"อย่างฉัน....มัน ก็แค่ลูกเลวๆ" เรื่องราวจากประสบการณ์จริง

เมี่ยง อยากให้เรื่องราวที่จะเล่าหลังจากนี้ เป็นอุธาหรณ์กับหลายๆคน
เพื่อเตือน สติ เตือนใจ ว่าความรักของพ่อแม่ที่มีให้เรานั้น มันมากเกิน
ที่เราจะ ทดแทนคุณได้ ไม่ว่าจะอีกกี่ชาติ..อาจจะยาวสักหน่อย แต่นั่น
ก็เพราะ เมี่ยงบรรยายมันออกมาจากความรู้สึกและร่องรอยของน้ำตาที่เคย
เสียไปในวัน วาน............


เรื่องราวของเมี่ยง...... อาจไม่ใช่เรื่องที่เศร้าสำหรับใครหลายคน
เพราะท้ายที่สุดแล้ว.....เรื่อง ราวต่างๆ มันถูกแก้ไขใหม่ให้กลาย
เป็นเรื่องที่มีความสุข....สุขอย่างที่ ชีวิตของเมี่ยงจะไม่มีวันลืม

..
ครอบ ครัวของเมี่ยงเป็นครอบครัวข้าราชการทั่วไป มีพี่น้องสองคน
เมี่ยงเป็นคนโต ตั้งแต่เด็กเมี่ยงมักถูกผู้ใหญ่รอบข้างเสี้ยมเสมอว่า
คนเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง และพ่อแม่มักจะรักน้องคนเล็กมากกว่า

ความคิดเหล่านี้มันเริ่มซึมซาบสู่จิตใต้สำนึกเมี่ยงเมื่อไหร่...เมี่ยงไม่รู้
ที่รู้อยู่อย่างเดียว นั่นคือรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่รักเมี่ยง เมี่ยงเหมือนส่วนเกิน
ทุกๆครั้ง ทุกๆสถานการณ์.....จวบจนกระทั่งโตขึ้นมาถึงช่วงวัยรุ่น หรือ
ที่คนเค้าเรียกว่า "วัยหัวเลี้ยวหัวต่อ "

เมี่ยงเริ่มดื้อเงียบ และมักไม่ยอมรับคำสอนของพ่อและแม่ที่เมี่ยงมองว่า
พร่ำด่าเราได้ทุกๆเรื่อง แต่น้อง....ได้ในทุกสิ่งที่อยาก และแทบจะไม่เคย
ถูกด่าหรือตำหนิอะไรเลย

วันเวลาผ่านไป จากที่เคยดื้อเงียบ....เมี่ยงเริ่มเถียง เริ่มย้อน เมื่อเห็นว่า
ไม่ตรงกับความคิดตนเอง อาการต่างๆมันมาพร้อมๆกับการก่อกบฎขึ้นในใจ

จนเหตุการณ์ทั้งหมดได้เดินทางมาถึงจุดแตกหัก ขณะนั้นเมี่ยงสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของรัฐได้ แต่ผลการเรียนในเทอมแรกนั้นผลออกมาเลวร้ายอย่างที่
ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผลงานของเด็กทุนเรียนดีอย่างเมี่ยง..

ช่วงนั้นเมี่ยงร้ายมาก เที่ยวกับเพื่อนฝูง ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ กลับบ้านดึก บางครั้งก็แอบหนีออกจากบ้านตอนดึกเพื่อไปเที่ยวเตร่อบายมุขต่าง ๆ นานาจนแม่จับได้


แม่กับพ่อเรียกเมี่ยงมาคุย แม่ยังใช้ประโยคแบบเดิมๆอย่างที่เคยใช้กับเมี่ยง นั่นคือตำหนิแกมประชด และประโยคสำคัญที่ทำให้เมี่ยงทนไม่ไหว "แค่มีลูกผิดเพศพ่อแม่ก็อายเขาจะแย่แล้ว นี่ยังมาทำตัวเหมือนกุ๊ย เหมือนพวกจรจัด ถ้าจะทำอย่างนี้....อย่าใช้นามสกุลกูนะ..กูอายเค้า "

เมี่ยงเงยหน้าจ้องแม่อย่างแค้นใจ พูดไม่ออก หลายความรู้สึกมันประดังเข้ามาทีเดียวเสียใจ ผิดหวัง โกรธ และน้อยใจที่แม่กับพ่อตำหนิอย่างกับเมี่ยงเป็นชนชั้นข้าไพร่

