ศีล

ศีล หรือปกติ

ศีล..คือการประพฤติทั้งกายและวาจา ควรสำรวม ระวัง ด้วยใจ ด้วยเจตนา คุณค่าของคำว่าศีลจะก่อเกิดกับสังคมได้ก็ย่อมเกิดมาแต่ตัวบุคคลก่อนเพราะตัวบุคคลเข้าไปอยู่ในสังคมผู้มีศีลก็ทำให้สังคมเป็นปกติได้ด้วยความปลอดภัย ความไว้วางใจ ฟังง่าย เข้าใจง่าย ปฏิบัติได้

ศีลข้อที่ ๑ ละเว้นจากการฆ่าสัตว์ ไม่ทำร้ายชีวิต ไม่เบียดเบียน ทุบตี เข่นฆ่า รวมทั้งไม่กินเลือดเนื้อของเขา

ศีลข้อที่ ๒ ไม่ลักทรัพย์ของผู้อื่นไม่หยิบฉวย ไม่โลภไม่อยากได้ ไม่เอารัดเอาเปรียบผู้อื่น   

ศีลข้อที่ ๓ ไม่ประพฤติผิดในกาม  ไม่ล่วงละเมิด ไม่แย่งชิงของรักของผู้อื่น

ศึีลข้อที่ ๔ ไม่โกหก ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน  ไม่ใช้วาจาเสแสร้ง  ไม่กล่าวคำบิดเบือน    ไม่พูดในสิ่งที่ไม่เป็นความจริง

ศีลข้อที่ ๕ ไม่ดื่มสุราเมรัย เครื่องดองของเมา  เสพยาเสพติดทั้งหลาย  ซึ่งจะทำลายสติสัมปชัญญะให้ฟั่นเฟือนและโรคอื่น ๆ จะแทรกซ้อนตามมา

"อย่าสอนลูกด้วยการดุด่า  ต้องสอนลูกด้วยแบบอย่าง ให้เห็นเป็นรูปธรรม"

การรักษา กาย วาจา ใจ ให้เรียบร้อย เรียกว่าศีล

 (อรรถกถา ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ สิกขาบท ๑๐)