เพื่อนสมัยเรียนหนังสือ รู้สึกรักกันสนิทใจ เพราะเรารักกันตั้งแต่ยังไม่มีหัวโขน
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ ๒ พฤษภาคม ๒๕๕๓ เป็นวันที่ท่านนายกรัฐมนตรีแจ้งว่าท่านได้ตัดสินใจแล้วเกี่ยวกับเรื่องผู้ชุมนุม กำลังอยู่ในขั้นตอนการปฏิบัติ
ตอนบ่ายใกล้เย็น คุณอ้อม (ประภานิช) โทรมาจากกรุงเทพฯ แจ้งว่ามีเพื่อนเก่าผมคนหนึ่งอยากคุยด้วย พอรับสายก็ได้ยินเสียง "พี่ ผม...." "โอย ดีใจจังเลย ไม่เคยเจอกันเลยนะ ๓๐ ปีแล้วมัง" คนที่เรียกผมว่าพี่ แล้วจำกันได้ทั้งๆ ที่เวลาผ่านไปกว่า ๓๐ ปี (สามสิบปี) วันนี้กลายเป็นคนที่มีความสำคัญมากที่สุดคนหนึ่งของประเทศในสายตุลาการ
ย้อนไปถึงวันเก่าตอนเรียนอยู่ที่โรงเรียนโยธินบูรณะ กรุงเทพฯ ตอนนั้นผมเรียนเก่งในโรงเรียน มีรุ่นน้องคนหนึ่ง (คือคนนี้แหละ) เป็นนักบาสเกตบอล เล่นเก่งกาจแคล่วคล่องว่องไวมาก แต่ตัวนิดเดียว ผมดูเขาจะมุ่งมั่นเล่นเสียมากกว่าเรียน จึงจับตัวมาให้นั่งอ่านหนังสือกับพื้น ทำอยู่ไม่กี่ครั้ง แล้วก็ไม่ได้พบกันอีก เพราะผมเข้ามหาวิทยาลัย แล้วเรียนแบบเอาเป็นเอาตาย เมื่อหลายปีก่อนอ่านหนังสือพิมพ์พบชื่อเขาและตำแหน่ง ก็ดีใจ แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกัน จนวันนี้ ดีจริงหนอ
พอเย็นๆ ค่ำๆ คุณอ้อมก็โทรมาอีก อาจารย์ มีอาจารย์ของอาจารย์อยากคุยด้วย ผมก็รับโทรศัพท์ สวัสดีไปก่อน แล้วค่อยถามว่าคืออาจารย์ท่านใด ทั้งๆ ที่ในใจเดาไว้แล้วว่าต้องเป็นท่าน อาจารย์เสริม อยู่ปาน ท่านเก่งกาจและเฉียบแหลม ใจดี รักษารูปร่างไว้ได้หลายสิบปี คือผอมเท่าๆ เดิม คุยกับท่านพักหนึ่ง แล้วเรียนถามว่าท่านอายุเท่าใด ท่านตอบว่า เจ็ดสิบห้าแล้วเธอ
พวกเราที่โยธินบูรณะ รักอาจารย์เราเสมอมา มีอาจารย์พละท่านหนึ่งชื่ออาจารย์จำลอง ท่านขับรถเก๋งเก่ามาก....ก คันเล็ก...กระจิ๋ว และมีเพื่อนเป็นนักมวยโรงเรียนชื่อ ไอ้เอี้ยง นพพร เรืองณรงค์ ถูกท่านเรียกเก็บตัว เมื่อสองสามปีก่อนพบกันในงานรวมพวก อาจารย์ก็มา มันก็เปิดเผยความหลังว่า ตอนเป็นนักมวยเก็บตัว มันได้ค่าตัววันละ ๕๐ สตางค์ อิอิ แต่ด้วยความที่หลงกลิ่นนวม (หรืออาจารย์บังคับก็ไม่ทราบ) มันก็ต่อยมวยจนได้เหรียญทองมวยนักเรียน ผมรู้สึกดียังกับได้เหรียญด้วย ทั้งๆที่ไม่ได้เจ็บตัว แต่ภูมิใจเท่าๆ กับนักมวยเลย
ความดีใจในวันนี้ ขอขอบคุณ คุณอ้อม อย่างมากมายที่สุด และรากเหง้า (root cause)ของความยินดีในวันนี้ แน่นอนว่า (root cause analysis) มาจากลุงห้าร้อย (หาอ่านรายละเอียดลุงห้าร้อยจาก pantip.com)
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ...อาจารย์หมอ...
แวะมาอ่านบันทึก "เพื่อนสมัยเรียนหนังสือ รู้สึกรักกันสนิทใจ เพราะเรารักกันตั้งแต่ยังไม่มีหัวโขน" ด้วยค่ะ...
คนเราจะรักกันแบบจริงใจ...ต้องตั้งแต่เราไม่ได้สวมหัวโขนค่ะ...
ขอบคุณสำหรับบันทึกดี...มีข้อคิดค่ะ...
ศิษย์เก่าโยธินบูรณะรุ่นที่ 44 (ม.รุ่นแรก)
| ย.ย.7373 | ด.ช. | สาโรจน์ | สันตยากร |
สวัสดีครับรุ่นพี่โยธินฯ ....