อีอาร์ ไม่มาอยู่ไม่รู้หรอก

ผู้ป่วยระยะสุดท้ายในห้องฉุกเฉิน

“อีอาร์ “ไม่มาอยู่ไม่รู้หรอก

สิงหาคม  พ.ศ. 2553 มีใครบางคนโยนคำถามใส่ฉันว่า “ครั้งสุดท้ายที่คุณเสียใจกับการจากไปของคนที่คุณไม่รู้จัก นั้นเมื่อไรกัน”  ฉันนึกย้อนกลับไปยังความทรงจำของฉันในวันหนึ่ง ปี พ.ศ. 2550 ฉันทำงานเวรบ่ายที่ห้องฉุกเฉิน เหตุการณ์ดำเนินไปเป็นปกติ มีอุบัติเหตุจราจร บ้าง ทะเลาะวาทกันบ้าง  เวลาประมาณสามทุ่มเศษ เวรเปลเข็นผู้ป่วยเข้ามาอย่างเร่งด่วน พร้อมกับพูดเสียงดังว่า “ผู้ป่วยไม่ดีครับ” พวกเรา ในเวรบ่าย รีบเข้าไป attack ตามวิธีปฏิบัติในการดูแลผู้ป่วยฉุกเฉิน เปิดทางเดินหายใจ ดูแลการไหลเวียนเลือด  ฉันทำหน้าที่ช่วยหายใจโดยใช้เครื่องช่วยหายใจชนิดมือบีบ น้องคนหนึ่งเปิดเส้นเพื่อให้สารน้ำทางหลอดเลือดดำ และน้องอีกคน เตรียมอุปกรณ์เพื่อสอดท่อทางเดินหายใจ “มีญาติมาด้วยหรือเปล่า ตามญาติมาคุยกับหมอด้วย คนไข้อาการหนัก”  พวกเราทำงานเป็นทีมอย่างดีเยี่ยม

“ลูกคุณยายมีอาการอย่างไรค่ะ” หมอถาม

“มันก็หายใจอย่างนี้แหละ ตั้งแต่บ่าย มันไม่กินข้าว มาหลายวัน กว่าจะพามันมาได้” คุณยายตอบ อย่างไม่เว้นช่วงหายใจ

“ลูกคุณยายมีโรคประจำตัวอะไรบ้าง”

“มันติดเชื้อ สามปีแล้ว ฉันอยู่กับมัน เมียมันไม่อยู่ รักษาอยู่ที่นี่แหละ เพิ่งออกโรงบาลไป อาทิตย์ก่อน”

“คุณยายค่ะลูกยายอาการไม่ดีเลย ต้องใส่ท่อช่วยหายใจ”

“จะอยู่ได้อีกนาน มั๊ยหมอ มัน ทรมานมานานแล้ว” คุณยายพูดพร้อมกับมองไปที่ลูกชาย

                                         --------------------------

                ฉัน...ยังยืนอยู่ข้างเตียง ภายในม่านที่กั้นไว้  ท่อช่วยหายใจที่ยังไม่ผ่านการใช้ว่างอยู่บนรถ สารน้ำถูกถอดออก เครื่องช่วยหายใจชนิดมือบีบ ถูกวางไว้ในตะกร้าเพื่อรอการนำไปทำความสะอาด

ฉันจะใช้แนวทางปฏิบัติเรื่องอะไรดี กับคนที่นอนอยู่ตรงหน้า ที่กำลังหายใจช้าลงทุกนาที  ฉันนึกถึงเรื่องที่ฉันไม่ได้ทำมานาน “บทสวดแผ่เมตตา”

ฉันจับตัวเค้า “ถ้าบุญกุศลของฉันยังพอมีอยู่บ้าง ฉันขออุทิศให้กับชายคนนี้ ให้เค้าพ้นจากความทรมาน  ให้จิตเค้าออกจากสังขารนี้ ด้วยความปิติด้วยเถิด สัพเพ สัพตา ......”

ตุลาคม พ.ศ 2553 วันที่ฉันหมดแรงบันดาลใจ มีคนถามฉันว่า ทำงานไปเพื่ออะไร

วันนี้ ฉันตอบว่า ให้จิตสะอาด สว่าง สงบ เหมือนเดิมที่ฉันเกิดมา