ธุรกิจ 4 ประเภทกับคนติดเถ้าภูเขาไฟ (3)

พลังใจสูงกว่าพลังสมอง

2 ธุรกิจสุดท้ายที่จะพูดถึงคือ อาหาร กับ โทรคมนาคม

ใครที่ไปติดอยู่ไกลบ้าน สิ่งแรกที่คิดถึงและต้องใช้ถ้ามีโอกาส คือโทรศัพท์ ถ้าเป็นแต่ก่อนคงลำบาก

ผมยังจำสมัยที่ต้องไปยืนรอโทรศัพท์ที่ศูนย์โทรทางไกลข้ามประเทศได้ดี

แต่สมัยนี้มีทางเลือกแยะมาก เริ่มจากมือถือที่โรมมิ่งได้ ไปจนถึงของฟรีอย่าง skype , msn หรืออื่นๆ สำหรับคนมีคอมพิวเตอร์

กรณีของผมมีโทรศัพท์ที่ โรมมิ่งไว้ใช้ยามฉุกเฉิน และก็ได้ใช้จริงๆ เมื่อสองวันก่อน เห็นบิลค่าโทรศัพท์แล้วลมจับ ไม่เท่าไหร่ แค่ 14,000 กว่าบาทเท่านั้นเอง

ผมไม่อยากเชือ และพอไปดูรายการก็งงมาก ยกตัวอย่างเช่นมีรายการที่ผมรับโทรศัพท์เวลา 21 นาฬิกาของวันที่ 21 เมย ตามเวลาลอนดอน ทั้งที่ผมไปอยู่บนเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว หรือรายการรับโทรศัพท์เวลา 16.55 พูดสองนาที แต่อีกรายการหนึ่งเก็บค่ารับโทรศัพท์เหมือนกัน แต่มาจากอีกเบอร์ เวลา 16.56 พูดนาน 4 นาที ผมเลยไม่รู้ว่าตอนนั้นกำลังพูดกับใครกันแน่ แต่ที่จำได้ไม่เคยรับสองสายพร้อมกันบนเครื่องนี้ตอนอยู่ ที่โน่นเลย

ที่สนุกกว่านั้นคือนี่ขนาด มีคนช่วยหาทางหนีทีไล่ ด้วยการให้เครื่องเล็ก พร้อม SIM UK ที่ใช้รับและโทรได้โดยเสียเงินน้อยมาก และผมก็ใช้เครื่องโน้นเป็นส่วนใหญ่ ผมจ่ายไปทั้งหมด 30 GBP หรือราว 1500 บาทแค่นั้นเอง

ถ้าต้องพึ่งเจ้าบริการ โรมมิ่งผมคงหมดตัวเป็นแน่แท้ เฉพาะจากค่าโทรศัพท์ทางไกลอย่างเดียว

บริการอินเตอร์เน็ต โรงแรมก็ใช่ย่อย วันละ 10 ปอนด์ อาทิตย์ละ 20 ปอนด์ ผมรู้ว่าต้องอยู่มากกว่า 1 วันแน่ ขอซื้อแบบอาทิตย์นึง เขาบอก server เสีย ใช้ไม่ได้ ต้องซื่อบัตรวันละ 10 ปอนด์แทน

ที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นธุรกิจอาหาร เพราะไม่ปรากฏว่ามีการขึ้นราคา หรือกลายเป็นภาระให้ต้องกังวล แถมหลายร้านในลอนดอน ก็ไม่เห็นจะมีคนไปกินสักเท่าไหร่

ที่น่ารักสุดๆ ก็เป็นบรรดาเจ้าของร้านอาหารในอังกฤษ ที่เป็นส่วนหนึ่งของสมาคมนักธุรกิจไทยในอังกฤษ พากันเอาอาหารไปเลี้ยงคนไทยที่ตกเครื่องและรอขึ้นการบินไทยกลับบ้าน

ผมถ่ายรูปคนใจดีมาให้ดูด้วย 

http://gotoknow.org/file/nhfsch/IMG_0650.JPG 

http://gotoknow.org/file/nhfsch/IMG_0648.JPG

คุณสุรภี กรรณสูต เป็นเจ้าของร้าน นาวีไทย ที่อยู่เมือง sussex เธอบอกว่าทำร้านอาหารอยู่ลอนดอน เป็นคนแรกๆ แต่ตอนนี้ย้ายไปอยู่ที่ sussex แล้ว

ผมกินข้าวกับ แซลมอลทอดแบบไทยๆ อร่อย ลืมถามชื่อเมนูมาด้วย

อีกคนชื่อคุณ กาญจนา อิสรวิทย์ทำร้านอาหารไทยเหมือนกัน แต่ไม่ได้ถามรายละเอียดมาด้วย

เจอคนใจดี มาแจกนำ้ด้วย เป็นหนุ่มสาว จีนมาเลย์ ที่มาเรียนหนังสือ กับทำงานที่อังกฤษ (ผมเคยเจอคนจีนมาเลย์เล่าว่า พ่อแม่สั่งไว้ว่า โตขึ้นอย่าอยู่มาเลเซีย เพราะไม่มีอนาคตสำหรับคนจีนมาเลย์)

http://gotoknow.org/file/nhfsch/IMG_0651.JPG

พวกเขามาเป็นอาสาสมัครแจกนำ้ แจกผลไม้คนรอเครื่องกลับบ้่านที่สนามบินฮีทโธร หลายวันแล้ว ให้กับมูลนิธิ ฉือจี้ ที่อยู่ไต้หวัน โดยทั้งสามคนไม่เคยไปไต้หวันเลย ไม้ต้องไปดูงานแต่ลงมือทำเลยครับ

พลังจากใจ สูงกว่าพลังจากสมอง