ก้าวแรกของเด็กมหาลัย

ความรู้สึก

           ก้าวแรกที่ดิฉันได้เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ดิฉันก็รู้สึกตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูก กังวลว่าจะอยู่กับเพื่อนใหม่ได้ไม และที่สำคัญไปกว่านั้นคือจะต้องห่างจากพ่อแม่ ห่างที่   ห่างถิ่นมาอยู่ต่างจังหวัด

           เมื่อเดินทางมาถึงมหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานีก็ได้ไปจองหอพักที่มหาวิทยาลัยกำหนดไว้ แล้วจากนั้นก็ไปดูห้องพักกันกับพ่อแม่และป้าๆ ในตอนแรกก็ไม่รู้สึกเหงามากนัก แต่รู้สึกใจหาย เหงาก็เมื่อตอนที่พ่อกับแม่กำลังจะกลับบ้าน ตอนนั้นที่ดิฉันจำได้น้ำตาของดิฉันก็ไหลไม่ยอมหยุดเหมือนกับว่าดิฉันอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวอย่างไงอย่างนั้น  

           ระยะแรกๆก็ทำใจไม่ได้อยู่หลายคืนต้องนอนร้องไห้ เพราะคิดถึงบ้านในตอนนั้นน้ำตาของดิฉันพร้อมที่จะไหลออกมาตลอดเวลา ใครพูดถึงบ้านเป็นไม่ได้ดิฉันก็จะร้องไห้และรู้สึกเหงาในยามที่อยู่คนเดียว อยากกลับไปอยู่บ้าน อยากกลับไปเรียนที่มหาลัยใกล้บ้าน แต่เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อได้โทรศัพท์พูดคุยกับพ่อแม่ ท่านก็ให้กำลังใจมาโดยตลอด และสอนให้ดิฉันเข้มแข็งและอดทน  เพื่อนๆก็คอยปลอบใจในยามที่ดิฉันร้องไห้ เพื่อนเขาก็รู้สึกไม่ต่างไปกับดิฉันเขาก็คิดถึงบ้านเหมือนกัน

           ต่อมาดิฉันก็ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยไปเรื่อยๆ ก็ทำให้ดิฉันจากที่เคยอ่อนแอก็เข้มแข็งขึ้น

........จนในวันนี้ก็ทำให้ดิฉันรู้แล้วว่า............

"เราไม่สามารถที่จะพึ่งพาพ่อแม่ได้ตลอดชีวิต"

[ณรงค์กร เรี่ยวเส็ง]

ผมเห็นด้วยครับ ความรู้สึกเดียวกันเลย

[ปูเปี้ยว]

สวัสดีค่ะ

คุณอาภาภร

เเวะมาทักทาย

ดิฉันเรียนเอกภาษาไทย

ยินดีที่รู้จักค่ะ

สู้ๆค่ะเพื่ออนาคต

ขอบคุณค่ะ