วันเกษียณแล้วไปไหนดี.....เป็นลมดีกว่า
ระยะนี้ไปหน่วยงานไหนก็มีแต่เรื่องเกษียณอายุของข้าราชการ
วันเกษียณจึงเป็นวันที่ปลดปล่อยจากงานประจำ
สำหรับผู้ที่เตรียมตัวมาดี วันเกษียณจึงเป็นวันที่มีความสุข
เป็นอิสระ
แต่หากไม่ได้เตรียมตัวเกษียณมาก่อน
ปล่อยเวลาให้ผ่านไปวันๆ รอให้ถึงวันเกษียณแบบไร้จุดหมาย
อาจส่งผลเสียต่อสุขภาพตัวเองก็ได้
อย่างเรื่องของเพื่อนผู้พี่คนหนึ่งยามมีชีวิตราชการอยู่
ก็ดูมีความสุข ชีวิตประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน
สูงกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน ชีวิตประจำวันนับ 10 ๆ ปีที่ผ่านมาคือ
เช้าออกจากบ้าน มีคนขับรถ
คนถือกระเป๋าไปส่งถึงห้องทำงานที่เย็นฉ่ำ
มีกาแฟ ปาท่องโก๋ของโปรดและ หนังสือพิมพ์อีกหนึ่งฉบับ
รออยู่บนโต๊ะ เรียกว่านั่งปุ๊บ จิบปั๊บ
เสร็จแล้วก็ออกไปเดินๆดูเหมือนจะตรวจตราความเรียบร้อย
ก็เดินหันซ้ายหันขวาเป็นแบบนี้ เดินไกลไม่ไหว.เหนื่อย
แล้วกลับมาที่สมุดปกแข็งที่เปิดรอเซ็นต์อนุมัติ
ไม่ต้องอ่านเพราะมีคนอ่านแทนเขาบอกว่า"เซ็นต์ด่วนครับท่าน"
แล้วก็ไปประชุม กลับมาเอาแฟ้มประชุมส่งให้ลูกน้อง
และพูดว่า"ผมเอางานมาฝาก แล้วมีอะไรก็เอามาให้เซ็นต์นะ
อย่าให้ช้าหละ" หลังจากนั้นจึงกลับเข้าห้องพักสายตา
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เอื้อมมือไปกดปุ่มอนุญาต
เสียงที่ประตูดังขึ้น"อาหารกลางวันพร้อมแล้วค่ะ"
ลุกเปลี่ยนที่นั่ง เปิดทีวี แล้วก็สำรวจอาหาร กิน
กดปุ่ม อีกครั้ง หน้าห้องเดินเข้ามา กระซิบ กระซาบเบาๆ
"ท่านคะ..มีคนมารอพบค่ะ"
เดินไปห้องรับแขกที่อยู่หลังม่านกั้น
คุยแบบนี้มานานเป็น 10 ๆปี ย้ายไปที่ไหนก็ต้องมีแบบนี้
แล้วก็ทำแบบนี้มานานจนจำไมได้
ก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งใหญ่ขึ้น ยิ่งใหญ่โตมากเท่าไหร่ คนมาหาก็ใหญ่ตามตัว
ความเคยชินในหน้าที่ก่อตัวขึ้นเมื่อไหร่ไม่ทราบได้
แต่มันฝังลึก ลึกมากยากที่จะแยกให้ออกจากกัน
ว่าแบบไหนคือตัวตนที่แท้จริง
วันหนึ่งหน้าห้องเคาะประตูแล้วส่งเสียงเหมือนเดิมว่า
"ท่านคะ วันนี้เวลา16.00น.เชิญที่ห้องประชุมใหญ่ค่ะ"
นายนึกสงสัยย้อนถามหน้าห้องว่า
"อ้าว..วันนี้ผมไม่ต้องไปประชุมที่...อีกหรือ นี่ผมรอให้มาเตือนนะนี่
ที่ห้องประชุมให้ผมไปทำอะไร"
หน้าห้องส่งเสียงเศร้าๆ "เออ....เชิญเป็นประธานค่ะ"
นายถามแบบเสียอารมณ์เล็กน้อย
"ประธานอะไรอีก..เบื่อจัง
ตั้งแต่ผมขึ้นรับตำแหน่งมีแต่งานให้ไปเป็นประธาน"
หน้าห้อง"ประธานงานเกษียณค่ะท่าน...
