ธรรมคติ ท่านพุทธทาสภิกขุ
ธรรมคติ ท่านพุทธทาสภิกขุ
(พระธรรมโกศาจารย์ วัดสวนโมกขพลาราม อ.ไชยา จ.สุราษฎร์ธานี)
คนมีใจเดินต่ำ มนุษย์มีใจเดินสูงขึ้น แล้วจะไม่ต่างกันยิ่งกว่าฟ้าและดินซึ่งหยุดอยู่เฉยๆ ได้อย่างไร
การมีธรรมะ แท้จริงก็คือสามารถดำรงตนอยู่เหนือปัญหาหรือความทุกข์ทั้งปวง ไม่เกี่ยวกับปริญญาบัตร พิธีรีตรองหรือหลักปรัชญาชนิดฟิโลโซฟีใดๆ
จะมีสติสัมปชัญญะสมบรูณ์ที่สุดนั้น จะต้องมีวิธีฝึกไปในทางที่จะคอยเฝ้ากำหนดการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ดับไปของเวทนา สัญญาและวิตก
อนาคตคือความฝัน ปัจจุบันคือภาพมายา อดีตคือปัญหาที่สะสมไว้ พระอรหันต์จึงอยู่เหนือความหมายของเวลา
จงตายให้ดี มีศิลป์ที่สุด คือตายอย่างรู้สึกว่าไม่มีใครตาย มีแต่สิ่งปรุงแต่งเปลี่ยนไป
เรื่อง กรรม ที่ถูกต้องแท้จริงในพระพุทธศาสนาคือ เรื่อง กรรมไม่ดำไม่ขาว เป็นที่สิ้นสุดแห่งกรรมดำกรรมขาว คือ เหนือดีเหนือชั่ว เหนือบุญเหนือบาป เหนือสุขเหนือทุกข์ เป็นไปเพื่อนิพพานส่วนเดียว
เพียงแต่สอนว่า ทำดี-ดี ทำชั่ว-ชั่ว นั้นยังมิใช่ของพระพุทธเจ้าแท้ เพราะมีสอนกันอยู่ก่อนพุทธกาล แต่ก็ยังคงเรียกว่า กรรมวาที ได้เหมือนกัน เป็นเรื่องกรรมครึ่งเดียวไม่สมบรูณ์
ถ้าใครสามารถเอาความรู้เรื่อง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เข้ามากำกับอยู่กับชีวิตประจำวันแล้ว คนนั้นได้ชื่อว่า มีเชื้อต้านทานโรคสูงสุด แล้วอารมณ์รูป เสียง กลิ่น รส นั้นจะไม่เกิดเป็นพิษขึ้นมาได้ เราจะมีอยู่ เป็นอยู่อย่างมีความเกษม
จิตที่คิดจะให้ นั้น มันสูงกว่าจิตที่คิดจะเอา
อย่าอยู่ด้วยความหวัง แต่อยู่ด้วยสติปัญญา สติปัญญารู้ว่า ควรทำอะไรก็ทำ อย่าไปหวัง ทำให้มันถูกต้อง ผลมันมาเอง ไม่ต้องหวังให้มันกัดหัวใจ หวังเมื่อไหร่ มันกัดหัวใจเมื่อนั้น
อย่าอยู่ด้วยความหวัง แต่อยู่ด้วยความถูกต้อง ของการประพฤติการกระทำ
คนเราทุกคนมีร่างกายซึ่งเรียกว่า รูป แล้วก็มีส่วนที่เป็น ใจ แยกเป็น จิต ส่วนหนึ่ง เป็น เจตสิก ส่วนหนึ่ง
เป็นจิต นั้นคือตัวที่เป็นประธาน ยืนโรงอยู่จนกว่าจะดับ จิต ในที่สุด เมื่อยังไม่สิ้นกิเลส ก็ยังไม่ดับ ยังยืนโรงอยู่เป็นประธานเรื่อยไป
