ชีวิตที่ฉันต้องเผชิญ

ทุกชีวิตต้องมีการก้าวเดินต่อไป

ในการทำงานหรือการทำอะไรก็ตามทุกคนย่อมมีความเป็นส่วนตัวเอง ซึ่งแต่ละคนแตกต่างกันไป ในชีวิตของดิฉันเองก็มีอะไรมากมายที่ดิฉันต้องเผชิญกับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น จะขอเล่าถึงชีวิตการทำงาน ทำงานเป็นครูธุรการ ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่ดิฉันได้ทำงานตรงกับสายที่จบมา แต่ว่าทุกวันดิฉันจะมีการทำงานที่จำเจ เช่น ทำงานธุรการของโรงเรียนและสอนนักเรียนเป็นบางครั้ง บางครั้งก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่จำเจอยู่กับที่ตลอดเวลา

ทุกๆๆวันฉันก็จะต้องตรวจเช็ดหนังสือและนำเสนอหนังสือ ต่อ ผู้บริหาร

และดิฉันต้องเดินทางมาเรียนทุกสัปดาห์ บางครั้งดิฉันก็รู้สึกท้อกับชีวิตที่มีเรื่องช้ำๆๆ

พร้อมกันนั้นดิฉันก็ชอบหลับอยู่ตลอดเวลา ซึ่งดิฉันเบื่อตัวเองมากที่ เป็นคนขี้หลับง่าย

ทำให้บางครั้งรู้สึกจะกลายเป็นคนเกียจคร้านไปเลยหล่ะคะ

 

[Ongkuleemarn]

ขออ่านบันทึกยาว ๆ หน่อยครับ คุณครู ประกายฟ้า ;)

[ประกายฟ้า]

สวัสดีคะ คุณครู ongkuleemarn

ขอบคุณคะที่คุณครู ได้แนะนำมาคะ ดิฉันจะพยายามแก้ไขใหม่คะ

ขอบคุณคะ

[นายรักษ์ ปริกทอง]

สังคมแห่งการเรียนรู้ คุณภาพที่แตกต่าง

มนุษย์แสวงหาความรู้ก็เพื่อบำบัดความต้องการของตนเอง การเรียนรู้จึงเป็นหนทางของการดำรงชีวิตอย่างมีคุณภาพ หากมนุษย์ปราศจากการเรียนรู้ก็จะไม่อาจดำรงชีวิตได้อย่างปรกติ สังคมแห่งการเรียนรู้ต้องอยู่บนพื้นฐานแห่งการอยู่ร่วมกัน การแบ่งปัน และการหยิบยื่นสิ่งดีๆให้แก่กัน หากการแสวงหาความรู้เป็นไปเพื่อสนองตัณหา เพิ่มพูนกิเลส และคอยเอาเปรียบผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา ย่อมนำมาซึ่งภาวะวิกฤตแห่งการเรียนรู้ โอกาสของบุคคลที่จะได้เรียนรู้ก็จะถูกเบียดบัง ทุกวันนี้ต้องยอมรับว่า ความเหลื่อมล้ำ ทางการศึกษามีมาก การอ้างว่าเป็นเพราะปัจจัยทางเศรษฐกิจทำให้สังคมแห่งการเรียนรู้อยู่ในขอบเขตจำกัด (ฟังไม่ขึ้น) คนที่มีฐานะดีก็จะได้โอกาสมากกว่า คนที่มีฐานะยากจน โอกาสก็จะลดลง แล้วอะไรเป็นเหตุให้คนยากจนไม่ได้รับโอกาสทางการศึกษาเท่าที่ควรจะเป็น เพราะระบบการศึกษาของเราอยู่บนพื้นฐานของการแย่งชิง ไปดูสังคมของนักการศึกษาดูซิ ว่าทุกวันนี้แย่งชิงกันมากเพียงใด คุณภาพการศึกษาที่ดี เป็นเพียงภาพมายาที่สร้างขึ้นทั้งสิ้น การศึกษาไม่ได้ยกระดับคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นมากเท่าใด (คุณภาพชีวิตที่ดีเกิดได้เฉพาะบุคคลบางกลุ่มเท่านั้น) โดยภาพรวมคนไทยยังด้อยโอกาสทางการศึกษา แล้วเมื่อใดหละ ที่ประเทศของเราจะเป็นสังคมอุดมปัญญาอย่างแท้จริง ฝันไปเถอะ ถ้าพ่อแม่คุณมีรายได้ต่ำกว่าวันละ 200 บาท โอกาสทางการศึกษาของคุณก็แทบจะริบหรี่เหลือเกิน จะกินเข้าไปยังไม่มี แล้วคิดจะเรียนให้มีคุณภาพชีวิตดี บอกได้เลยว่าไม่มีทางเป็นไปได้ นอกเสียจากคุณจะมีทางลัดเท่านั้น นี่แหละสังคมไทย สังคมทุนนิยมที่ทุกคนใฝ่ฝัน แต่หาได้แบ่งปัน โอกาสทางการศึกษาอย่างแท้จริงไม่ รออีกกี่ชาติ สังคมไทยถึงจะเป็นสังคมอุดมปัญญา

ด้วยความหวังลมๆ แล้งแล้ง จาก คนไทยคนหนึ่ง

ที่อยากเห็นคนด้อยโอกาสได้รับการศึกษาที่ดี อย่างแท้จริง

ชมรมคลังปัญญา

ตู้ ปณ.๑๒ ปณ.บางอ้อ กรุงเทพฯ ๑๐๗๐๐

[นายรักษ์ ปริกทอง]

ผู้ปกครองกับการมีส่วนร่วมในการพัฒนาเด็ก

หากท่านเป็นผู้ที่มีเด็กในการปกครอง ไม่ว่าจะเป็นลูกของท่านเอง หรือหลานๆ รวมทั้ง เด็กรอบๆ ตัวของท่าน จะเห็นได้ว่าในสังคมไทยเวลานี้ ดูเหมือนว่าได้พัฒนาไปก้าวไกลกว่าตอนสมัยที่ท่านเป็นเด็ก แต่ท่ามกลางกระแสแห่งวัตถุนิยมในปัจจุบัน กลับเป็นผลให้เด็กมีคุณภาพทางจิตใจที่ตกต่ำลงมาก อันเนื่องมาจากสาเหตุหลายประการ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งยั่วยุต่างๆ สื่อสิ่งพิมพ์ที่ผลิตออกมาอย่างไร้การควบคุม ขาดจิตสำนึกที่ดีต่อสังคม มุ่งเน้นไปในทางเสื่อมจิตใจ ภาพยนต์ที่สะท้อนแต่ความรุนแรงและยั่วยุทางกามรมณ์ เกมส์คอมพิวเตอร์ที่ทำให้เด็กหลงใหลจนแทบจะทิ้งตำรา หรือโอกาสในการแสวงหาความรู้ สิ่งที่เกิดขึ้นเวลานี้หากจะโทษตัวเด็กก็คงไม่ถูกต้องนัก เพราะสิ่งเหล่านี้เกิดจากความพยายามยัดเยียดสิ่งที่ไม่ดีของผู้ใหญ่ทั้งสิ้น ภาพตัวอย่างของผู้ใหญ่ที่แสดงออกมา ไม่ว่าจะเป็น ความกร้าวร้าว การใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา ความหลงใหลในเหตุแห่งความเสื่อมต่างๆ การติดการพนัน การดื่มสุรา และสิ่งเสพติดต่างๆ ความชอบเที่ยวกลางคืน และสิ่งที่เป็นอบายมุขทุกรูปแบบ หากเราเที่ยวพร่ำสอนให้เด็กประพฤติปฏิบัติตนให้เป็นคนดี แต่เราไม่อาจลบภาพของผู้ใหญ่ที่เป็นต้นเหตุแห่งความเสื่อมทรามนั้นได้ เราจะคาดหวังให้สังคมของเราดีขึ้นได้อย่างไร สิ่งที่อยากจะเรียกร้องในเวลานี้ คือ ภาพของผู้ใหญ่ที่เป็นตัวอย่างที่ดีในสังคม ภาพของ พ่อ แม่ ผู้ปกครอง ที่ให้ความสำคัญกับเด็กมากขึ้น จำเป็นต้องหันมาเอาใจใส่ ดูแลบุตรหลานของท่านอย่างใกล้ชิด คอยควบคุมพฤติกรรม ให้ประพฤติปฏิบัติแต่ในสิ่งที่ดีงาม และพยายามลด หรือแยกสิ่งที่เป็นสาเหตุแห่งความเสื่อมทรามในรูปแบบต่างๆ ออกไปจากตัวเด็ก ย่อมจะทำให้เด็กได้รับแต่สิ่งที่ดี และปัญหาต่างๆ จะลดลง อย่าเพียงแต่คอยคาดหวังให้เป็นหน้าที่ของโรงเรียน ที่จะคอยพร่ำสอนเท่านั้น แม้โรงเรียนจะเป็นแหล่งให้ความรู้ และอบรมพฤติกรรม ให้เด็กเป็นพลเมืองที่ดีในอนาคต แต่ผู้ปกครองจะต้องมีส่วนร่วมที่สำคัญ และให้ความร่วมมือกับทางโรงเรียน ที่จะขัดเกลาหล่อหลอมให้เด็กๆ มีจิตสำนึกที่ดี มีพฤติกรรมที่สร้างสรรค์ เพราะเราเชื่อมั่นว่า ความพยายามจากทุกๆ ฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ย่อมจะทำให้เด็กๆ ไปสู่เป้าหมายที่เราต้องการ และปัญหาต่างๆ ก็จะหมดไปในที่สุด

