แขกเลี้ยงงู.....เจ้าชู้กถา

ใครที่ไม่เคยประสบ ใครที่ไม่เคยลองดู จะไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า รสชาติของการใช้บริการรถไฟที่แออัดยัดเยียดในเมืองแขก จะมีบรรยากาศและความรู้สึกอย่างไร โดยเฉพาะต้องเจาะจงว่าเป็นรถไฟขบวน Local Passenger ด้วยนะ จึงจะเข้าถึงสาระของการเดินทางอย่างแท้จริง ทั้งทุลักทุเล แบกหอบสัมภาระมากมาย ทั้งแออัดยัดเยียด หมู หมา กา ไก่ แพะ ขึ้นได้หมด ทั้งร้อนอบอ้าวจนเหงื่อไหลไคลย้อย ทั้งเหม็นคาวกลิ่นแขก ที่มีกลิ่นเหม็นเขียวและฉุนอย่างรุนแรงกว่าคนธรรมดาอย่างพวกเรา ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแต่มารวมลงอยู่ในขบวนรถไฟท้องถิ่นของอินเดียแบบที่ว่านี้ทั้งสิ้น และพวกเราก็มีโอกาสดีได้ใช้บริการขบวนดังกล่าวนั้นมาแล้วด้วย แทบจะกระอักเลยทีเดียว ถือเป็นสุดยอดแห่งการเดินทางของชีวิตจริง ๆ หนึ่งในคณะผู้ร่วมเดินทางของพวกเรา เป็นหญิงสาวหน้าตาสละสลวยสวยงาม ผิวพรรณผุดผ่อง ดุจดั่งนางฟ้าอัปสรสวรรค์ผู้อรชร ยามได้เยื้องย่างกรายลงมาชมเมืองมนุษย์ ให้เหล่าสตรีและบุรุษได้หลงใหลอิจฉา เป็นคุณหนูผู้ดีมีสกุล มีชีวิตที่สุขสบาย ไม่ตรากตรำลำบาก มีงานการทำที่มั่นคง แต่เธอก็ยินดีมาร่วมเดินทางผจญภัยในดงแขกกับพวกเราอย่างสมัครใจ ไม่กริ่งเกรงต่อความยากลำบาก มีความอดทนเข้มแข็งมากกว่าพวกเราในบางครั้งเสียอีก โดยเฉพาะในวันที่พวกเราต้องเดินทาง ระหว่างเมืองออรัง-คบาด กลับไปรอรถไฟที่เมืองแมนมาด ด้วยรถไฟขบวนดังที่ได้กล่าวมาข้างต้น เพื่อต่อรถไฟอีกขบวนหนึ่งกลับไปที่เมืองพาราณสี ในความทุลักทุเลและเบียดเสียดเยียดยัดอัดแอของการเดินทางนั้น มีเหตุการณ์หนึ่งซึ่งเล่นตลกกับพวกเรา โดยนิสัยใจคอของแขกที่เห็นแก่ตัวในระดับที่สูง และความแล้งน้ำใจในระดับที่สุด ขณะที่พวกเรายืนเบียดเสียดเยียดยัดอัดแออยู่กับคนแขก ที่ต่างก็ต้องการเดินทางเหมือนอย่างพวกเรา คืออย่างไรก็ได้ขอให้ไปถึงจุดหมายปลายทางก็พอ อย่างอื่นไม่ว่ากัน แต่ในอีกมุมหนึ่งของที่นั่งบนรถไฟ ซึ่งถูกยึดครองโดยแขกหนวดยาวเคราย้อยแถมโพกศีรษะอีกต่างหาก ดูท่าทางการวางมาดแล้ว เหมือนจะเป็นเจ้าพ่อหรือนักเลงหัวตะปูสองคน (ถ้าหัวไม้มันอ่อนไป ดูจะไม่เหมาะสมกับท่าทางของพวกเขา) นอนสลับหัวสลับเท้ากันอยู่เบาะยาวชั้นบน เพื่อกันท่าไม่ให้คนอื่นเข้ามายุ่งเกี่ยวหรือยุ่มย่ามกับที่นั่ง ที่พวกเขาจับจองและเป็นเจ้าของพื้นที่ได้ ซึ่งโดยปกติที่นั่งจะพอนั่งได้สำหรับคน ๔-๕ คน ถ้ามีน้ำใจและให้เบียด ๆ กันสักหน่อยพอมีที่ให้ได้นั่งไปด้วยกันก็น่าจะได้ ๖-๗ คน แต่ก็อย่างว่าแหละ ด้วยความเห็นแก่ตัวสุด ๆ พวกเขาจึงใส่เกือกแล้วยึดครองเอาไว้สบายกันสองคนโดยไม่แยแสสนใจต่อความลำบากของเพื่อนร่วมชาติของพวกเขาเอง ดังนั้นแขก(ไทย)ต่างบ้านต่างเมืองอย่างพวกเราก็อย่าได้หวัง และคนแขกชาวบ้านทั่วไปเองก็ไม่อยากจะมีเรื่องมีราวให้วุ่นวาย จึงไม่สนใจไปยุ่งเกี่ยว เพราะเสียเวลาทำมาหาเลี้ยงครอบครัวเปล่า ๆ ไม่คุ้มกัน ขอแค่ฉันมีที่ยืนให้ไปถึงที่ลงก็พอแล้ว เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าใดไม่อาจทราบได้ พวกเรายืนโดยสารไปด้วยความทรมานทรกรรมตลอดทาง มีบางครั้งที่มองตากันแล้วได้แต่ปลงแบบยิ้ม ๆ แสดงว่าทุกคนมีกำลังเหลือพอที่จะสู้กันต่อไปอีกอย่างไม่หวั่นไหว ขณะที่พวกเราคุยกันไปมาอยู่นั้น บังเอิญไอ้บังหนวดยาวเคราย้อยที่ทำท่าทางเป็นนักเลงโตคนหนึ่ง ซึ่งมัวแต่ทำตัวกร่างอยู่ ได้เหลือบเห็นสตรีซึ่งเป็นเพื่อนผู้ร่วมเดินทางของพวกเรา พอมันเห็นว่าเป็นสตรีสาวสวย บวกกับความร่ำรวยทางเสน่ห์เข้าไปอีกเล็กน้อย มันจึงปลดปล่อยอสรพิษร้ายที่มันเพียรทนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูมาเป็นเวลาช้านาน ให้โผล่หัวออกมาให้ปรากฏทันที มันเริ่มมีลวดลาย ทำทีท่าว่ามีความเมตตาเห็นอกเห็นใจเพื่อนของพวกเราอย่างออกหน้าออกตา ขยับกายาที่ไร้เกล็ดของมันพอให้มีที่ว่างระหว่างกลางของพวกเขาทั้งสองเล็กน้อย แล้วเรียกให้เพื่อนของพวกเราขึ้นไปนั่ง แต่เพื่อนเราก็รู้เท่าทันว่าพวกมันคิดอะไรกันอยู่ ตามคติที่เคยได้ยินได้ฟังมาจนจำได้ติดใจว่า เจอแขกกับงูให้ตีแขกก่อน มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ จึงรีบขอบคุณแล้วอาราธนาผู้นำทางของพวกเราให้ขึ้นไปปราบงูเห่าเจ้าเล่ห์ข้างบน เพราะดูจะเป็นคู่ต่อกรได้อย่างสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย โดยเร็วพลันทันใดพระคุณท่านก็รีบร่ายมนต์สยบงูเห่าของไอ้บังเจ้าเล่ห์ได้ โดยกระโดดขึ้นไปนั่งอย่างหน้าตาเฉย สบายเฉิบ ปล่อยให้พวกเรายืนทรมานเบียดกันกับแขกต่อไป จนถึงสถานีสุดท้าย พอมีคนทะยอยลงมาก ๆ พวกเราซึ่งยืนเมื่อยขามาตั้งกว่าสามชั่วโมงเศษ ๆ กะว่าจะขยับไปนั่งที่เบาะว่าง ๆ สักหน่อย ก็มีประกาศิตจากพระยายม ซึ่งฟังแล้วบาดใจแต่ต้องรีบปฏิบัติตามทันที “ เฮ้ย....ลง ๆ ๆ ถึงแล้ว” ฮ่วย.....ว่าสินั่งจั๊กหน่อยกะบ่อได้ แล้วพวกเราก็ทะยอยลงจากรถไฟเหมือนกับแขกร่วมทางคนอื่น ๆ เพื่อนสาวผู้ร่วมเดินทางมากับพวกเรา ซึ่งดูท่าว่าจะขนลุกมาตลอดทางเลยรอดปากเหยี่ยวปากบังมาได้อย่างหวุดหวิดปลอดภัยด้วยประการฉะนี้แล ฯ