เสียเจ้า

กลอนบทนี้ได้ชื่อว่าเพราะที่สุดบทหนึ่ง

 

 

           เสียเจ้า

    เสียเจ้า  ราวร้าว  มณีรุ้ง
มุ่งปรารถนา  อะไร  ในหล้า
มิหวัง  กระทั่ง  ฟากฟ้า
ซบหน้า  ติดดิน  กินทราย

    จะเจ็บจำ  ไปถึง  ปรโลก
ฤๅรอยโศก  รู้ร้าง  จางหาย
จะเกิด  กี่ฟ้า  มาตรมตาย
อย่าหมายว่า จะให้  หัวใจ

     หากเจ้า  อุบัติบน  สรวงสวรรค์
ข้าขอลง  โลกันตร์  หม่นไหม้
สูเป็นไฟ  เราเป็นไม้
ให้ทำ  ลายสิ้น  ถึงวิญญาณ

    แม้แต่  ธุลี  มิอาลัย
ลืมเจ้าไซร้  ชั่วกาล  ปาวสาน
แม้นชาติไหน  เกิดไป  พบพาน
จะทรมาน  ควักทิ้ง  ทั้งแก้วตา

    ตายไป  อยู่ใต้  รอยเท้า
ให้เจ้า  เหยียบเล่น   เหมือนเส้นหญ้า
เพื่อจดจำ  พิษช้ำ  นานา
ไปชั่วฟ้า  ชั่วดิน  สิ้นเอย... 

 กวีนิพนธ์โดย  อังคาร  กัลยาณพงศ์

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะ

แวะมาอ่านและเรียนรู้คำประพันธ์ค่ะ  ช่วยไปโหวตเลือกเสื้อที่บันทึกพี่คิมด้วยนะคะ

[KRUJOY (ครูจ่อย)]

• ขอบคุณครับพี่คิม

[Boo]

โห ปูคิดว่าครูพี่จ่อยเสียใจ จน แต่งเอง ซะอีก

[KRUJOY (ครูจ่อย)]

• ขอบคุณครับน้องpoo
• ที่แวะม่เยี่ยม ทักทาย
• พี่ครูจ่อยและครอบครัวสบายดี

 

 

[ราชิต สุพร]

เยี่ยมมากเลยครับ..

[KRUJOY (ครูจ่อย)]

• ท่านเป็นกวีในดวงใจของครูจ่อยเสมอและตลอดไป
• กวีนิพนธ์ของท่านสุดยอดจริงๆครับ   คุณราชิต
• ขอบคุณในมิตรภาำพเสมอมา
  

[มนัสดา]

แวะมาเยี่ยมค่ะ ชื่นใจจริงๆ

[KRUJOY (ครูจ่อย)]

• ขอบคุณครับคุณหมอ
• สำหรับมิตรภาพ