เท้าที่ไม่แตะพื้น
เท้าที่ไม่แตะพื้น
บันทึกวันพุธที่ 8 กันยายน 2553
เพื่อนหมออนามัยของผมคนหนึ่ง โทรศัพท์มาขอความแนะนำว่า
ตนเองรู้สึกกดดันในเรื่องที่ต้องไปแข่งขันกับคนอื่น ๆ
และโดยเฉพาะตนเองที่เคยได้อันดับต้น ๆ
และเคยได้รางวัลอะไรมากมายจากการทำงานทั้งของตนเอง และหน่วยงาน
การนำเสนอผลงานวิชาการ และการจัดลำดับในการประเมินผลงาน
พอมาถึง ณ วันหนึ่ง ที่ตนเอง ไม่ประสบผลความสำเร็จ หรือการที่เพื่อนบอกว่า ไม่ได้รางวัล หรืออันดับต้น ๆ รู้สึกเป็นทุกข์ ใจมันว้าวุ่น เหมือนพายเรือหลายหมื่นรอบในอ่างหัวใจ ทำอย่างไงดี ?
พอดีอีกนั้นแหละ ผมก็เคยมีประสบการอย่างนี้ แต่ก็ผ่านมันไปได้ อยากจะเป็นเพราะผมชอบอ่านและคุยกับคนมากมายหลายกลุ่ม ก็ทำให้ผมผ่านมันไปได้ ได้บทเรียนอะไร ๆ หลายอย่าง เช่น “ แค่หกล้มแล้วลุกขึ้นยืนใหม่ แพ้ก็แค่ต้องเข้าใจ “ ใช่แล้ว เราต้องเข้าใจ และยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น พร้อมรับมืออย่างมีสติ
และเมื่อผมได้รับหนังสือ จาก “ คุณใหม่” บรรณาธิการ BE MAGAZINE เป็นนิตยสารเพื่อสังคมเล่มแรกของเมืองไทย (เชียร์ให้ทุกคนหาอ่านนะครับ) ที่มาสัมภาษณ์ “ปู่สอน กล้าศึก ผู้ปลูกต้นไม้ในใจทุกคน” (ก้อนเมฆบนต้นไม้ คำคมปู่สอน กล้าศึก (ตอน 5) ) โดยคุณใหม่ ค้นหาข้อมูลผ่านบล็อก G2K ของผม และได้มาหาผมวันที่ 2 กันยายน 2553 ปักษ์หน้าคุณใหม่จะลงบทสัมภาษณ์ของปู่ - ผ้าขิดบ้านโนนเสลา ภูเขียว - ทีม อสม. โนนเสลา – ทุกคนรออ่าน และชมภาพสวย ๆ นะครับ
BE MAGAZINE เล่ม 13 มีบทสัมภาษณ์ของคุณ Toon Badyslam : มองเห็นความยิ่งใหญ่จากมุมมองเล็ก ๆ เล่าว่า “ มีสื่อให้วงดนตรีร็อกของผมเป็นอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย แต่พอมันเห็นตัวเลขแล้วผมไม่สนุก ถ้าเราอยู่ต้น ๆ เราก็ดีใจ แต่พอเริ่มร่วงไปอันดับท้าย ๆ จะรู้สึกอย่างไง มันไม่สนุกตั้งแต่เริ่มจัดอันดับแล้ว เราเริ่มจากการที่จะบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองมากกว่า คือเราเริ่มต้นไม่ได้แข่งกับใครตั้งแต่แรก เรามองการเดินทางเป็นจังหวะ แล้วแต่จังหวะของเรา เหนื่อยเราก็พักริมทาง เร่งบ้างก็ได้แดดมันร้อน แต่มันไม่ใช่การแข่งขัน... “
BE MAGAZINE เล่ม 10 มีบทสัมภาษณ์ของคุณโต๋-ศักดิ์สิทธิ์ เวชสุภาพร : สุนทรียะแห่งดนตรี ทำนองชีวิต เล่าว่า “ เป็นเรื่องจริงที่ว่าทุกคนมีขึ้นมีลง แต่สำหรับผมถ้าเราทำดีที่สุดแล้ว ก็ไม่เหลืออะไรที่เราจะต้องผิดหวัง ก็มันดีที่สุดแล้ว ก็ให้ไปหมดแล้ว ก็มันมีแค่นี้ ในชีวิตนี้มันมีปัจจัยที่เราควบคุมไม่ได้ มันมีดินฟ้าอากาศ เราต้องถามตัวเองว่า เรามาอยู่ตรงนี้เพื่ออะไร ? ขึ้นอยู่กับว่า ความสุขของคุณอยู่ที่ไหน...”
ผมมอบบันทึกของวันนี้ให้เพื่อน รวมถึงทุกคนที่อ่านก็แล้วกัน เรื่องราวข้างต้นคงจะคลี่คลายและให้แง่คิดมากมาย โดยเฉพาะกับตัวผม ที่ตั้งชื่อบันทึกนี้ว่า “ เท้าที่ไม่แตะพื้น “ ถ้าเราเริ่มต้นทำงาน เพื่อไปแข่งกับใครตั้งแต่แรก เท้าเราก็จะไม่แตะพื้น แต่ถ้าถามตัวเองว่า เราทำงานตรงนี้เพื่ออะไร ? ? ? เราจะเข้าใจ และยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น และรับรู้ว่า ความสุขของเราอยู่ที่ไหน
เมื่อนั้น การที่เท้า 2 ข้าง ของเราจะ “ แตะพื้น “ หรือ “ ไม่แตะพื้น “ มันก็จะไม่มีตัวตน หรือไม่สำคัญต่อไปแล้ว ที่เราจะก้าวไปไขว่คว้าความฝันอีกครั้งหนึ่ง....
*******************
ความเห็น (4)
พี่นาย-สันป่าตอง
ไม่มีใครทำให้เราท้อใจได้... ถ้าใจเราไม่ท้อเอง ไม่มีใครทำให้เราแพ้ได้ ถ้าเราไม่ยอมแพ้เองนะคะ
ทุกการแข่งขันต้องมี แพ้ - ชนะ ทุกคนที่เข้าสุ่สนามแข่งขัน ย่อมมีการเตรียมตัวมา เพื่อ.....แข่งขัน
แต่คงมีไม่กี่คน...ที่เตรียมตัว - เตรียมใจมาเพื่อยอมรับความพ่ายแพ้
วันนี้..เขาชนะเพราะเขาเตรียมตัวมาดี ถ้าเราเตรียมตัวมาดี สักวันหนึ่ง ชัยชนะต้องเป้นของเรา
ถ้าเราไม่ยอมแพ้ ถอดใจเสียก่อนค่ะ
ขอบพระคุณ พี่นาย ครับ
เป็นเรื่องราวที่มีความหมายลึกซึ้ง
และเป็นกำลังใจในการตัดสินใจ
จะเดินต่อ หรือ ถอยหลัง ครับ
- ยอดไปเลย น้องพี่ กับบันทึกดีดี มีคุณค่า
- เราทุกคนสามารถ "ออกแบบชีวิต" ได้ ซึ่งเลือกที่จะเป็น เลือกที่จะอยู่ เลือกที่จะทำ เพื่อ "ความสุขในชีวิต" ความสุขจึงอยู่ที่เรา มิใช่ใคร
- มิต้องให้ใครมาจัดอันดับ
สวัสดีครับคุณทิมดาบ
ผู้นำตามธรรมชาติ และผู้นำในกิจกรรมชุมชน หลายคน ตีนลอยไปแล้วเหมือนกัน