ข้อความจากบันทึกของคุณครูท่านหนึ่งเขียนสะท้อนความจริง
"...อย่างที่สอง ครูเอาเวลาไปทำงานที่เกี่ยวกับการประกันคุณภาพการศึกษา (เรื่องนี้นับว่าเป็นยาขมมากสำหรับครู) ต้องใช้เวลาในการรวบรวม เอกสาร หลักฐานต่างๆ (ทั้งที่เป็นจริงและสร้างขึ้น) เพื่อจัดทำเป็นรูปเล่ม เป็นแฟ้ม ตามมาตรฐานและตัวบ่งชี้ต่างๆ ซึ่งมีมากมาย
ถ้าเป็นโรงเรียน เล็กๆ ในต่างจังหวัดมีครูไม่กี่คน ครูคนหนึ่งต้องทำเอกสารหลายฉบับตามตัวบ่งชี้ทุกตัว แล้วจะมีเวลาสอนเด็กๆ หรือยิ่งใกล้วันที่กรรมการจะมาประเมินภายในหรือภายนอก บางโรงเรียนต้องหยุดการเรียนการสอนเพื่อเตรียมการต่างๆ มากมายสำหรับต้อนรับกรรมการที่จะมาประเมิน
ครูบางคนพูดติดตลกว่าในช่วงที่มีการประเมินคุณภาพการศึกษา ผักชีในท้องตลาดหาซื้อไม่ได้ เพราะโรงรียนต่างๆ กว้านซื้อกันไปหมดแล้ว...."
ที่มา: สมุดบันทึกคุณครูพรศักดิ์
จากลิงค์คุณครูสุนันทา
นี่คือ หลุมดำ (black holes) ของการประกันการศึกษา
หลงภูมิใจ ผักชีงาม
งานประกันควรอยู่ในงานประจำอยู่แล้ว ไม่ใช่งานรวบรวม และสร้างเอกสารให้ได้เกณฑ์ประกัน
ไม่ควรมีพิธีรีตอง เช่น วันดีคืนดีก็มีเจ้าหน้าที่จาก สำนักประเมินมาที่โรงเรียน ถือแฟ้มรายการ (check list) มา เดินเข้าไปที่ธุรการต่างๆ แล้วสุ่มหยิบรายการออกมา พบถูกต้องมีไม่มี ก็ใส่ค่าประเมินไป เสร็จกลับ ส่งผลและคำแนะนำการปรับปรุงที่น่าจะทำได้
ประเมินจริง ประเมินให้โปร่งใส่ ไม่มีอคติ
ถึงท่านผู้อ่าน บลอกถนนชื่อพันคำ
เห็นด้วยครับ ตอนนี้เห็นกำลังจะประเมินเชิงประจักษ์ครับ อันนี้มาฝากครับ http://gotoknow.org/blog/ruamrosbotkawi/393602
อ้าว...
เพิ่งเข้ามาอ่าน
จะปิดแล้วเหรอครับอาจารย์
...
อาจารย์ เดี๋ยวนี้คนประเมินก็ชอบผักชีหนะครับ มันจึงไปด้วยกันได้