ปีนี้มีเจ้าหน้าที่ของเราเกษียณพร้อมท่าน 3 คนค่ะ"
เสียงอะไรเหมือนของหนักๆหล่นลงมากระแทกพื้น
และเสียงร้องเอะอะ ดังขึ้น เสียงคนวิ่งไปมา
เสียงหวอพี่ปอมาเร็วทันใจ
เสียงร้องของใครดังขึ้นถี่ๆ"ท่านเป็นลมๆ"
.........................
เอาเรื่องนี้มาทบทวน
เพื่อเตรียมตัวเกษียณก่อนอายุครบ 60 ปี
และเป็นเครื่องเตืนใจไม่ให้ยึดติดกับสิ่งที่ผ่านมา
ไม่มีตัวกรู ไม่ใช่ของกรู
สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็เกิดแบบนี้แหละ มันเป็นแบบนี้เอง
ไม่ว่าจะรับบทละครชีวิตแบบไหน อย่างไร มันก็ลงเอยแบบนี้แหละ
แม้ปีนี้จะไม่สมดังตั้งใจบอกลาอาชีพครูอย่างมีความสุขก็ตาม
แต่ฝันของฉันก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
และไม่รู้สึกกังวลอะไร และเมื่อถึงวันนั้นฉันคงมีความเข้าใจ
ชีวิตหลังเกษียณได้อย่างแท้จริง
ความเห็น (12)
แหมๆๆๆๆพี่ครูต้อยติ่ง...
บรรยายซะเห็นภาพความวุ่นวายที่เกิดขึ้นตอนจบเรื่อง อิ อิ
ใช่แล้วค่ะหากใครไม่เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนมีหวัง...รับไม่ได้และทำใจลำบากแน่
ยิ่งตำแหน่งสูงยิ่งหนาวและอ้างว้างเพราะหลงมนต์อำนาจ...
ทำตัวตามสบายแบบเราๆดีกว่า...สบายกว่ากันเย๊อะ....
ตดใจครับพี่ต้อย
ผมว่าพี่ต้อยเตรียมการเกษียณมาอย่างดี
มีงานที่เป็นคุณประโยชนืมากมายที่พี่ดำเนินการอยู่
การเกษียณคือการเริ่มต้น คืนชีวิตให้ชุมชนครับ
โห พี่ต้อยหักมุขซะแบบว่า งงๆ เลยค่ะ ไอเดียดีนะคะ เป็นลม ถ้าเป็นลมได้ก็ดีนะคะ ไปไหนๆ ได้อิสระไม่ต้องพึ่งระบบคมนาคมที่ .. ของบ้านเรา .. ป๋าปูเกษียณแล้วยุ่งๆกว่าเดิมอีกค่ะ ซองเยอะจัด ;)
หลายคนถอดหัวโขนไม่ออก มันแน่นจริงๆ
รุ่นพี่หลายท่านต้องตรอมใจในที่สุดโรคภัยก็ถามหา
และเร่งวันคืนให้จากไป โดยไม่มีโอกาสเรียนรู้โลกใหม่อีกโลกหนึ่ง
ขอบคุณค่ะ
ตดใจอย่างน้องบาวแหลงมา
พี่เองก็ยังไม่แน่ใจว่าเคยหรือยัง อิอิ
พี่เตรียมตัวมาตลอดค่ะ
แต่ยังฝึกธรรมน้อยมาก
ตั้งใจไว้ทุกขณะที่คิดได้
และพยายามคิดบ่อยมากๆ
เพื่อให้มีสติ และรำลึกเสมอว่า
เราเกิดมาเพื่อทำกรรมดี
ให้คุ้มกับที่มีโอกาสเกิด
ไม่ประมาทน้องบาว
เพราะงานที่ตั้งใจไว้นั้นยังรออยู่อีกหลายแหละ
พี่ถือเป็นเส้นทางบุญด้วย
วันที่ 13 - 14 จัดกิจกรรมค่ายภาษาอังกฤษให้เด็กน้อยค่ะ
วันที่ 17 ปลูกป่าโกงกาง ตั้งเป้าไว้ 1000 ต้นค่ะ
วันที่ 23 -24 เป็นโต้โผวางแผนงานเบาหวานชุมชนเพื่อชุมชน
คนรักเบาหวานแต่ไม่หวานอีกครั้ง
และจากงานนี้จบงานที่เริ่มทำใหม่จะเข้มข้นขึ้น
เชื่อว่าอาจส่งผลให้มีโอกาสไปเรียนรู้งานกับน้องบาวเร็วขึ้น
วันที่ 28 -30 พาเด็กน้อยไปปฏิบัติธรรมที่ราชบุรี
(จำไม่ได้ว่าวัดอะไร) รู้ว่าได้ไปวัดก็ดีใจมากแล้ว
