ครูและใจของหนู

 

มนุษย์เราก็แปลกดี ถ้าลงไม่ถึงใจ รู้แค่ไหนก็ไม่มีสน ใจหนูนี่แปลกมาก ๆ เรื่องไหนที่ลงใจ ก็ไม่มีสงสัยอีก

“เหมือนใจมันลงกับครู ไม่มีสงสัย รักและบูชาประหนึ่งแก้วตาดวงใจ”

 เพียงแค่ท่านเอ่ย ใจก็โอเค ตั้งแต่ท่านยังไม่อ้าปาก

ปัญญาหนูยังไม่ถึงพร้อมที่จะทราบได้ว่า

 

“สิ่งใด เหมาะกับธาตุขันธ์ของครู หรือสิ่งใดคือ สิ่งที่ท่านต้องการเท่านั้น”

 

การเอ่ยปากจากท่านจึงยังจำเป็นอยู่ เพราะหนูยังเป็นผู้โง่ 

หากเมื่อใดที่ปัญญาถึงพร้อม มีตาพอที่จะเห็นได้ ว่า

สิ่งใด ที่ควรค่ากับท่าน

ใจนี้หาได้รีรอจะทำไม่

ณ ห้วงหนึ่งของความรู้สึกที่ระลึกถึงครู

 

[กิติยา เตชะวรรณวุฒิ]

*** เป็นบันทึกที่ทำให้นึกรักอาชีพของตัวเองมากขึ้น

*** จะตั้งใจทำหน้าที่ครูให้ดี

*** ขอบคุณค่ะ

[ใบไม้ร้องเพลง]

ดีใจจังเลยค่ะ ที่แม่พิมพ์ของชาติอย่างท่าน กิติยา เตชะวรรณวุฒิ แวะเวียนมาอ่านบันทึกนี้

ครู คือ ความงดงามในใจของศิษย์ค่ะ ท่านเป็นต้นแบบแห่งการใช้ชีวิตเลยทีเดียวค่ะ

(^_^)