เล่าเรื่องการใช้ KM ในชุมชน
จากกิจกรรมเพื่อนช่วยเพื่อนครั้งที่ 1 ที่สมาชิก 2 ตำบลมาพบกัน
บรรยากาศแห่งมิตรภาพระหว่างเพื่อนเบาหวาน
ทั้ง 2 ตำบลก็เกิดขึ้นเป็นบรรยากาศแห่งมิตรภาพจริงๆ ต่างฝ่ายต่างก็ต้องการที่จะมีกิจกรรมพบกันต่อเนื่อง ที่พวกเราไม่จำเป็นต้องปรุงแต่ง ว่า...เอ้า..สมาชิก รักกันหน่อย คิดถึงกันหน่อย มาเจอกันหน่อย มีกิจกรรมต่อเนื่องนะ สารพัดความต้องการของเราที่ต้องทำ ถ้าเราต้องทำอย่างนั้น คงเหนื่อยน่าดู สมาชิกทั้ง2 ฝ่ายต่างร่วมคิด ร่วมแรงกัน แม้กระทั่งค่าใช้จ่าย เช่น ค่าอาหารกลางวัน ก็จัดการเอง เรามีหน้าที่ในการประสานงาน เหนี่ยวนำเล็กน้อยในรูปแบบกิจกรรมที่ควรจะเป็นและเอื้อให้เกิดการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมในทางที่ดีของสมาชิก (เปลี่ยนแปลงแบบเหมาะกับสภาพวิถีชีวิต) ที่ตำราใหนๆก็หาสูตรสำเร็จของแต่ละคนไม่ได้ แต่การแลกเปลี่ยนความรู้ ประสบการณ์ทั้งทางที่ดีและไม่ดีของสมาชิก ทำให้เกิดเป็นบทเรียนที่แต่ละคนจะนำไปปรับใช้ อย่างเหมาะสมกลมกลืน
สมาชิกจากตำบลท่าทองเดินทางมาถึง พร้อมกับการต้อนรับของสมาชิกต.ปากโทก โดยการร้องเพลงสดๆ ต้อนรับบนแพ บรรยากาศแบบไม่ต้องปรุงแต่งจริงๆ งานนี้ทำให้ทราบอีกอย่างว่า ที่ไหนมี ไมโครโฟนที่นั้นมีนักร้อง 
ชวนกันนั่งให้อาหารปลา ป้าบอกว่าถ้ายังไม่ได้กินข้าว แล้วใจสั่น ไปนั่งไกลๆน้ำเน้อ เพราะมีประสบการณ์...เฉียดตาย...เกือบเป็นลมตกน้ำตายมาก่อน
บรรยากาศที่สนุกสนาน ครืนแครงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ 
ช่วงนี้จัดตามคำขอ..โดยเชิญพี่ตุ๋ม.นักโภชนากร มาแลกเปลี่ยนความรู้เรื่องอาหารแลกเปลี่ยน ...สมาชิกให้ความสนใจกับ model อาหารที่เตรียมมา ..ดูแล้วก็อมยิ้มบอกว่า 1 ส่วนของป้าๆลุงๆ ที่เข้าใจว่ากินถูกหนะ.....ประจักษ์แจ้งกับสายตาว่า...ไม่ถูกต้อง หุ่นเลยเกินมาตรฐานไปหลายกิโล
มิตรภาพที่เกิดขึ้นระหว่างเพื่อนเบาหวาน
ในวงข้าวก็มีการแลกเปลี่ยน พูดคุยเรื่องอาหาร..
สุดท้ายของวันนั้น 4 ชั่วโมงผ่านไป ต่างฝ่ายต่างมีความผูกพันต่อกัน รักใคร่ ห่วงใยกัน มีเป้าหมายในการดูแลตัวเองที่เหมือนกัน และต้องการอยู่กับโรคภัยที่เกิดขึ้นอย่างมีความสุข จนนำไปสู่การรวมกลุ่มของคนที่มีความต้องการเหมือนกันอย่างเหนียวแน่น ภายในระยะเวลาที่ไม่นาน คงไม่ใช่แต่สมาชิกเบาหวานที่มีความสุขเท่านั้น แต่รวมไปถึงทีมงานทุกคนต่างก็มีความสุขเช่นกัน รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และภาพที่เห็นใน 4 ชั่วโมงของวันนี้ รวมเป็นความสุขที่เกิดกับสมาชิก เป็นอีก 1 พลังที่ทำให้คนทำงานอย่างพวกเรา ทำงานต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ
ขอขอบคุณ..หัวหน้า ที่ทำให้เรารู้จักกับเพื่อนใหม่ ที่ชื่อว่า.. KM..
ผู้เล่าเรื่อง รัชดา พิพัฒน์ศาสตร์
และ ปิลันธนา จันทร
ความเห็น (2)
สนุกดี เหนื่อยหน่อย แต่ก็ได้ทั้งความรู้และเสียงหัวเราะใช่มั้ย อ้อ อุ๋ย ดีใจที่น้องทำงานได้ดีอย่างนี้ ทำต่อไปนะอย่าได้ท้อ
นึกถึงบรรยากาศสนุกๆที่บ้านกร่าง เมื่อชมรมเบาหวานของวัดโบสถ์มาเยี่ยมมาเยือนชมรมเบาหวานที่บ้านกร่าง ได้เห็นมิตรภาพที่ไม่ต้องซื้อหาด้วยเงินทอง เห็นแต่รอยยิ้มและความสุขของคุณลุงคุณป้า ..ไว้วันหลังจะลงblog ให้อ่านนะ น้องอ้อ น้องอุ๋ย
พี่รัตน์ พี่จอย ขอเป็นกำลังใจให้อีก สองแรง