วินาที นั้น..น้ำตาแห่งความน้อยใจมันไหลอาบสองแก้ม ไหลมาเมื่อไหร่เมี่ยงไม่รู้ตัวจนกระทั่งพ่อพูดขึ้นมาว่า "ว่าหน่อยก็ร้องไห้ บีบน้ำตา เพ้อฝัน ทำตัวเหมือนนิยาย
ไร้สาระว่ะ " พร้อมน้ำเสียงแค่นหัวเราะที่ยากจะบอกได้ว่า คนฟังจะรู้สึกอย่างไร

"ก็ อย่างที่พ่อแม่ว่านั่นแหละ...ถ้าไม่อยากมีลูกอย่างนี้แล้วทำให้เกิดขึ้นมา ทำไมเคยรักลูกเท่าๆกันไหม๊...รึทั้งชีวิตคิดว่ามีน้องเป็นลูกอยู่คนเดียว " เมี่ยงปะทุถ้อยคำที่
อัดอั้นไว้ในใจมาตลอดออกมาด้วยน้ำเสียงกึ่งตะคอก ด้วยเพราะทนไม่ไหวอีกแล้ว


"ตึง!!" เสียงกะทะไฟฟ้าสีแดงๆอันใหญ่ลอยกระทบหัวเมี่ยงอย่างแรง...มันแรงจนทำให้หัว เมี่ยงรู้สึกชา พร้อมกับมีเลือดไหลเป็นทางออกมาจากแผลนั้น


"แม่!! ...มันเกินไปแล้วนะ คนเหมือนกันนะ!! " เมี่ยงตะคอกพร้อมวิ่งเข้าไปดึงแขนแม่ "มึง...กูเคยสอนให้มึงเถียงแม่มึงเหรอ มึงอยากลองกับกูใช่ไหม๊ นี่ๆๆ!!!" แม่วิ่งไปคว้า
รองเท้าหน้าบ้านมาตบ หน้าเมี่ยงหลายทีไม่ยั้ง "มึงเก่งมากใช่มั๊ย หา!!!"พร้อมกับ
น้ำหนักมือ ที่ฟาดรองเท้าไปบนหน้าเมี่ยงเต็มแรงไม่ยั้ง

"โอ๊ย ยย!!! กูไม่ไหวแล้วโว้ย..ไม่อยากอยู่แล้วบ้านหลังนี้!! " เมื่อเมี่ยงหลุดจากมือแม่มาได้ เมี่ยงก็ตะคอกแม่พร้อมกับวิ่งออกจากบ้านอย่างสุดแรง เพื่อให้พ้นจากสถานการณ์ แย่ๆแบบนั้น


"พอกันที..ไม่อยากเป็นแล้วลูกบ้าน นี้" เมี่ยงตะโกนสุดเสียงพร้อมๆกับสะอื้นหอบ เพราะออกแรงวิ่งเต็มกำลัง เมื่อเมี่ยงวิ่งมาถึงหน้าหมู่บ้าน ซึ่งเป็นป่าไมยราพสูงข้างทาง
เมี่ยง เห็นพ่อกับแม่ขับรถตามมา"จะไปไหน มาคุยกันให้รู้เรื่อง!! " พ่อตะโกนเรียกเมี่ยง
เป็นระยะ


"อย่าตามมานะ!!.. ถ้าตามมาจะฆ่าตัวตายให้ดูตรงนี้เลย..อยากให้ตายๆไปเลยไม่ใช่เหรอ!! " เมี่ยงตอบด้วยอารมณ์ท้าทายสุดชีวิต

พ่อจอด รถแล้ววิ่งเข้ามาหาเมี่ยง เมี่ยงเลยวิ่งเข้าป่าไมยราพทั้งๆที่เท้าเปล่า วินาทีนั้นความเจ็บปวดจากการถูกหนามไมยราพเกี่ยวและทิ่มตำไม่เจ็บปวดเท่าการ ถูกพ่อแม่ตัวเองทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ

"ออกมา เดี๋ยวนี้!!..หนามมันตำขา ไม่เห็นเหรอ ออกมาคุยกัน มีอะไรคุยกัน" แม่เริ่มมีน้ำเสียงอ่อนลงอาจจะด้วยความความเป็นห่วงลูก เมื่อเห็นรอยเลือดตามเนื้อตัวและกิ่ง
ไมยราพที่แทงเท้าอยู่


