หายไปนานเลยครับ ด้วยเหตุผลต่างๆนานา แต่อย่างไรก็ต้องกลับมาบอกกล่าว เล่าเรื่องราวที่นี่อยู่ดีครับ อิอิ... ตอนนี้ก็เดินทางมาถึงเทอมที่ 3 ของการเรียนในระดับปริญญาโทแล้ว ความแตกต่างกันระหว่างการเรียนในระดับปริญญาโท กับปริญญาตรีนั้น ก็ต่างกันไม่มากนัก เพียงแต่ระดับปริญญาโทนั้นต้องมีการทำวิทยานิพนธ์ มีเวลาศึกษาด้วยตัวเองมากยิ่งขึ้น ไม่ว่าจะจากการอ่านวารสารวิจัยทั้งจากในประเทศและต่างประเทศด้วย จึงทำให้หน่วยกิจที่นักศึกษาปริญญาโทต้องเรียนจึงน้อยกว่าการเรียนในระดับปริญญาตรีนั้นเอง
จึงทำให้ต้องรู้จักคิด วิเคราะห์ และสังเคราะห์ข้อมูลที่ได้อ่าน ดู หรือรู้มา ก่อนที่จะตัดสินใจเชื่อ เรียกว่าต้องเชื่อด้วยปัญญา ไม่ใช่เชื่อเพราะฟัง หรือทำตามกันมาเท่านั้น อิอิ... ส่วนการเรียนในระดับปริญญาตรีนั้น ต้องคอยรับข้อมูล ข่าวสาร วิชาความรู้จากทางอาจารย์แต่เพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น เหมือนกับลูกนกที่คอยเหยื่อจากแม่เพียงอย่างเดียว หากแม่นกไม่มาป้อนอาหารก็จะไม่ได้กินก็ต้องหิวอยู่อย่างนั้น แต่เมื่อใดที่ลูกนกเติบใหญ่แล้วก็ต้องถึงเวลาที่ต้องเผชิญโลกกว้างด้วยตัวเองแล้ว
ถึงตอนนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่า ลูกนกนั้นได้เรียนรู้จากแม่นกได้มากน้อยเพียงใดตั้งแต่เริ่มหัดบินเลย อิอิ... และลูกนกจะทำได้ดีหรือมีชีวิตที่ดีก็ต้องขึ้นอยู่กับตัวของลูกนกเองแล้วละว่าจะขยันฝึกฝน มีประสบการณ์มากน้อยเพียงใด เพราะทุกอย่างอยู่ที่ตัวเรา 1 สมอง 2 มือน้อยๆ นี้ล่ะ เส้นทางไปสู่เส้นชัยมีอยู่หลายเส้น แต่ล่ะเส้นก็มีระยะทางไม่เท่ากัน จึงทำให้เราไปถึงเส้นชัยได้ในเวลาที่แตกต่างกัน ที่บรรยายมาซะยืดยาวก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ จงเชื่อว่าตัวเองก็ทำได้เหมือนกัน
เมื่อวานนี้มีน้องที่เรียนวิชา digest ของอาจารย์ภาวดี จะไปนำเสนองานที่สวนป่าครูบาสุทธินันท์ ทำให้คิดถึงสวนป่าขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าพ่อครู แม่หวี ยายสอน น้องหมู เจ้านกกระจอกเทศ อีกไก่ไข่ล่ะ แถมด้วยเป็ด สบายดีกันอยู่นะครับ ถึงตัวอยู่ไกล แต่ใจยังถึงกันเสมอนะครับ ผมและโต้งจะหาโอกาสไปสวนป่าอีกแน่นอนครับ จะขอไปสูดอากาศบริสุทธิ์นอนฟังเสียงนก เสียงหริ่งเรไร ที่นั้นอีกสักครั้ง ถ้าผมไม่ได้ไปสวนป่าก็คงไม่รู้จักกับ ชาว G2K เป็นแน่ครับ ขอบคุณพ่อครูและพี่อ็อต อาจารย์ภาวดีด้วยที่แนะนำให้ผมรู้จักสวนป่า แม่หวีที่ทำกับข้าวอร่อยให้ทานทุกวัน ยายสอนด้วยนะครับ
ผมคิดถึงสวนป่ามากครับ
