ผม กับ ใจ

 

เมื่อผมลงมาปิดหน้า จนรู้สึกว่า “รำคราญ”

มันง่ายดีนะคะ กับความไม่พอใจที่จะเกิดขึ้น ช่วงนี้ผมที่อยู่บนหัว มักจะต้องโดนมัด โดนกิ๊ฟ หนีบไว้เสมอ จนทำให้พอจะเข้าใจว่า “ทำไมพระท่านจึงต้องโกนผม”

เพราะการไมมีผม ลดเหตุปัดใจของความขุ่นมัวไปได้มาก

รู้สึกรำคาญจนอยากจะตัดทิ้ง แต่ก็บอกตนเองว่า อยากตัดนักใช่ไหมได้

“งั้นก็ไว้ผมยาว”

เป็นคำง่าย ๆที่มันดังขึ้นขณะเดินข้ามถนนกลับจากทานข้าวเที่ยง

เมื่อสิ่งที่ต้องเรียนรู้ มันอยู่ภายในตนเอง ก็ไม่จำเป็นต้องไปเรียนรู้สิ่งไกล ๆ ก็เอามันตรงนี้แหละ

รู้สึก “เบื่อ” เหมือนกัน กับการที่ต้องคอยวิ่งไป วิ่งมา แล้ว ปัญญาก็ไม่มี

 

ตอนนี้ในใจรู้สึกเหมือนหมา “จนตรอก”

รู้สึกเหมือนโดนบีบคั้นอยู่ทุกขณะ จนอยากจะหนีไปเล่นเกม หนีไปทำอย่างอื่น “ฆ่าเวลา”

แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่า เพราะก็แค่ “ยาชา” ดูท่าทางจะเป็นยาชาเฉพาะที่ซะด้วยซิ

ไม่ได้เป็นยารักษาอาการผิดปกติ บ้าบอที่เป็นอยู่เลย

 

การรับยาชาบ่อย ๆ นาน ๆ ไปก็ดูจะดื้อยา

ดู ๆ ไป แล้ว ชักจะไม่ไหว

งั้นก็ รักษากันแบบ ดิบ ๆ สด ๆ ไปเลยละกัน ทำไงได้ ก็มันยังโง่อยู่

อยากทำอะไร ก็ไม่ต้องทำ

จะตายก็ให้มันรู้ไป

 

---

เขียนข้อความข้างบนเสร็จเห็นโทสะมันพุ่งปี๊ด แต่ตอนนี้ก็เบาลงละ นี่อะไรเหรอ

ผม ทั้ง ๆที่ ความรู้สึกหวงแหนไม่มี แต่มาพิจารณาดู ท่าทางมันจะเป็นความรู้สึกผลักไสนะ ที่ปรากฏขึ้น

มันก็เป็นแรงผลักเหมือนเดิม แค่เปลี่ยนข้าง จากที่เคยรัก

เคยหวงแหน มันก็เปลี่ยนมาเป็น ผลักไส

ไม่ใช่ความเบาสบายในใจเลย................ยังโง่อยู่หนอ