"ไม่!! ...ออกไป!! ไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งอีก พอแล้วไม่ทนแล้ว!! "เมี่ยงตะโกนไล่แม่กับพ่อพร้อมๆกับสะอื้นสุดตัว " ถ้ามาอีก..จะเอาไม้แทงคอ ...มามั๊ย!! เข้ามามั๊ย!! "เมี่ยงเริ่มตอบอะไรบ้าๆออกไป พร้อมกับคว้ากิ่งไม้มาจี้คอตัวเอง สติมันขาดผึงไปตั้งแต่วิ่งออกมาจากบ้าน


ท้ายที่สุด...พ่อกับแม่ต้องยอมกลับบ้าน โดยที่พ่อบอกว่า ยังไงก็ขอให้กลับบ้านเรา...ในวินาทีนั้นเมี่ยงไม่คิดอีกแล้วว่า "บ้าน" หลังนั้น มันเป็นของเรา....มันไม่ใช่ของเมี่ยง เมี่ยงไม่ใช่ลูกพ่อแม่


เมี่ยง เดินไปขอเศษเหรียญกับยามหน้าหมู่บ้านแล้วโทรหาเพื่อนให้มารับ ..พอเพื่อนเห็นสภาพเมี่ยงตอนนั้นเพื่อนจอดรถแล้ววิ่งเข้ามากอดเมี่ยงพร้อม ร้องไห้...สภาพเท้าเปล่า มีหนามตำ เล็บหลุด ขามีเลือดไหลเป็นทางบวกกับเลือดจากแผลที่หัวที่โดนกระทะไฟฟ้ายังไหลไม่ยอมหยุด


เชื่อไหม?....ด้วยสภาพวันนั้น เมี่ยงสามารถออกจากบ้านได้เกือบสี่เดือน เมี่ยงหางานพิเศษทำ อาศัยอยู่กับเพื่อนคนนั้นบ้างคนนี้บ้าง...เมี่ยงนอนร้องไห้แทบทุกคืน สะท้อนใจกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่มันเกิดขึ้น

จนท้ายที่สุด เมี่ยงทนไม่ไหวกับอาการคิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ ...เมี่ยงตัดสินใจโทรหาแม่ "แม่..อยากกลับบ้าน"เมี่ยงร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้น...แม่เองก็ร้องไห้ แล้วพร่ำพูดขอโทษเมี่ยง ต่างๆนานา ซึ่งยิ่งตอกย้ำความเป็นลูกเลวๆคนนึงมากขึ้นไปอีก..

..

..
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นเป็นต้นมา...เมี่ยงสาบานกับตัวเองว่าเมี่ยงจะชดใช้บาป ที่เคยทำกับแม่กับพ่อให้มากที่สุด ถึงแม้มันจะไม่สามารถชำระล้างได้หมด แต่อย่างน้อย..มันก็ได้ล้างความรู้สึกของคำว่าลูกเลวลงได้บ้าง..น้ำตาแต่ละ หยดของแม่ที่หลั่งเพราะลูก มันเปรียบเหมือนหอกคมๆคอยทิ่มตำใจเมี่ยงอยู่ ตลอดเวลา

นั่นเป็นครั้งสุดท้าย ที่ครอบครัวเราเจอเหตุการณ์ร้ายๆ...ทุกวันนี้เมี่ยงรักแม่ รักพ่อ และรักน้องมากที่สุดในชีวิต แต่ความรักทั้งหมดของเมี่ยง...ก็ไม่อาจเท่าความรักของแม่ที่ยังมีให้เมี่ยง ไม่เคยห่างหายไปจากความรู้สึกเลย.


เมี่ยงสัญญา...ว่าเมี่ยงจะเป็นคนดี ไม่เห็นแก่ตัวหรือเอาเปรียบใคร....เมี่ยงจะดูแลพ่อแม่และน้องให้สุขสบาย มากกว่าที่เมี่ยงเคยได้รับบุญคุณอันยิ่งใหญ่
จากพ่อและแม่ ทั้งหมดนี้ เมี่ยงทำเพื่อแม่กับพ่อและน้อง สามคนในชีวิตที่เมี่ยงเทิดทูน และรักด้วยจิตวิญญาณของความเป็นคนค่ะ.....คำสัญญาจากลูกเลว