บันทึกส่วนตัว

วันนี้นึกครึมอกครึมใจ  อยากจะเขียนบันทึกเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมา  กับความทรงจำที่ดี  ให้คงเหลืออยู่ กับการใช้ชีวิต  ที่เหมือนจะเหลวแหลกไม่มีชิ้นดี   และไม่คิดว่าในปัจจุบันตัวเองจะเป็นเช่นนี้   สุดท้าย  เราก็ได้รู้ว่าที่ผ่านมา ทำตัวเหมือนไร้คุณค่า 

แต่ในปัจจุบันนี้  ทำให้เรากับสิ่งที่มีค่าและสำคัญที่สุดสำหรับตัวเราเอง  ก็คือลูก  ลูกเป็นชีวิตและจิตใจ  เป็นแรงผลักดันให้เราก้าวเดินต่อไปข้างหน้า   เพราะถึงแม้ว่าเราจะยังคงสู้เพียงลำพัง  แต่ด้วยกำลังมือและแขนสองข้างเรา  จะสามารถเลี้ยงลูกสองคนให้ได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้  

แม้ถึงบางครั้งจะมีบ้างที่ทำเหมือนอยู่ตัวคนเดียว  แต่ต่อจากนี้  ลูกคือแรงกำลังใจผลักดันให้เราสู้ต่อไปข้างหน้า  แม้ว่าเราจะเจออุปสรรคเพียงใดก็ตาม   ยามที่ท้อแค่มองหน้าลูกก็มีกำลังใจขึ้นมาเป็นกอง  มีบางครั้งที่ต้องเจอกับปัญหามากมาย  จนคิดว่าไม่สามารถผ่านปัญหานี้ไปได้   จนคิดหาทางออกทำร้ายตัวเอง   แต่สุดท้ายเมื่อเราได้กลับมาถึงบ้าน   ทำให้เราได้รู้ว่า  ถ้าเราไม่มีชีวิตอยู่แล้ว   ลิงน้อยสองตัวที่บ้านจะอยู่อย่างไร    เฮ้อ.... แต่จะมีใครไหม  รู้ว่าจิตใจเรานั้น  ความจริงไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้  อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น    อยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา  พ่อ  แม่  ลูก   แต่  ณ  ปัจจุบัน  ไม่สามารถที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้    เพราะก่อนที่จะตัดสินใจออกมานั้น  เราบอกตัวเองเสมอว่า  การตัดสินใจครั้งนี้  จะเป็นอย่างไร  เราก็ต้องยอมรับในการตัดสินใจของตัวเราเอง    เราจะเป็นคนกำหนดชะตาชีวิตของเราเอง