เพราะจะได้เพิ่มทุนทางนี้
ขอบคุณค่ะ
อยากร้องเฮ้ยดังๆแต่เกรงใจเดียวน้องPOOจะพูดว่าเฮ้ยก็โขนซิ...ก๊ากกก
มันเรื่องจริงนะแต่พี่เกรงใจ ก็เล่าเลี่ยงบาลีไปบ้างจะได้สบายใจทุกฝ่าย
และเอามาเป็นอุทาหรณ์สอนตัวเอง ว่าอย่ายึดมั่น อย่าหลงทาง
ชีวิตใครกำหนดไม่รู้ แต่ที่รู้เราเองกำหนดเรื่องที่จะทำให้มันดีได้
อุปสรรคงานมีไว้เพื่อประกาศว่า ....ข้ามีความพยายามอย่างแรง! ...เอิ๊กๆ
ปีนี้ที่โรงเรียนขอเกษียณก่อนกำหนด ๑ ท่าน เขาขออนุญาตพักปรับตัว ๒ สัปดาห์สุดท้าย เขาบอกว่าตอนเช้าต้องรีบไปสวนยาง
เลิกเรียนต้องรีบไปสวนยาง เพื่อจะฝึกให้เป็นกิจวัตร
สุดยอดเลยค่ะ
น้องผอ. เชื่อว่าน้องต้องอนุญาตเรียบร้อยไปแล้ว
คุณครูท่านนั้นท่านโชคดีที่มีสวนยาง
พี่อยากมีโอกาสขออนุญาตปรับตัวบ้าง
แต่ที่ผ่านมาหน่วยงานพี่ยังไม่มีใครทำ
พี่เลยต้องวางแผนฝึกหัดเปลี่ยนงาน และชีวิตประจำวันของตัวเองก่อน
ก่อนที่จะสายเกินไปค่ะ
ขอบคุณค่ะที่ส่งข่าวดี ผู้บริหารดี วิสัยทัศกว้างไกล
เห็นอกเห็นใจผู้ร่วมงาน และเข้าใจชีวิตเพื่อนร่วมงานแบบนี้ อยากให้มีเยอะๆค่ะ
เงินที่หักค่าสวัสดิการชพค.จะได้หักน้อยลง เอิ๊กๆ
สวัสดีครับ
ที่โรงเรียนผม ผอ.+ครู เกษียณ รวม 2 ท่าน
เกษียณก่อนกำหนด รวม 5 ท่าน
รวมทั้งหมด 7 ท่านครับ
ขอบคุณท่านมากครับที่ไปทักทาย
หลังเกษียณหลายท่านรอ กบข.
ว่าจะเป็นอย่างไร ขอบคุณครับ
*** ยังเพลิดเพลิน-วุ่นวายกับงานอยู่ทุกวัน....มองว่ามันยังไกลตัว....แต่บางครั้งวุ่นจนหาความเพลินไม่เจอ ....อยากไปเหมือนคนอื่นเขาบ้างอ้ะ....อิอิอิ! ***
ขอบคุณค่ะ
เกษียณเป็นเรื่องธรรมดา จุดสุดท้ายของชีวิตราชการคือวันเกษียณ
เออรี่มากถึง 5 คน หากหน่วยเหนือบริหารจัดบุคลากรให้ไม่ทัน
หรือส่งมาใหม่น้อยกว่าเดิม มีผลกระทบต่อเด็กน้อย แน่นอน
แต่การเออรี่ก็เป็นภาพที่สะท้อนให้เห็นอะไรบางอย่างนะคะ
ยังดีที่มีทางเลือกอีกสายหนึ่งสำหรับข้าราชการที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากเกินพอแล้ว
แต่ที่พี่มองเห็นคือช่องว่างระหว่างครูเกษียณกับครูบรรจุใหม่
ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน แตกต่างจนเด็กน้อยตาดำๆ สามารถมองเห็นได้
ประสบการณ์การสอนเป็นเรื่องต้องใช้เวลาในการฝึกฝน ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับฝีมือของผู้บริหาร
ว่าจะสามารถพัฒนาบุคคลขึ้นมาทดแทนสิ่งที่หายไปได้มากน้อย
และทันเหตุการณ์หรือไม่อย่างไร
ขอบคุณค่ะ
ชีวิตครูนั้นมีเรื่องให้ทำ ให้เรียนรู้มากมาย และไม่เหงา
แต่หากชีวิตครูวุ่นวายไม่เลิกนี่ต้องระวังสุขภาพด้วยนะคะ
เพราะมันจะเกิดอาการเคยชินจนชาชิน
รักษาสุขภาพนะน้อง
ขอบคุณค่ะ