ความรู้สึกในครั้งแรกสำหรับการเรียน ป.บัณฑิต คือ ยาก เพราะตั้งแต่วันแรกของการปฐมนิเทศน์ ได้สร้างความหนักใจให้กับตัวเองเป็นอย่างมาก เกี่ยวกับเรื่องของการฝึกงาน และการรับรองของ ศมส. ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ แต่ความความรู้สึกเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้หมดไป เนื่องจากได้รับการรับรองเรียบร้อยแล้วและวันแรกที่ได้พบกับครูทุกท่านก็รู้สึกว่าประทับใจ เพราะคิดว่าใจดี เข้าใจนักศึกษา แต่พอผ่านไปได้ระยะเวลาหนึ่ง ความสุขและทุกข์ของฉันก็เกิดขึ้น
ความทุกข์ของฉัน คือ การที่ครูคนหนึ่งไม่เข้าใจนักศึกษา ไม่ยอมรับความคิดเห็นของนักศึกษา ถึงแม้บางครั้ง บางคนอาจจะพยายามทำชิ้นงานอย่างเต็มความสามารถ แม้จะจำกัดด้วยระยะเวลา และหน้าที่ต่างๆมากมาย แต่ผลงานก็ออกมาไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง แต่ความหวังของฉันก็คงหวังว่าคุณครูคงจะเข้าใจ และเห็นใจไม่ให้ I กับนักศึกษา
ความสุขของฉัน คือ การที่ได้รู้จักและพบเพื่อนใหม่ มีความรู้สึกดีๆ เกิดขึ้น เพราะต่างคนต่างให้กำลังใจ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน หากไม่ทันมาเรียนในคาบนั้นหรือติดธุระ เพื่อนจะคอยบอกงานให้ตลอด และคิดว่าเป็นเพื่อนที่ไม่ใช่แค่การรู้จักแบบผ่านๆ แต่เป็นเพื่อนที่แท้จริง ยามทุกข์ยามยากก็คอยช่วยเหลือ ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง และยังคอยเป็นกำลังใจช่วยเหลือ ให้ทำงานสื่อนวัตกรรมได้อย่างทันเวลา
เหนื่ยไหมครับ กศน.บนที่ราบ งานกศน. ผมว่าสนุกนะครับเมื่ออยู่กับนักศึกษา จะเครียดเมื่ออยู่กับเอกสาร
อืมม "ครู" คงเป็นความทุกข์ของเธอสินะ ?