เบอร์ที่ได้รับสาย
วันนี้มือถือมีประโยชน์มากสำหรับการมาเยี่ยมญาติคราวนี้
หญิงชราคนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเดินระหว่างตึกผู้ป่วยข้างห้องผ่าตัด ขณะที่ฉันและพี่พยาบาลคนหนึ่งเดินผ่านมา
ยายแกถามว่า " คุณหมอยายบัวอยู่ตึกไหน"
ยายบัวคือใคร แกป่วยเป็นอะไร
"จั๊ก ...บ่ฮู้ว่าเป็นหยัง ฮู้แต่ว่าป่วยหนัก แล้วตึกหนักอยู่ทางไหนล่ะ"
เห็นท่าทางแกเป็นกังวล พูดจาก็ฟังไม่ค่อยเข้าใจ
แกไม่รู้ว่ายายบัวป่วยเป็นอะไร บ้านอยู่อำเภออะไรก็ไม่รู้
รู้แต่ว่ายายบัวป่วยหนัก มาโรงพยาบาลวันไหนก็ไม่รู้ ญาติแกโทรไปบอกก็มาทันที โดยไม่ได้ถามอะไรเขา
ยายไม่มีข้อมูลอะไรของคนไข้เลย ไม่ว่าจะเป็นชื่อจริง นามสกุลก็จำไม่ค่อยได้ บ้านที่อยู่ก็ตอบไม่ได้ ป่วยเป็นอะไรมาก็ไม่รู้ แล้วนี่จะไปหายายบัวที่ไหนหนอ
ฉันก็เลยพายายแกเดินไปที่ตึก ไอ ซี ยู ถามหาคนชื่อบัว....(แต่ไม่มีคนไข้ชื่อนี้)
โทรถามตึกไอซียูอีก 1 แห่ง ก็ไม่มี จะทำยังไงดี ฉันก็หมดหนทางจะช่วยยายแก
สุดท้ายฉันก็เลยถามยายว่า
ใครโทรหายาย ยายบอกว่า "คนชื่อกง"
แล้วโทรนานหรือยัง ฉันถาม
ยายตอบว่าโทรแล้วก็มาเลย
ยายมีเบอร์โทรของคนชื่อกงไหม
..ไม่มี (แล้วจะทำไงดีน๊า)
สุดท้ายฉันคะยั้นคะยอให้ยายลองหาเบอร์โทรอีกครั้ง คราวนี้ยายล้วงกระเป๋าเสื้อและควักเอามือถือออกมา ทำเอาฉันรู้สึกเห็นแสงสว่า่งเข้ามา ฉันขอมือถือยายมาแล้วลองค้นหา"เบอร์ที่ได้รับสาย"
เจอชื่อกง โทรหาตอนเช้านี้ ฉันยิ้มออกและรู้สึกโล่งใจมาก รีบโทรออกและจึงได้ทราบว่ายายบัวมีตัวตนจริงนอนอยู่ที่ตึกศัลยกรรม ป่วยหนักจริงแต่ไม่ได้นอนห้องไอซียูอย่างที่ยายแกบอก
ฉันพายายขึ้นลิฟท์ไปส่งถึงเตียงผู้ป่วย เห็นมีญาติยืนเยี่ยมอยู่ 3 คน จึงถามว่ารู้จักยายทีไหม ใช่ญาติรึเปล่า เขาส่ายหน้า ไม่รู้จักกัน (คงไม่เจอกันนาน) พอดีเจอตัวคุณกง
ยายได้พบญาติดังที่ตั้งใจ
ฉันเดินกลับไปทำงานด้วยความโล่งใจ ยายและญาติๆขอบอกขอบใจยกใหญ่ที่พาไปส่งถึงที่
เหตุการณ์ในวันนี้เป็นเหตุการณ์เล็กๆ แต่ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าอะไรคือปัญหานะ ที่แน่ๆ
1.ยายมาเยี่ยมคนไข้โดยไม่มีข้อมูลอะไรเลย เรียกว่ามาด้วยใจแท้ๆ ทำให้ยากในการค้นหาคนไข้
2. เรียกว่ายาย ใช้ข้อมูลแบบคนโบราณ เลยทำให้ยุ่งยากขึ้น
3.ระบบของโรงพยาบาลมีประเด็นใดที่ต้องพัฒนาไหม ในการดูแลคนไข้และญาติซึ่งส่วนมากเป็นแบบชาวบ้านเหมือนยายนี่แหละ
4.สิ่งที่ได้เรียนรู้จากการใช้ประโยชน์จากโทรศัพท์ นั่นคือพยายามหาหนทางช่วยเหลือทุกรูปแบบ
เพียงเพราะเราเข้าใจว่าถ้ามาหาญาติที่ป่วยหนักและไม่ได้เจอกันนานหลายปีอย่างยาย มาจนถึงโรงพยาบาลแล้วไม่ได้พบญาติคงน่าเสียดาย
และถ้าไม่ได้ช่วยยายในวันนี้ตัวเองก็คงไม่สบายใจเหมือนกัน
ต้องยอมรับว่ายายแกใจแน่วแน่มาก แกบอกว่าถ้าหายายบัวไม่เจอจะไม่กลับบ้าน
เรียกว่าใจเต็มร้อยจริงๆ
คำสำคัญ (Tags): #humanized health care#การดูแลด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์
หมายเลขบันทึก: 406173เขียนเมื่อ 3 พฤศจิกายน 2010 00:09 น. ()ความเห็น (6)
***ขอบคุณที่ทำให้ได้เรียนรู้ และบางเรื่องราวก้ทำให้ได้คิดตามนะคะ
*** ระลึกถึงเสมอค่ะ
พี่นางค่ะ คุณยายบัว หัวใจเกินร้อยจริงๆ เด้อค่า อีหล่ายอมแพ้ในความแน่วแน่ ยายมาแบบโบราณ แต่ยังดีที่พกมือถือ . ส่งกำลังใจพี่ไนติงเกลนางค่ะ :)
ขอชื่นชมความมีน้ำใจนี้ค่ะ..เป็นบริการสาธารณะด้วยหัวใจจริงๆ..
พี่มีดอกไม้จากบ้านมาฝากค่ะ..
สวัสดีค่ะครูกิติยา
นึกถึงเหตุการณ์วันนั้นก็ขำๆนะคะ
ยายมาแบบไม่มีข้อมูลอะไรเลยทำเอาเวียนหัวเหมือนกันค่ะ
นั่นสินะ ยายแกสุดยอดจริงๆ
ขนาดเจอกับญาติแล้วก็ยังจำกันไม่ได้อีก
เพราะยายบัวนอนใส่ท่อหายใจจึงดูเปลี่ยนไป
