ตื่นนอนประมาณ ๘
โมงเช้าเพราะเกรงใจเพื่อนร่วมห้องชาวต่างชาติที่กลับมานอนเมื่อเวลาล่วงเลยสู่เช้าวันใหม่ไปหลายชั่วโมง
บ้านพักรวมสำหรับสตรี
โทรศัพท์ไปขอบคุณพระครูปลัดวุฒิชัย กิตติเมธี และเรียนให้ทราบว่าตัดสินใจนอนพักที่นี่แทน ที่โทรฯ บอกกล่าวล่าช้าเพราะเพิ่งหาเบอร์โทรศัพท์ของท่านพบ ซาบซึ้งกับคำถามที่ท่านสอบถามด้วยความห่วงใย
หลังอาหารเช้าที่ได้คำแนะนำจากพนักงานว่าอร่อยมากตามประสาฝรั่ง ก็นั่งรถรางชมเมืองสาย St. Charles Street ซึ่งเป็นแหล่งที่พักอาศัยของชุมชนแถบนี้
บ้านแต่ละหลังปลูกสร้างใหญ่โตมองดูโอ่อ่าปกคลุมไปด้วยแมกไม้น้อยใหญ่มองดูเขียวชะอุ่มไปทั้งแถบ
บ้านหลังใหญ่โอบล้อมไปด้วยแมกไม้
ไม่น่าเชื่อว่าอีกฟากหนึ่งของเขตที่เรียกว่า Canal Street
จะคราคร่ำไปด้วยบรรดานักท่องเที่ยวหลากหลายเชื้อชาติที่เดินทอดน่องกันอย่างขวักไขว่
ราวกับว่าไม่เคยหลับไหล
เราทั้งสองนั่งรถย้อนเข้าไปในเขตดังกล่าว โดยผู้เขียนไปเดินหาซื้อหน้ากากที่บรรดานักท่องเที่ยวนิยม เพราะกลับไปนี่ก็ต้องใส่หน้ากากเข้าหากัน(ล้อเล่น)
ส่วนคุณพี่ Rose นั่งจิบเครื่องดื่มฟังดนตรี Jazz รออยู่ที่ Musical Park เวลาบ่าย ๓ โมงเย็นสองฝากถนนเริ่มเปิดดำเนินธุรกิจความบันเทิงกันอย่างคึกคัก นวลนางนุ่งผ้าน้อยชิ้นเริ่มแข่งขันกันส่งเสียงเชื้อเชิญแขกอย่างขมีขมัน
ระหว่างเดินย้อนไปขึ้นรถ taxi ได้ยินเสียงทักทายด้วยเสียงอันดังว่า " Nice hatter " อยู่ ๒-๓ รอบ จึงต้องหันไปกล่าวขอบคุณคำชมของ ๒ หนุ่มผิวสี ตามมารยาท... ใจระทึกขวัญหาย …. ฉันกลัวพวกนาย จะแย่อยู่แล้ว แต่โชคดีที่หากเราไม่เล่นด้วย เขาก็ไม่ตื๊อให้รำคาญใจ
อำลา New Orleans ขึ้นรถ Greyhound กลับสู่ Lafayette เวลา ๖
โมงเย็น คุณพี่ Rose กล่าวว่า หากพี่มาคนเดียวนะคะ พี่จะเลือกใช้บริการของ
Greyhound มากกว่าเครื่องบิน
เพราะพี่ต้องการชมบรรยากาศและศึกษาวิถีชีวิตชองผู้คน แย้งไปว่า
การเปลี่ยนสถานที่ไปแต่ละแห่งของเราคิดเวลานั่งบนเครื่องจริงๆ
ไม่ต่ำกว่า ๓ ชั่วโมงขึ้นไป หากคุณพี่ใช้บริการของรถประจำทาง
ต้องนั่งไปกี่วันล่ะคะ ระยะทางมันไกลกว่า
บินจากประเทศไทยไปสิงคโปร์ หรือไปฮ่องกง เสียอีก
ด้วยข้อจำกัดของเวลาจึงต้องใช้บริการของสายการบินอย่างเดียว
ก่อนรถจะออกเดินทาง พนักงานขับรถ ตรวจสอบจำนวนผู้โดยสารอย่างเข้มงวด และกล่าวด้วยเสียงอันดังราวกับขู่คุกคามว่า เขามีกฏข้อห้ามดังนี้
1. No alcohol
2. No cell phone
3. No I-pod
4. No talking
5. No Drama
หากใครฝ่าฝืนจะจอดให้ลงรถ
เข้าใจไหม
ใครมีข้อสงสัยอะไรถามได้
ระหว่างการเดินทางมีการปรามและตำหนิผ่านไมค์เป็นระยะๆ เช่น
ใครถอดรองเท้า
รถคันนี้ไม่อนุญาตให้ถอดรองเท้าบนรถนะ
หยุดคุยเสียงดังเดี๋ยวนี้นะ
ไม่งั้นจะจอดรถให้เดินไป ฯลฯ พอๆกันกับผู้โดยสารที่ยียวนกวนประสาทใช่ย่อย
ยืนยันได้ว่า ไม่ชอบศึกษาเรียนรู้ประสบการณ์เช่นนี้
รู้สึกตึงเครียดและไม่ปลอดภัยกับชีวิตและทรัพย์สิน
นี่เราเป็นผู้โดยสารนะ ไม่ใช่นักโทษ ที่จะต้องมาควบคุมพฤติกรรม จริงอยู่ว่าคุณควรมีมารยาทและรู้จักเกรงใจผู้อื่น แต่ไม่ใช่ต้องมารับคำสั่งเหมือนเป็นนักโทษ นี่ถ้ามาปฏิบัติแบบนี้ที่ประเทศไทย ไม่กล้ารับรองความปลอดภัย ดีไม่ดีอาจปากเจ่อต้องหยอดข้าวต้ม ก็รู้ๆกันอยู่ว่า เจ้าที่ ที่นี่แรงออกจะตายไป
ชมภาพสไลด์
สวัสดีครับ ลูกสาว ป๊ะเบ ตามมาส่งอำลา นิวออลีน ถิ่นคนดุ
มาบ้านเราคงต้องสอนมวยกันบ้างแล้ว ถ้าเจอแบบนี้
สวัสดีค่ะ
มาติดตามเรื่องเล่าค่ะ ขอขอบคุณค่ะ ขอเชิญไปร่วมโหวตด้วยนะคะ
คุณ วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
* หลงเข้าไปในถิ่นคนดุ ต้องเคารพกฏ-กติกาของเขาน่ะค่ะ
* ขอบคุณ คุณ วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei นะคะ ....โห...นอนดึกจัง ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