หยาดเหงื่อเจือ "สุขแท้..."

เมื่อคืนพ่อกับแม่ใช้เวลาเดินทางกลับบ้านเป็นเวลาประมาณ 8 ชั่วโมง ท่านออกเดินทางจาก อ.วังน้ำเขียวบ่ายสอง ถึงคลองลานสี่ทุ่ม หลังจากที่ตรากตรำทำงานมาตั้งแต่ตีสี่ ทั้งที่ต้องทำกับข้าว เก็บข้าว เก็บของ คนวัยหกสิบน่าจะได้พักไม่ต้องทำงานหนักขนาดนี้ น่าจะถึงเวลาที่ได้ปล่อยวางภาระทางกาย ในช่วงบั้นปลายของชีวิต

ไม่รู้สินะ เราเองมองว่าท่านเหนื่อยมาก เหนื่อยจนเรารู้สึกผิดที่ชวนท่านมาทำอะไรอะไรลำบากแบบนี้

แต่ในใจของท่านนั้นใครจะรู้ได้เล่าว่า การเหนื่อยกับการทำงานหาเงิน กับการเหนื่อยกับการทำงานเพื่อ "ให้" สิ่งใดนั้นจะได้รับผลซึ่ง "ความสุข" มากกว่ากัน เพราะว่าความสุขแบบเป็น "ปัจจัตตัง" รู้และเห็นได้ด้วยตนเอง

การต่อสู้กับความรู้ที่บอกว่าสุขคือการหยุดพัก กิน เที่ยว ใช้เงิน ใช้ทอง กับความรู้แห่ง "พระสัทธรรม" ว่าความสุขคือการปลดเปลื้องกิเลส ตัณหา และกามราคะ ปลดได้วันหนึ่งก็เท่ากับได้พบพระนิพพานน้อย ๆ วันหนึ่ง ไม่ต้องไปหวังนิพพานอะไรที่ไหนไกล เอานิพพานน้อย ๆ ณ ลมหายใจนี้ ลมหายใจที่เตี่ยมเปี่ยมไปด้วย "การให้" อยู่เสมอ

การกระทำใดที่ไม่ต้องลงทุนด้วยกายหรือด้วยใจนั้นเป็นไม่มี

ถึงแม้นว่าจะขัดสน จนทรัพย์ แต่นั่นก็เป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่จะอุทิศร่างกายนี้ อัตภาพอันประเสริฐที่ได้กำเนิดมาเป็นมนุษย์นี้สร้างความดีและเสียสละ

ถ้ามีคนพ่อและแม่ของเราคงจะสละได้แค่เงิน ฝากเงิน ฝากซองมาทำบุญ แต่โอกาสอันประเสริฐนี้ท่านได้อุทิศชีวิต ร่างกาย ที่นับวันจะร่วง โรย และพร้อมที่จะลาจากโลกนี้มาอุทิศเพื่อทำความดี ด้วยใจ ด้วย "กาย"

ชาติหนึ่งที่ยังมีลมหายใจ ไม่ว่าคนวัยใดจักต้องไม่ประมาท

วันนี้เรายังมีเรี่ยว มีแรง มีพลังอยู่ ก็ขอให้พึงรู้ประพฤติ ปฏิบัติ ตั้งมั่นทำความดี เพราะไม่มีใครจะล่วงรู้ได้ซึ่งความตายแม้นพรุ่งนี้

บางคนหลงว่ายังหนุ่ม ยังสาว เลือกที่จะทำมา หาเงิน แล้วผลัดผ่อนการทำความดีไว้ตอนแก่ ตอนท้าย ตอนบั้นปลายของชีวิต

แต่ความคิดแห่งกิเลสเหล่านี้ ก็มักจะสะสม หมักหมม ทำให้ชีวิตตอนแก่นั้นเร่าร้อน บางคนก็นำความห่วงหาทรัพย์สมบัติติดตัวเข้าไปแม้นวันที่ต้องนอนบนกองฟอน ไม่สามารถถ่ายถอน "ความโลภ" ออกจากจิตใจ

การให้นี้เอง เป็นน้ำอันบริสุทธิ์ที่จะสามารถชำระความโลภของจากจิตจากใจนี้ได้

การให้จากค่าแห่งน้ำเงิน ก็ยังมิประเสริฐเท่าการให้ที่หลั่ง ริน ไหลเป็น "น้ำเหงื่อ" ที่หลั่งรินชะโลมกาย แล้วพลันสลายเป็นน้ำทิพย์ชะโลมใจ

มีเรี่ยว มีแรงยังดีต้องเสียสละและทำความดีให้มาก ให้คุ้มค่ากับที่ได้เกิดได้พบ ได้มีพระพุทธศาสนาเป็นที่พึ่งพาแห่งจิตใจ...

---

ที่มาจากบันทึก มองกาย ทุกข์ใจ...