ปูชนียบุคคลต้นแบบ... ศ. นพ. ธาดา ยิบอินซอย

เมื่อไม่กี่วันนี้ ต้องทำหน้าที่เข็นเครื่องพิมพ์ขึ้นไปส่งซ่อมที่หน่วยซ่อมบำรุงเครื่องมือแพทย์ที่อยู่ชั้น 5 ทำให้ได้มีโอกาสอันดีที่ยังติดอยู่ในใจมาถึงวันนี้ ตั้งใจไว้เลยว่า ต้องเขียนความคิดเรื่องนี้ให้ได้ ทั้งๆที่ไม่เคยได้รู้จักท่านตรงๆด้วยตัวเอง แต่กิตติศัพท์ของท่านนั้นเลื่องลือ ก่อนเขียนบันทึกนี้ ได้กลับไปอ่านบันทึกท่านอ.หมอวิจารณ์  ก็ยิ่งรู้สึกว่าต้องบันทึกความประทับใจเรื่องนี้เอาไว้

คนดีวันละคน : (9) ศ. นพ. ธาดา ยิบอินซอย

 

ท่านอ.หมอธาดาที่ได้เห็นในวันนี้ ท่านนั่งอยู่บนรถเข็นผู้ป่วย แม้รูปลักษณ์ของท่านในตอนนี้จะดูไม่ต่างจากผู้ป่วยที่ทำเคมีบำบัดคนอื่นๆ แต่รังสีความเข้มแข็งของท่านยังแผ่ออกมาให้เรารู้สึกได้ชัดเจน จนทำให้จำได้ว่าเป็นท่าน ได้รับรู้จากน้องพนักงานเข็นเตียงอีกคนที่สวนทางกับรถเข็นท่าน บอกว่าอาจารย์กำลังไปออกโอพีดีตรวจคนไข้โรคหัวใจ

กลับมาบอกพี่ปนัดดา หัวหน้าหน่วยของเราซึ่งเป็นคนหนึ่งที่ท่านอ.หมอธาดามักจะเรียกหาเพื่อพูดคุยงานทางแล็บที่ท่านสนใจอยากรู้ อยากให้ทดลอง เพราะได้ทราบมาว่าท่านอ.หมอธาดา admit เป็นคนไข้ในอยู่ที่หอผู้ป่วยเฉลิมพระเกียรติฯของเรานี่เอง ใจจริงแล้วอยากติดตามพี่ดาไปเยี่ยมท่านด้วย แต่คิดว่ารอฟังพี่ดาเล่าดีกว่า หลังจากที่พี่ดาสอบถามผู้ใกล้ชิดท่านแล้วว่า ช่วงนี้เข้าเยี่ยมได้ (เราก็ไม่อยากให้เป็นการรบกวนท่าน เพราะเชื่อว่าใครๆที่รู้จักท่านคงอยากเข้าเยี่ยมกันทั้งนั้น)

ฟังพี่ปนัดดาเล่าถึงสิ่งที่ท่านพูดแล้ว ประทับใจท่านมากจริงๆ เพราะท่านยังคงทำงานทุกอย่างที่ทำได้ ไม่คิดถึงอาการเจ็บป่วยที่กำลังเผชิญอยู่ ท่านมีความสุขอยู่กับการได้คิด ได้ทำงานที่ท่านอยากทำ ออกตรวจคนไข้เสมอในวันที่ท่านไม่รู้สึกเหนื่อยจนไม่ไหวจริงๆ แม้อยู่ที่หอผู้ป่วย ท่านก็ยังใช้สมองคิดงานวิจัยกับอาจารย์หมอที่รักษาท่านอีกต่างหาก ท่านบอกว่ามีแต่ร่างกายเท่านั้นที่อ่อนแอบ้างด้วยผลของโรคและการรักษา แต่สมองยังใช้งานได้ปกติ จะให้นั่งเฉยๆอยู่ท่านทำไม่ได้

ขอมีโอกาสได้เขียนบันทึกนี้เพื่อเผื่อแผ่ความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ ที่ได้มีโอกาสได้พบได้เห็น ได้รู้เรื่องราวของปูชนียบุคคลเช่นท่าน เชื่อว่าท่านเป็นแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ให้คนทำงานทั้งหลาย และคนป่วยไข้อีกมากที่ได้รับรู้วิถีปฏิบัติของท่านแน่นอนค่ะ  

[โอ๋-อโณ]

เขียนบันทึกนี้ไว้ก่อนที่ท่านอาจารย์จะจากไป ตอนนั้นมีหลายๆคนยังไม่ทราบว่าอาจารย์ป่วย โพสต์ไปแล้วได้รับคำเตือนว่าท่านอาจไม่อยากให้ใครรู้ ก็เลยกลับมาซ่อนเอาไว้ มาวันนี้ได้กลับมาทวนบันทึกตัวเอง ก็เลยเอาที่ซ่อนไว้ออก เพื่อขอร่วมเป็นหนึ่งบันทึกที่ระลึกถึงคนดีๆต้นแบบสำหรับพวกเราทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่ค่ะ