น้ำหนักรัก 21 กรัม

 

      เขากับเธอเป็นเพื่อนนักเรียนมัธยมปลาย  ระหว่างคนทั้งสองมีเพียงช่องทางเดินเล็ก ๆ ระหว่างโต๊ะกั้นกลางเอาไว้  หญิงสาวนั้นเป็นคนสวย น่ารัก  ฉลาด  และเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆ   สำหรับชายหนุ่มนั้นเป็นคนพูดน้อยและไม่เคยที่จะเริ่มพูดคุยกับใครก่อนเลยโดยเฉพาะกับเพื่อนผู้หญิง   แต่หญิงสาวชอบที่จะไปเข้าไปพูดคุยกับเพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะแถวเดียวกับเขา  และเธอก็ได้สังเกตเห็นว่าผู้ชายคนนี้กำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่  ด้วยความที่เป็นคนช่างสังเกตทำให้เธอมองชายหนุ่มคนนี้อย่างเต็มไปด้วยคำถามและข้อสงสัย  เธออยากรู้ว่าเขาคนนี้วันๆ คิดอะไรอยู่

       บางทีเขาก็ได้มีโอกาสมาพูดคุยกับเธอ  แต่ก็จะพูดกับเธอเฉพาะเรื่องที่ต้องคุย  เมื่อจบเรื่องที่ต้องสนทนา ก็ไม่มีเรื่องใดที่จะสนทนากันอีก  ถึงแม้จะเป็นอย่างนี้แต่เธอก็พบสาเหตุบางอย่างว่า  ทุกครั้งก่อนการสอบเขาจะขอยืมดินสอของเธอ  และเมื่อคืนกลับมาดินสอถูกเหลาให้อย่างดีโดยไม่มีรอยใด ๆ ให้เห็นเสมือนงานหัตถกรรมชิ้นงามชิ้นหนึ่ง  เธอหยิบดินสอมาใช้อย่างกลั้นความตื้นตันไว้ไม่ได้  และทุกครั้งเธอจะแกล้งทำดินสอให้ทู่ลงเพื่อที่จะให้เขามีเหตุผลมาเอาดินสอของเธอไปเหลา

       เป็นที่รู้กันของทั้งสองคนว่า  เขาและเธอต่างก็มีใจให้กัน  แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอพบว่าเขาคืนดินสอให้เธออย่างผิดปกติ   เธอจึงเปิดกล่องดินสอออกมาดูและพบว่าข้างในนั้นมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่งซึ่งเป็นจดหมายรักที่ๆไม่มีถ้อยคำอันหวานซึ้งเลย  มีเพียงข้อความสั้น ๆว่า  " สำหรับผมแล้วคุณคือความรักสุทธิ 21 กรัมของผม "  เธอคิดว่าทำไมความรักของเขาที่มีต่อเธอมีค่าเพียง  21 กรัม เธอรู้สึกโกรธเขามาก 

       ในวันหนึ่งมีการจัดสอบวิชาคณิตศาสตร์  ทางโรงเรียนเกรงว่าจะมีนักเรียนคอยลอกข้อสอบกันจึงมีการแยกสนามสอบ  เขาแยกไปสอบอยู่นอกชั้นเรียนแต่เธอนั่งสอบอยู่ในห้องเรียน  เมื่อถึงเวลาใกล้สอบเขาก็มองหาเธอเพื่อจะยืมดินสอเหมือนทุกครั้ง  แต่เขากลับเห็นเธอยื่นสมุดเล็กเชอร์ให้เพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง  เธอคิดเพียงแค่อยากยั่วให้เขารู้สึกโกรธไม่พอใจเท่านั้น  เขาเองก็ถามขึ้นมาด้วยเสียงอันสั่นเทาว่า " เธอจะไม่ให้เล็กเชอร์ฉันยืมหน่อยหรือ "  เธอตีหน้าบึ้งและบอกเขาว่า  " ทำไมฉันต้องให้เธอยืมด้วยล่ะ " ในเวลาชั่วพริบตาเธอสังเกตเห็นสีหน้าเขาที่ซีดเผือดลง  เขาจ้องมองตาเธอและหันหลังกลับไปนั่งที่ซึ่งไม่มีใครนั่งข้าง ๆ  เขาเลย 

