เมื่อห้องเย็น กลายเป็นห้องที่อบอุ่นด้วยการแบ่งปัน - การประชุมแบบมีส่วนร่วมกับผอ. 1

          ช่วงนี้มีโอกาสในการเข้าร่วมการประชุมที่รู้สึกว่า มีรูปแบบแตกต่างไปจากชีวิตการทำงานประจำที่การประชุมจะมีรูปแบบที่มีวาระชัดเจน  แต่เนื้อหาที่พูดกันก็จะเป็นการแจ้งให้ทราบว่าแต่ละคนหรือแต่ละหน่วยงานทำอะไรไปบ้าง  ไม่ค่อยมีการแลกเปลี่ยนกัน  หรือถ้าแลกเปลี่ยน  แนวโน้มจะเกิดการทะเลาะกันเสียมากกว่า

                วันศุกร์ที่ผ่านมา  ผอ. ได้เรียกประชุมกลุ่มงานด่วนโดยเรียนผู้บริหารฝ่ายต่างๆเข้ามาร่วมด้วย

                คำถามที่เกิดขึ้น 

                “ทำไมต้องเรียกประชุมด้วย  เกิดอะไรขึ้น”

                “ต้องเรียกไปว่าแน่เลย”

                ถามใครๆก็ไม่มีใครสามารถให้คำตอบได้  แม้แต่หัวหน้าของเรา

                พอเข้าไปห้องประชุม  ผู้เข้าร่วมประชุมเยอะมาก  เยอะกว่าตอนประชุมกลุ่มงานเสียอีก  บางคนที่ไม่เคยเห็นในที่ประชุมกลุ่มงานก็มาในวันนี้ด้วยแฮะ  คำสั่งของผอ.ช่างทรงพลังเหลือเกิน

                ระหว่างที่รอผอ.  ผมสังเกตว่าแต่ละคนก็อึดอัด  สงสัย   คนเยอะจริงๆ  แต่ช่างดูอบอุ่นแบบประหลาด

                ผมเกิดความคิดว่าน่าจะทำอะไรสักอย่าง  ดีกว่ามานั่งอึดอัดกัน  และเผื่อจะมีใครตอบได้บ้างว่าวันนี้มาทำอะไร

                ผมสะกิดพญ. วนาพร  “พี่ต่าย  เราน่าจะทำกิจกรรมอะไรบางอย่าง  มา check in ความรู้สึกกันไหม”

                พี่ต่ายเห็นด้วย  เข้าทาง  ผมเลยยื่นระฆังให้พี่ต่ายเคาะ  อาศัยความกล้าของพี่ต่ายเป็นคนนำทาง   ตอนนี้ผมกำลังกลัวว่า  คนอื่นจะมองว่าผมบ้าหรือเปล่า  พาทำอะไร  แค่พาคนในกลุ่มงานและที่ศูนย์แพทย์ทำ  เขาก็งงๆกันแล้ว   แล้วในห้องมีแต่ท่านรองและผู้ช่วยผอ.ฝ่ายต่างๆ  และบางคนเป็นอาจารย์ที่เคยสอนเราก็มี

                ขี่หลังเสือแล้ว  ก็คงจะลงลำบาก  ตอนนี้ก็เหมือนกัน  ทันทีที่ระฆังก้องดัง  ผีระฆังก็เข้าสิงทันที (เหมือนกับผีโคมไฟในห้องผ่าตัด ที่เปลี่ยนหมอผ่าตัดหลายคนกลายเป็นอีกคน)

                “ระหว่างรอท่านผอ.มา  ผมอยากชวนทำกิจกรรมกัน  เรียกว่า Check in เหมือนเวลาเราจะเข้าพักในโรงแรม  เราก็จะมีการตรวจสอบกันก่อน  วันนี้ผมอยากให้แต่ละคนช่วยบอกว่าตอนนี้เรารู้สึกอย่างไร”

                “งง”

                “อึดอัด”

                “กังวล”

                “ตื่นเต้น”

                “ไม่รู้เหมือนกัน  มาทำไม”

                “งานเข้าแน่ๆ”

                แต่ความรู้สึกด้านบวกก็มีเหมือนกัน

                “คงน่าจะมีสี่งที่ดีเกิดขึ้น”

                “อบอุ่นที่ผู้เข้าร่วมเยอะ”

                “ดีใจที่ได้เจอพี่ๆเพื่อนๆ”

                แต่อย่างไรก็ดี  ผมก็ยังไม่ได้รับคำตอบว่า  วันนี้ตูมาทำอะไรเนี่ย  แม้แต่ท่านผู้ช่วยยังบอกว่า “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน  ผอ.เรียกพี่ตอนบ่ายเองนี่แหละ”  เอาละสิ  แม้ไม่ได้คำตอบ  แต่ก็พอมองเห็นว่าแต่ละคนนั้นรู้สึกอย่างไร  ที่สำคัญรู้สึกเหมือนกันด้วย

                ในเวลาไม่นาน  เมื่อมีเสียงบอกว่าผอ.กำลังจะขึ้นมา  กระบวนการ Check in ก็สิ้นสุดโดยปริยาย  แม้ว่าหลายๆคนที่พึ่งเข้ามายังไม่ได้พูด  ผมรู้สึกว่าใจผมมันสั่น  มือสั่นๆยังไงไม่รู้  จะทำไงให้ใจสงบขึ้น

                “เดี๋ยวก่อนจบ  ผมอยากให้ทุกคนนั่งนิ่งๆอยู่กับตนเองก่อนนะครับ หายใจเข้าออกลึกๆกันนะครับ”

                ผิดคาดแฮะ  ทุกคนทำตามและดูเหมือนมีความตั้งใจกันมาก  ทั้งๆที่ตอนแรกๆดูเหมือนจะไม่สนใจ  ดูเหมือนบรรยากาศจะดูผ่อนคลายลงไปมาก  แต่จะเป็นอย่างไร  ยังไม่รู้

[โรจน์]

แล้วจะคอยติดตามตอนต่อไปนะครับ...น่าสนใจมาก...ผมเคยพบท่าน ผอ. รพ.ศูนย์ขอนแก่นที่แม่สอด...ลึก ๆแล้วท่านน่าจะเป็นคนรับฟังดีนะครับ?