ฮือ..ฮือ.. โรงพยาบาลของเรา น้ำท่วมแล้ว ภาค 1
เอาละซิ.. นอกจากน้ำจะท่วมทางเข้าบ้านแม่แล้ว ทีนี้มันจะมาถึงที่ทำงานเรามั้ยหนอ.. ชักเริ่มหายใจไม่ทั่ท้องแล้วดิ คงไม่เป็นไรมั้ง.. เพราะว่าเค๊า(ใครหว่า)คงป้องกัน รักษาโรงพยาบาลให้ได้รับผลกระทบน้อยที่สุด
เช้าวันอาทิตย์เจ้าจิ๊บเพื่อนรักโทรมาบอกว่าไม่แน่ใจว่าเค้าจะเลื่อนผ่าตัดในวันพรุ่งนี้มั้ยเพราะเห็นว่าจะปล่อยน้ำผ่านโรงพยาบาล ฮึย..จริงดิ ใช่ป่าววว.. ก็เค้าเพิ่งสรุปและถอดบทเรียนเรื่องน้ำท่วมไปเมื่อเดือนที่แล้วเองน๊า## ว่าแล้วก็เลยแวะไปที่หอพักสักกะหน่อย สอบถาม รปภ. แล้ว "ปล่อยแน่ครับอีก 2 ชั่วโมง ประมาณ 4 โมงเย็น " ไม่อยากเชื่อเลยหง่ะ อิอิอิ.. ว่าแล้วก็รีบกลับไปนอนที่บ้านที่บุ่งดีกว่า
--- และแล้วช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึง ---
เกือบหกทุ่มน้องจูนโทรมาบอกว่าขอขึ้นไปนอนด้วยที่หอชายทุ่งชั้น 2 ด้วยคนเพราะน้ำท่วมเกือบถึงพื้นหอชั้น 1 แล้ว โอ้ย..ขอโทษค่ะน้องขา พี่หนูไปแอบนอนที่บ้านค่ะ เลยแนะนำน้องให้ไปเคาะห้องใครก็ได้ในหอ ของชั้น 2 , 3 ใครเปิดประตูก็นอนห้องนั้นหล่ะ แบบว่าไม่รู้จะช่วยไงหล่ะ
ว่าแล้วก็กระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็น ..เลยโทรหาเจ้าหน้าที่วิสัญญีเวรบ่ายดึก เค้าบอกว่าระดับน้ำแทบจะปริ่มพื้นห้องผ่าตัดแล้ว เอ้า..แต่ก็ยังทำผ่าตัดกันอยู่อย่างบ้า คลั่ง.. เป็นงั้นไป สงกะสัยคงทำทิ้งทวนหง่ะ แล้วก็มีพี่อิ๋วขึ้นมาดูสถานการณ์และช่วยเคลื่อนย้ายข้าวของไปห้องผ่าตัด ฉก. เฮ้อ..อยากไปช่วยจัง แต่นอนเอาแรงก่อนดีกว่า
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ
ติดตามข่าวตลอดเวลาค่ะ เมื่อวานเห็นหน้าตาของคุณหมอและคุณพยาบาล กำลังช่วยเหลือย้ายคนไข้ หน้าตาอิดโรยมาก คงจะเหนื่อยน่าดู รู้สึกเห็นใจมากค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอ คุณพยาบาล และพี่น้องชาวโคราชทุกท่าน ขอส่งใจมาช่วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ คุณยายคิม
ขอบคุณแทนชาวโคราชค่ะ.. เจ้าหน้าที่ที่เห็นอยู่ตรงนั้นเหนื่อยค่ะ .. นอนกันอยู่บริเวณนั้นแหละค่ะ.. บางคนเป็นกลุ่มที่อยู่เวรตั้งแต่วันอาทิตย์โน่นแหนะค่ะ .. ส่วนใหญ่เป็นคนที่อยู่หอพักและยินดีอยู่ช่วยเหลืออย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย (แบบว่ากลับบ้านไม่ได้ด้วยหง่ะ)