เรื่องของฉันเอง...สนต้นเหงา

นี่แหละตัวฉันเอง

ในวัยเยาว์....ซึ่งได้ผ่านพ้นไปแล้ว...และไม่อาจหวนกับคืนมาได้อีก..

ในตอนนั้น....ฉันเอง...ฉันก้ออยากเป็นนักเขียนนะ....

แต่ฉันก้อไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี...ไม่รู้ด้วยว่าจะเขียนอะไร..

ใช้วลีอย่างไรให้สะดุดตา...ฉันมันก้อเป็นแบบนี้แหละ..เพ้อฝันไปเรื่อย...

หวังว่าสักวันหนึ่ง..ต้องมีหนังสือของตัวเองสักเล่ม...วลีที่เป็นตัวตนฉันเอง....

ในตอนนี้...ฉันเอง..ฉันเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง..ไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่...

ฉัน...อยู่ในโลกของฉันเอง..โลกแห่งความฝัน..ไม่ค่อยมีใครเข้าใจฉันหรอก...

ขนาดฉันบางที...ก้อยังไม่เข้าใจตัวเองเลย..และฉันก้อไม่ได้หวังให้ใครมาเข้าใจฉัน..

...เพราะฉันก้อคือฉัน.. คือฉันเอง...

สิ่งที่สัมผัสได้และรู้สึกเหมือนตัวเอง..คือต้นสน...ต้นสนที่โดดเดี่ยว...

....ต้นสนแม้จะยืนเรียงรายอยู่หลายร้อยต้นมันก้อยังดูอ้างว้างอยู่ดี...ยืนต้นเหงา...ลำพัง

เหมือนฉัน..แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายฉันก้อยังอยู่ในโลกของฉัน..โลกที่โดดเดี่ยว

......ของสนต้นเหงา...

กับบางที...ก้อมันรู้สึกถึงความอ้างว้าง..รู้สึกถึงความเหงา...รู้สึกถึงความโดดเดี่ยว..

มันช่างน่าเศร้าสิ้นดี....

ในวันข้างหน้า...ไม่แน่นะฉันอาจเดินตามฝันได้สำเร็จเพราะฉันเริ่มที่จะทำมันแล้ว

อาจมีสักวัน..สิ่งที่ฉันเขียนอาจไปอยู่ในใจของใครหลายคน....

จากใจ...สนต้นเหงา....