล่อ แฟนสวย
แฟนหล่อ แฟนสวย อยู่กับเราได้ตลอดชีวิตหรือไม่ มีบางคู่ บางจิต บางใจ อยู่ได้ไม่นานก็เลิกรา
การศึกษาที่สูงทำให้จิตใจของคนเราสูงขึ้นได้ไหม
การศึกษาในเมืองใหญ่ที่อ้างว้าง สร้างจิตของเราให้เจริญอย่างเมืองใหญ่นั้นได้หรือไม่
การศึกษาหนอ การศึกษาไทย จักสร้างความฝันให้เด็กไทยไปไหนกัน...?
ความเห็น (2)
การศึกษาทั่วไปเป็นจินตนากรรมของนักวิชาการทางการศึกษา
ส่วนการศึกษาตลอดชีวิตเป็นจินตนากรรมของตนเอง
จินตนากรรมของตนเองมาจากไหน มาจากจินตนากรรมของนักวิชาการทางการศึกษาสร้างไว้ใช่หรือไม่ หรือถ้าจะพูดให้เลวร้ายยิ่งกว่าจินตนากรรมของนักเรียนนักศึกษาในปัจจุบันมาจากจินตนากรรมของ "นักธุรกิจ..."
นักธุรกิจที่แฝงตัวอยู่ในคราบนักการเมือง ในคราบนักการศึกษา ผู้บริหาร หรือแม้กระทั่ง "คณาจารย์"
นักธุรกิจคือบุคคลที่ทำกิจกรรมเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ให้กับตนและพวกพ้องเป็นหลัก (Shareholders wealth maximization)
ทำทุกอย่างเพื่อ "ผลกำไร" อันจะตอบแทนกลับมาซึ่งลาภ เกียรติ ยศ สรรเสริญ
นักบริหารการศึกษาปัจจุบันกลายเป็นการเมืองกันมาก และก็เป็นนักการศึกษาในคราบนักธุรกิจกันเยอะ
การแสดงความคิดเห็นแบบนี้อาจจะผิดกฏของ G2K ที่ต้องการให้เขียนแต่ในเชิงบวก เชิงสร้างสรรค์ แต่บางครั้งอะไรที่บวก ๆ นั้นก็ห่างจาก "ความจริง..."
ชีวิตของเราทุกวันนี้ไม่ได้อยู่ในสังคมเชิงบวก ความจริงทางการศึกษาในปัจจุบันไม่ใช่เรื่องบวก ถ้าหากจะหนีเรื่องบวกโดยการหาเรื่องบวกมาพูด เรื่องลบ ๆ ก็ถูกกลบไว้
การจะแก้ไขปัญหา นั้นนอกจากกระทำดี โดยการคิด พูด ทำในการบวกแล้ว ก็ต้องหยุดการกระทำชั่วร่วมกันไปด้วย
ถ้าไม่รู้จักความชั่ว ไม่นำเรื่องผิด ๆ ลบ ๆ ขึ้นมาพูด ขึ้นมาแก้ไข จะแก้ไขปัญหาให้ครอบคลุมได้อย่างไร...?
เพราะหลักในการดำเนินชีวิตในทางพระพุทธศาสนานั้น พระพุทธองค์กล่าวไว้ว่า คนเราจักต้อง "ละความชั่ว ทำความดี และกระทำตนให้ขาวรอบ"
ปัจจุบันคนทำดีกับทำชั่วนั้นมีสัดส่วนต่างกัน
คนทำความดีกลายเป็นคนส่วนน้อยในระบบประชาธิปไตย เพราะความชั่วในใคร ๆ เขาก็ทำกัน
เรื่องนักการเมืองเข้ามาทำงานเพื่อหาผลประโยชน์ก็กลายเป็นเรื่องธรรมดา ดังนั้นผู้บริหารการศึกษาสวมบทบาทนักการเมืองเข้ามาเพื่อหาผลประโยชน์ก็เป็นเรื่องธรรมดาเช่นเดียวกัน
ถ้าหากการศึกษาไทยไร้ซึ่งผลประโยชน์ การศึกษาไทยคงจะก้าวหน้าไปกว่านี้อีกมาก
ผลประโยชน์นั้นแล เปรียบเสมือนอาหารอันโอชะสำหรับปลวก มด มอด ที่กัดกินรำเรือของตัวเอง
ถ้าครูเปรียบเสมือนเรือจ้าง เรือลำนั้นก็กำลังจะล่ม เพราะถูกปลวกกัดจนน้ำท่วมเข้าเรือจนพายไปได้ไม่ถึงไหน
เรื่องปลวกก็กำจัดไม่ได้ มือหนึ่งต้องพาย อีกมือหนึ่งต้องวิดน้ำ
เด็กที่นั่งอยู่ในเรือ ก็เรียนรู้การกระทำของครู เพราะการกระทำเสียงดังกว่า "คำพูด"
ปากครูก็พร่ำสอนไป แต่ใจนั้นมีภาระหนักอึ้ง
ชีวิตครูในปัจจุบันจึงน่าสงสาร ทั้งต้องสู้รบกับปลวกที่กินเรือ แล้วไหนมือหนึ่งต้องพาย อีกมือต้องวิดน้ำ ปากก็ต้องพร่ำสอนลูกศิษย์ สายตาก็ต้องเหลือบไปดูลูก ดูครอบครัว
ช่วงนี้จึงต้องให้กำลังใจ เพื่อสร้างกำลังกายกับคุณครูให้มาก ๆ เพื่อให้ผ่านพ้นวิกฤติการณ์อันเลวร้าย ที่สรรพภัยรุมล้อมมารอบด้าน
ถ้าประเทศนี้ไม่มีนักธุรกิจ ชีวิตของครูคงจะมีสุขขึ้นอีกมาก
นักธุรกิจที่สร้างจินตนากรรมทางธุรกิจแล้วนำมาครอบคลุมชีวิตของนักวิชาการทางการศึกษา...!