บันทึกนี้มีค่ามากล้นต้องแก้จนได้แน่นอน

เมื่อวันที่ 7 มิถุนายน 2549 ที่ผ่านมา (ต้องขออภัยที่นำมาเขียนช้าเกินไป เนื่องจากมีภารกิจมาก ประกอบกับช่วงที่อยากเขียน เกิดมีการปิดเพื่อปรับปรุง Blog) ศูนย์การศึกษานอกโรงเรียนจังหวัดนครศรีธรรมราช ได้จัดประชุมทีมงานคุณอำนวยกลาง และคุณอำนวยอำเภอ (ในส่วนของ กศน.) เป้าหมาย จำนวน 69 คน โดยมีวัตถุประสงค์ เพื่อทราบถึงความก้าวหน้าในการดำเนินงานในพื้นที่ของแต่ละอำเภอ ซึ่งแต่ละอำเภอก็มีความคืบหน้าไปพอสมควร และหัวใจของการประชุมในวันนั้นคือการจัดทำสมุดบันทึกข้อมูลวิถีคนคอน ซึ่งวันนั้นวิทยากรคือท่านอาจารย์จำนง หนูนิล ได้พูดถึงรายละเอียด ส่วนประกอบของสมุดบันทึกว่าควรจะมีอะไรบ้าง (ซึ่งก่อนจากนั้น เมื่อวันที่ 24 พ.ค. 49 ทีมงาน ได้ประชุมปรึกษาหารือถึงรูปแบบในการจัดทำ โดยมอบหมายให้ อ.จำนง เป็นผู้ออกแบบเป็นตุ๊กตา เพื่อนำไปพูดคุยในการจัดรูปแบบและหลักสูตรในการประชุมครั้งต่อไปกับ อ.ภีม ที่ ม.วลัยลักษณ์ ในวันที่ 31 พ.ค. 49) หลังจากที่อ.จำนง บรรยายจบลงก็มีการแสดงความคิดเห็นกันอย่างหลากหลาย ทั้งเห็นด้วย และไม่เห็นด้วย ส่วนมากจะเห็นด้วย แต่ติดขัดอยู่ที่ว่าเกรงว่าชาวบ้านจะไม่สามารถเขียนหนังสือได้ เพราะนั่นคือปัญหาใหญ่ของการบันทึกการเรียนรู้ ซึ่งวันนั้นถ้าไม่จำกัดด้วยเวลาก็คงจะพูดคุยกันได้อย่างไม่มีวันจบสิ้น ดิฉันวันนั้นทำหน้าที่พิธีกรก็จำใจต้องเสียมารยาทตัดบท (ซึ่งมีหน้าที่ควบคุมเวลา) ในส่วนตัวของดิฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง เพราะถ้าทำได้มันเป็นเรื่องที่ท้าทายมากเลย ที่วิถีชีวิตของคนนครฯจะเปลี่ยนไป จะไปที่ไหนต้องมีสมุดบันทึกคู่กาย เห็นอะไรแปลกใหม่ เห็นอะไรเปลี่ยนแปลงก็บันทึกลงไป มันจะกลายเป็นความรู้ที่เพิ่มพูนขึ้นทุกวัน มันจะมีการแก้ไขข้อบกพร่อง ซึ่งจะนำไปสู่สูตรสำเร็จของการดำเนินชีวิต และการประกอบอาชีพได้อย่างยั่งยืน เพราะเราศึกษาด้วยตนเอง ถ้าเราไม่จด เราจะจำได้นานแค่ไหน ถ้าเราลืมสามารถเปิดย้อนกลับไปดูได้ ถ้าเราพบปัญหาเดิมๆ เราแก้ไขอย่างไร เราสามารถเปิดทบทวนความจำและแนะนำผู้ที่ประสบปัญหาเหมือนเช่นเราได้ บันทึกนี้มีค่ามากล้น ต้องแก้จนได้แน่นอน ต้องติดตามกันดูนะคะว่าเราจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร