เรื่องเล่าดีดี อ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจขึ้นอีกเยอะเลย

> มหาเศรษฐีเกือบจะชราผู้หนึ่ง
> สุดแสนจะภูมิใจที่ลูกชาย
> วัยห้าขวบของเขากำลังจะได้
> เข้าเรียนในโรงเรียนชื่อดัง
> ซึ่งระดับเศรษฐีอย่างพวกเขาเท่านั้น
>
> โดยส่วนตัวของเขาเอง
> ก็อยากจะสอนให้ลูกชายรู้จักกับชีวิตจริงในโลก
> ควบคู่ไปกับการสอนทฤษฏีในโรงเรียน
> ในวันหยุดเขาจะตระเวนพาลูกชายคนเดียวไป
> ท่องเที่ยวในสถานที่ต่างๆ
> แล้ววันหนึ่งเขาก็คิดถึงหัวข้อการสอนเรื่อง
> ”ความยากจน”
> เพราะเขามีความเชื่อว่า
> ลูกชายของเขาคงไม่มีวันรู้จักแน่นอน
> เขาจึงพาลูกชายไปเยี่ยมครอบครัวชาวนาครอบครัวหนึ่ง
> และพักอยู่กับชาวนาเป็นเวลา 1 วัน 1 คืน
>
> เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ของเขาในวันต่อมา
> มหาเศรษฐีก็จะทดสอบว่า
> ลูกชายได้อะไรบ้างจากการไปพักแรมกับชาวนาผู้ยากจน
> ลูกชายตอบคำถามผู้เป็นบิดา ว่า
> เขาขอขอบคุณเป็นอย่างมากที่ได้พาเขาไปพบกับชาวนา
> และพักแรมที่นั่น
> ซึ่งทำ ให้เขาได้พบว่า....
> ชาวนามีที่ทำงานเป็นท้องนาที่กว้างใหญ่
> ในขณะที่พ่อมีเพียงห้องสี่เหลี่ยมที่ว่ากว้าง
> แต่ก็ยังน้อยกว่าห้องทำงานของชาวนา
>
> อาหารที่ชาวนารับประทานสามารถหาได้ตลอดเวลา
> รอบๆบริเวณบ้านโดย ไม่ต้องซื้อหา
> ในขณะที่บ้านของเรามีตู้เย็นเท่านั้น ที่เป็นที่เก็บอาหาร
> เวลารับประทานอาหารก็มีเพื่อน
> คุยอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก
> ในขณะที่ตัวเองก็ต้องนั่งทานอาหาร
> กับโต๊ะอาหารที่ยาวเกือบสิบเมตร
> และ มีเก้าอี้ว่างเปล่าทั้งสองด้าน
>
> ลูกชาวนา ที่ซ้อนท้ายจักรยานของพ่อเขา
> ต้องกอดเอวพ่อให้แน่น
> เพื่อจะได้ไม่ตกจากจักรยาน
>
> แต่เขาเอง ต้องนั่งในรถที่ใหญ่โต
> อยู่ข้างหลังเพียงลำพังโดยมีคนขับรถพาไปทุกที่
>
> ชาวนามีแสงดาวแสงจันทร์เป็นโคมไฟ
> ส่องสว่างตลอดเวลาในเวลากลางคืนโดยไม่ขาดแคลน
> แต่เขา ก็มีเพียงแสงจากโคมไฟที่ต้องซื้อด้วยเงิน
> ......... ชาวนามีรั้วบ้านเป็นแม่น้ำภูเขาที่กว้างสุดลูกหูลูกตา
> แต่เขาเองกลับมีเพียงแค่กำแพงบล๊อคในพื้นที่ไม่กี่ไร่
> ลูกชาวนาได้มีเพื่อนเล่นเป็นจิ้งหรีดหิ่งห้อยนับร้อยนับพัน
> แต่เขาเองกลับไม่มีใครเลย
>
> เขาขอบคุณพ่ออีกครั้งที่ทำให้เขารู้คำตอบว่า.....
> จริงๆ แล้ว.......เรายากจนกว่าชาวนามาก
>
>
> ปล.Forword mailอ่านแล้วรู้สึกดีเลยขอแบ่งบันกันอ่านนะค่ะ
>

[ปริมปราง]

ดิฉันอ่านแล้วก็รู้สึกดีเช่นกันค่ะ..ขอบคุณค่ะ