ชีวิตการทำงานของคนเรานี่มันก็แปลกดี

ชีวิตในการทำงานที่ผ่านมาของเรามักจะหนีอยู่เสมอ จากอีสานก็หนีมาเพราะไม่อยากเกลียดคนที่รักมากๆๆๆๆๆๆ อยู่ไปก็ไม่รู้วันไหนจะรู้สึกไม่ดีกับเค้าขึ้นมาเลยคิดว่าหนีมาดีกว่าจะได้เหลือความทรงจำีแี่ต่ส่วนที่ดีๆ เอาไว้ จะได้เว้นระยะห่างไว้ด้วยละก็ไม่ต้องได้ยินเรื่องที่จะทำให้เจ็บอีก หนีมาอยู่กรุงเทพฯ ก็กำลังจะพยายามหนีกลับเมืองเหนือที่คุ้นเคยและรักมากๆๆๆๆๆๆ อีก ทำไมชีวิตการทำงานของเรามีแต่คำว่า "หนี หนี และหนี" น๊าไม่เข้าใจตัวเองเลย มีแต่เมืองเหนือของเราเท่านั้นมั้งที่ไม่เคยหนีและไม่คิดที่จะหนีมา มีแต่จำใจต้องจากมาเพื่องานที่มั่นคง เกือบจะได้อยู่พิษณุโลกแล้วดวงมันก็ต้องให้ไปอีสานใต้จนได้ ชีวิต & ดวงคนเรานี่มันก็แปลกจริงๆ คิดถึงเมืองเหนือคิดถึงเชียงใหม่ที่สุดดดดดดด เลย