บ้านเกิดเมืองนอน........ที่จำจากจรตอนนี้
ลมดึกโชยมาหวิววี คงหลับฝันดีกันตลอดคืน
หนุ่มทหารเกณฑ์ ออกลาดตระเวนเสียจนดึกดื่น
เดือนเหงาดาวตกเสียงนกกลางคืน แว่วซ้อนเสียงปืนจากชายเขาไกล
ในวันดีๆ.....ที่ไม่มีสถานการณ์ สาวเว้ายาวีกับบ่าวอีสาน
เคยยิ้มให้กันแบ่งปันน้ำใจ
ต่างภูมิลำเนา แต่ว่าเฮาก็เป็น.........คนไทย
ปลดประจำการกลับบ้านเมื่อไหร่ เบอร์ที่น้องให้จะหมั่นโทรมา
เทือกเขาบูโด....ทาบทะมึนไกลมากมายความรัก
กี่ดวงชีวิตที่มอดดับ สังเวยความเชื่อแยกดินแบ่งฟ้า
อยู่ป้อมน้อยๆ กอดปืนยืนยามตีสามกว่าๆ
เสียงโอละเห่ของแม่แว่วมา
หัวใจครวญว่าคิดฮอดบ้านเด้...
อยู่ป้อมน้อยๆ กอดปืนยืนยามตีสามกว่าๆ
เสียงโอละเห่ของแม่แว่วมา
หัวใจครวญว่า......คิดฮอดบ้านเด้.........
ชื่นใจที่ได้เข้ามาชมบันทึกนี้ Romantic จัง
ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมเยียนกันครับ
เพราะเจ้าของบ้านนี้เป็นคน Romantic อะดิครับ 555
มีความสุขนะครับ...
อ่านบันทึกของน้องแล้วคิดถึงบ้านจัง คิดถึงเทือกเขาบูโดจ้ะ
เพลงเพราะนะคะ ซึ้งมากๆ........ อิอิ