เรื่องของจิต

การภาวนาคือการรักษาจิต

      จิต   คำสั้นๆ แต่ต้องแบกภาระแบกหาม โดยไม่คำนึงถึงความหนักเบา ว่าชนิดใดพอยกไหวไม่ไหว จิตต้องรับภาระทันที ดี ชั่ว ถูก ผิด เศร้าโศกเพียงใด บางเรื่องแทบเอาชีวิตไปด้วย แม้กระนั้นจิตก็ยังกล้าเอาตัวเข้าเสี่ยงแบกหามจนได้ มิหนำซ้ำยังหอบเอามาคิดเป็นการบ้านอีกจนนอนไม่หลับ รับประทานไม่ได้ คำว่าหนักเกินไป ยกไม่ไหวสำหรับจิตแล้วไม่มี (ใครเป็นเยี่ยงนี้บ้างคะ) น่าสงสารจิตนะคะ แต่เรามีวิธีรักษาจิต พระท่านบอกว่าการนั่งภาวนา หรือการนั่งสมาธิเป็นการรักษาจิตได้ดีมาก  ฝึกภาวนาในโอกาสอันควร ตรวจดูจิตว่ามีอะไรบกพร่องและเสียไป เพื่อจะได้ซ่อมสุขภาพจิตทัน คือ นั่งพินิจพิจารพิณาดูสังขารภายในคือ ความคิดปรุงแต่งของจิตว่าคิดอะไรบ้าง ในวันและเวลาที่นั่งๆอยู่ มีสาระประโยชน์ไหม คิดแส่หาเรื่อง หาโทษขนทุกข์มาเผาตนไหม เมื่อประจักษ์แก่จิตตนแล้ว ให้ขับเคลื่อนมันออกไป กระชับพื้นที่ โอบล้อมขับไล่ความทุกข์ที่ขนเข้ามาออกไป เพื่อขอพื้นที่ที่ใสสะอาดกลับมาสู่จิต ค่อยทำค่อยไป ไม่ผลีผลามทรมารตนจนเกินไป ตัวดิฉันเองเป็นคนที่คอยทำร้ายจิตตัวเอง นำทุกข์มาให้จิตแบกเป็นประจำ แต่พอมาตรวจจิตตนเองและรักษาจิตโดยการนั่งสมาธิ จากแต่ก่อนนั่งสมาธินับ 1 ไม่ถึง 5    แต่เดี๋ยวนี้นิ่งมากขึ้น ไม่นำขยะมาทิ้งใส่จิต มีจิตที่แจ่มใสมากขึ้น ก็อยากให้ทุกท่านลองทำดู เพื่อรักษาจิตเราให้แข็งแรง คิดอะไรได้รอบคอบขึ้น ทำอะไรจะได้นึกถึงส่วนรวมมากกว่าส่วนตน ใส่เสื้อได้หลายสีขึ้น ไม่ใช่ใส่แค่สองสี ชาติ บ้านเมืองจะพังพินาศ เพราะพวกไม่รักษาจิตนี่แหละ"เกิดมาชาตินี้อาภัพแล้ว อย่าให้ใจพวกคุณอาภัพอีกเลย ขอเหอะ" ครูหัวโต