พายุ...มาเยือน

...ความสว่างเล็กๆ ในฤดูกาลแห่งความแปรปรวน...

ฤดูพายุมาเยือน

ลมเฉือนบาดจิตช้ำโศก

ฟ้าปิดฝนหม่นลมโปรย

เหม่อมองได้ใกล้ไม่ไกล

ถดูที่แสนยาวนาน

ดุจกาลเวลาไร้สิ้น

เพรียกพร่ำหาใครได้ยิน

สะท้อนดั่งชนกำแพง

ในความยาวนานมืดมิด

พายุยังหยุดพักเหนื่อย

ตะวันส่องแสงเรื่อยเนือย

อาบจิตก่อนครึ้มอีกครา

พรพล

๒๕ มิถุนา ๕๓

๑๐.๓๕

ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ตครับ

เขียนใน GotoKnow โดย Phornphon
ใน ...บทกวี...

คำสำคัญ (Tags): #ความมืด#บทกวี#พายุ#ฤดู#เวลา

หมายเลขบันทึก: 369132เขียนเมื่อ 25 มิถุนายน 2010 10:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 23:06 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (16)

หนุ่ม กร

เขียนเมื่อ 25 มิถุนายน 2010 10:55 น. ()

(ภาพจากอินเตอร์เนต)

Phornphon

เขียนเมื่อ 25 มิถุนายน 2010 10:57 น. ()

สวัสดี ท่าน หนุ่ม กร~natadee

ที่แวะมาชมพายุนะครับ...

สาวอิสาน

เขียนเมื่อ 25 มิถุนายน 2010 13:06 น. ()

สวัสดีค่ะ

เพิ่งได้มาเยี่ยมชม

ความมหัศจรรย์อยู่รอบตัวเรานี่เองไม่ได้ไกลเกินเอื้อมและไม่ได้ใกล้จนชิด เพียงแค่ยื่นมือออกมาสัมผัสบ้างก็ถือว่าเป้นการเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลง

บนเส้นทางเดินของชีวิต เราเหมือนเป็นเพียงผลผลิตของบางสิ่งบางอย่าง ที่ผลักเราให้ก้าวเดินผ่านห้วงกาลเวลาของชีวิต โดยที่จะมีหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่าง โยนผ่านเข้ามาในทางเดินของชีวิต รวมทั้งพายุนั้นด้วย เพื่อสร้างให้เราเข้มแข็ง และรับมือกับสิ่งที่ถูกโยนเข้ามาในชีวิต แต่บางครั้งตัวเราเองด้วยเช่นกันที่ผลักตัวเองเข้าไปหาพายุ ทั้งที่จะรู้ตัว และไม่รู้ตัว เช่นกัน

บนเส้นทางอันเค้งคว้างนั้น คนบางคนจึงไม่เพียงแต่ถูกทำให้คิิด หากแต่พยายามจะเป็น พยายามแข้มแข็ง และจัดการกับพายุโดยไม่คิดแค่รอรับชะตากรรม