ด้วยความปรารถนาดีจาก

ชมรมคลังปัญญา

นายสุรศักดิ์ ญาณประสาท

ตู้ ปณ.12 ปณ.บางอ้อ กรุงเทพฯ 10700

[ชายอ้วน]

สวสดีครับ

อยากไปอมก๋อยบางครับ ชอบที่ลำบาก

[ดาวดอกคูณสายเหนือ]

สวัสดีค่ะ

ถ้าชีวิตมันจำเจมาก

นันว่าการมาเรียนก็ทำให้เราหายเบื่อได้บ้างนะคะ

อย่างน้อยก็การบ้านที่เปลี่ยนจากเบื่อเป็นเครียดแทน ^_^

ปล.ความเห็น3 กับ 4 เป้นโฆษณาจริงๆด้วย

[เขียวหวาน]

สวัสดี...คุณประกายฟ้า

ไม่มีอะไรที่มันจะน่าเบื่อเท่ากับการทำอะไรที่มันจำเจหรอกค่ะ ลองหาอะไรใหม่ๆที่ชอบและสนุกให้กับตัวเองบ้าง คุณประกายฟ้าคงจะรูสึกดีขึ้น พี่เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[ประกายฟ้า]

สวัสดีคะ คุณดอกคูณสายเหนือ

ขอบคุณคะที่แนะนำข้อคิดดีๆๆให้นะคะ และมาทักกันใช่คะ การบ้านงวดนี้เครียดได้จริงๆๆคะ

ขอบคุณคะ

[ประกายฟ้า]

สวัสดีคะ พี่เขียวหวาน

ขอบคุณคะ ที่พี่เขียวหวานเป็นกำลังใจให้นะคะ น้องจะพยายามทำให้สิ่งใหม่ๆๆขึ้นให้มากขึ้นคะ

ขอบคุณคะ