ช่องว่างระหว่าง...หัวใจ...

                           กระต่ายใต้เงาจันทร์
 

ตรงมุมไหนที่หัวใจของคุณว่าง
ขอให้ฉันนั่งเคียงข้างบ้างได้ไหม
ยามที่คุณเหน็บหนาวรวดร้าวใจ
โปรดรู้ไว้ขอที่ว่างนั่งข้างคุณ

ยามหลับตาเหนื่อยล้ามานานนัก
ฉันจะใช้เมฆขาว-ทอถัก-ให้คุณหนุน
ไกวกล่อมเห่จุมพิตคราเปลือกตาคุณ
ใต้แสงจันทร์ที่อบอุ่นกล่อมคุณนอน

แล้วถักร้อยสายลมหนาวบนราวฟ้า
ส่งคำว่ายังห่วงใยไว้ใต้หมอน
ยามคุณเจ็บเหน็บหนาวรวดร้าวรอน
เป็นสายลมอ่อน-อ่อน-กอดคุณ-ยามนิทรา

ในมิติแห่งฝันคืนวันตื่น
ทุกคำคืนผ่านราตรีที่เหว่ว้า
จะถักร้อยถ้อยบทรจนา
ผ่านความฝันกาลเวลาร่วมร้อยเรียง

วานดวงดาวบรรเลงเพลงสังคีต
ให้ดวงจันทร์กล่อมดีดเส้นสายเสียง
บอกน้ำค้างเป็นตัวโน๊ตเดินร่วมเคียง
วานใบไม้ผสานเสียงเพียงดนตรี

ใต้ฟ้ากว้างที่เดียวดายให้ความอุ่น
มวลดอกไม้หอมกรุ่นสดใสสี
ขอช่องว่างวางลงฉันตรงนี้
มอบร้อยยิ้มความหวังดี...นี่เพื่อคุณ...
 
 

[กอหญ้า]

สวัสดีค่ะ

แวะมาอ่านบทกลอนดีๆ ค่ะ

[สุภัชชา พันเลิศพาณิชย์]

สวัสดีคะ คุณกอหญ้า