หลายร้อยกิโล

ขณะนี้ผมกำลังพักผ่อนอยู่ที่ห้องสมุดของโรงเรียนอุดรธรรมมานุสรณ์  ในระหว่างเข้าค่าย  English  Camp  วันนี้เป็นวันที่ 13  พฤศจิกายน  2553  เป็นวันที่  2  ของ       การเข้าค่าย  ผมและนักเรียนทุนจำนวนประมาณ  150  คนได้มีโอกาสได้ฝึกทักษะ    การพูด  กิจกรรมและเรียนรู้วัฒนธรรมของเจ้าของภาษาซึ่งมีทั้งชายหญิงจำนวนประมาณ  60  คน      เขาทั้งหลายเป็นอาสาสมัครที่ปฎิบัติการสอนในโรงเรียนทั้ง ประถมศึกษาและ มัธยมศึกษา  แต่ที่น่าคืดเป็นบทเรียนคือเขาสามารถใช้ภาษาไทย    ในการสื่อสาร  ถึงแม้จะพูดได้ไม่ถูกต้องนักแต่ก็มีความกล้าที่จะพูด ปัจจัยที่สำคัญคือเขาได้มาฝึกประสบการณ์จริงกับคนไทยที่ใช้ภาษาไทยในการสื่อสาร  แต่ตรงกันข้ามประเทศไทยเรียนภาษาอังกฤษมาตั้งแต่ระดับ ชั้นประถมจนจบมหาวิทยาลัยส่วนมากยังไม่กล้าที่จะพูด  และ     ที่สำคัญคือขณะนี้ประเทศไทย กระทรวงศึกษาธิการให้ความสำคัญในการกำหนดให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองที่จะต้องเรียนรู้อย่าง จริงจัง  ผมขอเสนอแนะวิธีที่จะพัฒนาภาษาอังกฤษให้ได้ผลอย่างจริงจังคือ  รัฐบาลไทยต้องส่งบุคคลากรที่มีหน้าที่ใน การสอนภาษาอังกฤษนักเรียนทุกโรงเรียนและทุกคนไปฝึกประสบการณ์ที่ประเทศ เจ้าของภาษาหรือประเทศที่มีการใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน  อย่างน้อยคนละ   1  เทอม  มั่นใจอย่างแน่นอนว่าคุณครูทั้งหลายจะพัฒนาตนเองในด้านการฟัง  การพูด  การอ่าน  การเขียนภาษาอังกฤษอย่างแน่นอนครับ  สิ่งที่ระหว่างการเดินทางจากจังหวัดยโสธร  ร้อยเอ็ด  กาฬสินธ์  ถึงจังหวัดอุดรธานีคือความสุข    ทางใจที่ได้เห็นสองข้างทางที่สมบูรณ์ไปด้วยนาข้าวที่กำลังสุก เหลืองอร่ามรอการเก็บเกี่ยว  ไร่มันสำปะหลัง    ไร่อ้อยที่กว้างใหญ่  เป็นแหล่งการเกษครที่อุดมสมบูรณ์ของประเทศไทย  รู้สึกดีใจที่ประชาชนชาวไร่ชาวนาจะได้มีเงินใช้และส่งบุตรหลานได้ศึกษาให้สูงขึ้น      น้ำก็ไม่มีโอกาสได้ท่วมเพราะเป็น        ที่ราบสูงตามเนินเขา

 

 

[วัฒนา คุณประดิษฐ์]

มาชื่นชม โชคดีของนักเรียน ด้วยครับ