อาม่าเล่าเรื่อง (๑๒) การเดินทางของตู้

     ตอนที่แล้ว ได้นำภาพตู้ไม้สองชั้น ที่อากงและอาม่าได้ใช้ประโยชน์มานานตั้งแต่เริ่มทำการค้า จนกระทั่งถึงรุ่นลูกที่ขยายกิจการ สร้างบ้าน (ร้านค้า) ใหม่  ตู้นี้อากงอาม่าจึงนำมาไว้ที่บ้านตึกที่ใช้เป็นที่อยู่อาศัย โดยใช้เก็บของเก่าต่าง ๆ และตู้นี้ถูกน้ำท่วมมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังทนทานอยู่ในสภาพที่พอใช้งานต่อไปได้  นอกจากตู้ไม้สองชั้นนี้แล้วยังมีตู้กระจกบานเลื่อนอีกหนึ่งหลังที่ใช้ในการวางสินค้าจำหน่ายด้านหน้าร้านของอากงอาม่าตลอดมา ที่หลังจากลูก ๆ เลิกใช้งานแล้ว อากงอาม่าก็ยังนำมาใช้เก็บของต่าง ๆ  ที่บ้านด้วยเช่นกัน  ตู้กระจกบานเลื่อนนี้กลายเป็นตู้ยาของอาม่าในระยะหลัง และน้ำท่วมใหญ่ครั้งนี้เมื่อวันที่ ๑๗ ตุลาคม ๒๕๕๓ ที่ผ่านมา  ตู้ยาของอาม่านี้ก็ถูกน้ำท่วมจนหมด ยาต่าง ๆ ของอาม่าที่อยู่ในตู้จึงจมน้ำเสียหาย ส่วนที่อยู่บนหลังตู้ก็ลอยและถูกน้ำพัดพากระจายเสียหายหมดเช่นกัน 

ตู้กระจกบานเลื่อนก่อนถูกน้ำท่วม (เป็นตู้ยาของอาม่า)

สภาพตู้กระจกบานเลื่อนหลังน้ำลดและทำความสะอาดแล้ว

โดยบานเลื่อนสองบานหลุดออก แต่สามารถซ่อมได้แล้ว

          อาม่าเล่าให้ฟังว่า ตู้ไม้สองชั้นและตู้กระจกบานเลื่อนใบนี้ ใช้ในการวางสินค้าจำหน่ายมาตั้งแต่เริ่มทำการค้าอยู่ที่ อำเภอเมือง โคราช   และก็ต้องทำการขนย้ายมายัง อำเภอปักธงชัย ในช่วงเกิดสงครามโลกครั้งที่สอง  โดยใช้เกวียนในการขน ในการขนย้ายครั้งนั้นทำพร้อม ๆ กันหลายครอบครัว จึงมีการว่าจ้างเกวียนจำนวนมาก เดินทางในลักษณะกองเกวียนคารวาน และต้องใช้เวลาในการเดินทางถึงสองวัน  

          อาม่าเล่าให้ฟังว่า สำหรับการเดินทางของคน จะเดินทางโดยรถโดยสาร รถโดยสารในตอนนั้นยังใช้ความร้อนจากการเผาถ่าน (เข้าใจว่าคงเป็นรถที่ใช้เครื่องจักรไอน้ำ) มีการต้องจอดพักเพื่อเติมถ่านเป็นระยะ ๆ   จากอำเภอเมือง โคราช ถึง อำเภอปักธงชัย ระยะทางประมาณ ๓๐ กิโลเมตร  จึงต้องใช้เวลาหนึ่งวันเต็ม ๆ ในการเดินทาง  ในวันเดินทางมาถึงบ้านเช่าที่ปักธงชัย (บ้านไม้สามชั้น) เป็นเวลาเย็นแล้ว ต้องรีบหุงข้าวและทำอาหารเพื่อรับประทานโดยใช้เตาถ่าน แต่บังเอิญถ่านหมดพอดี และเนื่องจากเวลาเย็นแล้วร้านขายถ่านก็ปิดแล้ว จึงไปออกปากขอยืมถ่านจากคนที่เช่าบ้านอยู่ติดกัน ปรากฏว่าพ่อบ้านไม่ยอมให้ยืม แต่ยังโชคดีที่แม่บ้านแอบมากระซิบบอกอาม่าว่า แม่ชีที่อาศัยอยู่ที่วัดกลางใกล้ ๆ กันนั้นมีถ่านที่แม่ชีเผาเองจำหน่ายด้วย อาม่าจึงไปซื้อมาใช้ได้ในเย็นวันนั้น เป็นเรื่องที่อาม่าจดจำได้เป็นอย่างดีมาจนถึงปัจจุบัน