อีกหนึ่งความทรงจำ ณ ห้องเรียนบ้านแม่สุรินน้อย
ความทรงจำที่ไม่เคยลืมเลือน
ก่อนอื่นก็ต้องขอสวัสดีครับ
ห่างหายไปจากการเขียนบล็อคซะนานเลย
ความทรงจำจากห้องเรียนบ้านแม่สุรินน้อย เป็นอีกหนึ่งความทรงจำ ในระยะเวลาประมาณ 1 ปี ที่ได้เข้าไปเป็นครูที่นี่ ตอนแรกก็เหงา เนื่องจากชาวบ้านมีน้อยหลังคาเรือน นักเรียนมี 20 กว่าคน แต่พออยู่ไปอยู่มาทุกคนก็ต้องเกิดความเคยชิน และสนุกกับมัน ในระยะเวลา 1 ปีนี้ อาจน้อยมากที่ได้อยู่ที่นั่น คนเราทุกคนก็ต้องพัฒนาตนเองให้มีอาชีพที่มั่นคงต่อไป เมื่อวานเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้สอนที่นั่น เนื่องจากว่าจะต้องไปลาออกและไปรับตำแหน่งใหม่
อีกใจหนึ่งก็ดีใจที่สอบบรรจุได้ อีกใจหนึ่งก็เศร้าใจที่ต้องจากลูกศิษย์ตัวเล็กๆเหล่านี้ไป
เมื่อคิดถึงพวกเขา คิดถึงรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงคุยกันกระจองอแง มันทำให้น้ำตาเราคลอ แทบไหลออกมา
ภาพแห่งความสุขความอบอุ่นที่ได้อยู่ที่นี่
ภาพแห่งรอยยิ้ม
ภาพแห่งความรัก ภาพบรรยายความรู้สึก
ใน 1 ปีที่ได้เติมได้ต่อ ได้สั่งได้สอนให้นักเรียนทุกคน ถึงแม้จะไม่อยากจาก แต่ก็ต้องจาก ครูจะเก็บภาพความทรงจำเหล่านี้ไว้ในใจ และจะคิดถึงนักเรียนทุกคน....
หมายเลขบันทึก: 365447เขียนเมื่อ 10 มิถุนายน 2010 10:38 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 23:02 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (7)
เด็กๆ คงคิดถึงครูแย่เลยค่ะ แต่ในเมื่อมีพบก็มีจาก เป็นสัจธรรมค่ะ
เด็กน้อยต้องคิดถึงครู แน่นอนค่ะ และยินดีกับตำแหน่งในที่ใหม่ค่ะ จะรอติดตามอ่านเรื่องราวที่ใหม่นะคะ ขอบคุณค่ะ
ครู(ในอนาคต/ในความฝัน)
เด็กๆคงจะดีใจนะคะถ้ารู้ว่าครูจะคิดถึงพวกเขาตลอดไป และเด็กๆเองก็คงจะเสียเหมือนที่ครูดีๆต้องจากไป ขอให้โชคดีนะคะครู
ครูจะอยู่ในความทรงจำของหมู่บ้านนี้ตลอดไปค่ะ ถ้ามีเวลาและโอกาสแวะมาเยี่ยมเด็กๆบ้างนะคะ
มีพบก็ต้องมีจาก
ขอบคุณครับ
เชื่อว่าสักวันคงคงได้เห็นความสำเร็จของพวกเขา (วันที่เขาเรียนจบ) ครูจะจำหน้าเด็กๆเหล่านั้นได้ไหมน้อ ถ้าไม่อยากลืมก็แวะมาเยี่ยมพวกเขาบ่อยๆนะ เด็กๆคงคิดถึงครูมาก
