บันทึกจากงานภาวนา 3

     ถึงเวลรับประทานอาหาร นี่เป็นมื้อแรกของที่นี่ ทุกคนเข้าแถวไปหยิบจานชาม เพื่อตักอาหารสำหรับตัวเอง แล้วเดินไปเลือกนั่งที่โต๊ะตามสะดวก ต่างคนต่างกินในความเงียบ แบบนี้ฉันรู้แล้วเพราะเคยอ่านเจอที่ไหนซักแห่งหนึ่ง ก็เลย อ้ออย่างนี้เอง เงียบได้จริงๆด้วย ฉันก้มหน้าก้มตากิน เสร็จก็เลื่อนจานรวบช้อนส้อม แล้วก็ลุกไปจากโต๊ะ แต่พอเดินออกไปก็มองเห็นใคร ๆเขายืนถือแก้ว จาน ชามของตัวเอง เข้าแถวรอล้าง เป็นแถวยาวและไม่เว้นแม้แต่พระภิกษุ ภิกษุณีก็อยู่ในแถวด้วย หันกลับไปดูที่โต๊ะกินข้าวก็เห็นชุดจานชามของตัวเองวางอยู่เพียงชุดเดียว ฉันตกใจโอ้ยตายแล้ว ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย รีบถลากลับไปหยิบมาต่อท้ายแถว "ครูหลิวเอ้ย ยังมีอะไรที่เธอต้องเรียนรู้อีกมาก บนหนทางปฏิบัติธรรมนี้ สำหรับเธอยังอ่อนด้อยเหมือนเด็กน้อย ๕ ขวบ ค่อย ๆเรียนรู้ไป ฉันจะเป็นกำลังใจให้นะ" ฉันได้แต่บอกตัวเอง

[ครูหลิว]

บันทึกฯ ๑ -๓ เป็นการเกริ่น และเปิ่นของคนที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยเชื่อว่าชีวิตคนจะ "ดีขึ้น"ด้วยศาสนา และไม่เคยเห็นศาสนาเป็นที่พึ่ง แต่อะไรทำให้ต้องหันมาพึ่งศาสนา และอะไรที่ได้"พบ" จะเป็นสิ่งที่ฉันจะ พูดถึงในบันทึกต่อ ๆ ไป

[namsha]

อ่านแล้วดีจังเลยค่ะ

หวานสนิทอยู่ไม่ไกลจากบ้าน namsha

[ครูหลิว]

ขอบคุณค่ะ namsha

เหรอค่ะ ..คนแถวนั้นน่ารักมากนะคะ ไม่ได้ปากหวานนะคะ พูดจริง ๆ เพราะตอนที่ไปปฏิบัติธรรม ๑๐ วัน มีชาวบ้านเขารู้ข่าว เขาก็พากันเอาผัก ผลไม้มาให้หลายหนเพราะรู้ว่า เราไม่ทานเนื้อสัตว์ นมและไข่น่ะค่ะ