ไร้หัวใจ

แห้งหายไม่เข้าใจ
เป็นเพราะใครทำให้เป็น
แววตาเริ่มเยือกเย็น
เสียงหัวใจเริ่มยืนยัน


อยู่ไกลสุดขอบฟ้า
มีภูผามาขวางกั้น
ทะเลกว้างอ้างว้างหวั่น 

 คล้ายดวงจิตไม่ติดกาย


มดกัดเคยบวมเจ็บ
ถูกปลายเล็บแทบวางวาย
มีแผลร้องวี๊ดว๊าย
แต่กลับกลายไยนั่งมอง


ฉันเป็นอะไรไปกันนี่
ไร้ชีวีเหมือนใครผอง
ปวดเจ็บเลือดรินนอง
ปล่อยน้ำตาไหลร่วงริน


หรือเป็นคนไร้ใจ

ทำอะไรไม่สนสิ้น
เจ็บปวดจนชาชิน
อยากลืมสิ้นจึงไร้ใจ

ตื่นเถิดหัวใจหิน
ตื่นมายินเหตุไฉน
ตื่นเถิดสิ่งข้างใน
จงตื่นใจมาเป็นคน


มาเป็นหัวใจที่อ่อนนุ่ม
มีน้ำชุ่มหล่อเลี้ยงตน
มีรักคอยรินล้น
มีน้ำตาสามัญชน


เมื่อเป็นคนจงมีใจ
เมื่อมีใจจงเป็นคน
เหตุใดจึงลืมตน
มาเป็นคนไร้หัวใจ

[ถาวร]

สวัสดีค่ะคุณกระต่าย

คุณกระต่ายเขียนกลอนได้เพราะมากค่ะ น่าอ่านมากค่ะ

บางเวลาอาจมีบ้าง ที่เป็นอย่างไร้หัวใจ อาจเป็นเพี่ยงกลไก ที่จิตใจบอกว่าพอ

ไม่เอาแล้วความช้ำ ไม่ถลำให้เจ็บต่อ ตั้งหลักได้ดีพอ ก้าวเดินต่อ ด้วยพลัง

[สุภัชชา พันเลิศพาณิชย์]

สวัสดีคะ คุณถาวร

กระต่ายก็เขียนตามอารมณ์บางช่วงนะคะ