       วันจันทร์ต่อมาก็มีการประกาศผลสอบ  คะแนนของเธออยู่ในระดับที่ดีแต่เขากลับสอบตก  ทั้งครูและเพื่อนทุกคนต่างก็ตำหนิเขา  เธอรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยเมื่อคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ  เธอคิดว่าควรจะขอโทษเขาดีไหมทว่าการทำแบบนั้นอาจดูเสียหน้า และทำไมเธอต้องขอโทษเขาด้วย  เธอลังเลอยู่นานจนถึงเวลาเลิกเรียน  สุดท้ายก็คิดว่าพรุ่งนี้จะเขียนคำขอโทษใส่กระดาษให้เขา

        แต่พอถึงวันรุ่งขึ้นเขาก็ไม่มาโรงเรียน  จนกระทั่งอีกวันต่อมาก็ได้ข่าวว่าเขาย้ายโรงเรียนแล้ว  เธอไม่คิดหรอกว่าเขาจะได้รับอันตรายใด ๆ ได้ง่าย ๆ  หรือเป็นเพราะความหยิ่งในศักดิ์ศรีแบบนั้นหรือ  ความสัมพันธ์ควรจะสิ้นสุดลงกับคนแบบนี้  แต่เธอทำได้เพียงปลอบใจตัวเองเท่านั้นและจะต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้ต่อจากนี้   แต่ในบางคราวเธอก็อดที่จะคิดถึงผู้ชายคนนี้เสียมิได้เหมือนดังที่เขาตั้งใจเข้ามาขอยืมดินสอของเธอทุกครั้งก่อนสอบ

        ต่อมาเธอก็ได้เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย ณ ที่แห่งนี้มีความสวยงาม มีสีสันอันมีชีวิตชีวา  มีจดหมายบอกรักมากมายที่ส่งมาถึงเธอในบรรดาจดหมายเหล่านั้น  มีชายหนุ่มคนหนึ่งได้แต่งกลอนให้เธอ และเขาก็กลายมาเป็นแฟนของเธอ   ต่อมาเธอรู้ว่ากลอนบทนั้นชายหนุ่มลอกมาจากคนอื่น   เธอโกรธมากแต่ก็ยอมให้อภัย   ชายหนุ่มทำให้เธอมีความสุขใจขึ้นมาอีกครั้ง  นับจากนั้นมาเธอก็รู้ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นผู้ชายคนแรกที่สามารถคว้าหัวใจเธอไว้ได้  ถึงแม้ว่าบางครั้งจะรู้สึกโกรธเขามากแค่ไหนก็ตามแต่หัวใจก็ยังยอมอภัยให้เขา  เธอรู้สึกว่านี่คงเป็นพรหมลิขิต  ผลลัพธ์ที่ออกมาถูกลิขิตไว้ล่วงหน้าแล้ว  และไม่จำเป็นต้องกลับมาย้อนถามว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

         ช่วงเย็นของสุดสัปดาห์หนึ่ง  เธอต้องการให้เขาพาไปดูหนังแต่เขากลับพูดขึ้นมาว่า  วันนี้ตอนเย็นมีการถ่ายทอดฟุตบอลนัดสำคัญ  ทันทีที่ได้ยินเขาพูดเธอโมโหเป็นอย่างมาก  แล้วย้อนถามกลับไปว่ากี่ครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้ เขาเองก็คล้ายกับจะโกรธเช่นกันและเขาก็ได้ปฏิเสธเธอ  เธอก็ทำได้เพียงแค่ยืนดึงเสื้อเพื่อชวนเขาไปดูหนังอยู่ข้าง ๆ   ในที่สุดเขาก็ยอมพาเธอมาถึงโรงหนังด้วยความรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร  " ทำไมไม่ยอมเข้าไปดูสักทีล่ะ " ชายหนุ่มพูดขึ้นมา    เธอกลับตอบไปว่า  " เธอคิดว่าเธอเป็นใคร  ถึงมาสั่งฉัน "  ทันทีที่เขาได้ยินก็ได้ตบหน้าเธอไปหนึ่งที  เธอเองก็ได้ตบหน้าเขาคืนเช่นกันพร้อมกับพูดว่า " นับจากนี้ความสัมพันธ์ของเราจบกัน " เธอก็วิ่งกลับหอไป

         นับจากนั้นชายหนุ่มไม่โทรศัพท์มาหาเธออีกเลยแม้ในเวลาที่เธอป่วยอย่างหนัก  เมื่ออาการป่วยดีขึ้น  เธอออกมาเดินเล่นตามลำพังจนมาถึงหน้าโรงหนัง แล้วเดินเข้าไปดูหนังด้วยใจอันเลื่อนลอย  ระหว่างนั้นก็ได้เห็นคู่รักคู่หนึ่งที่นั่งดูหนังอยู่ด้านหน้า   เธอได้ยินเสียงทั้งคู่พูดคุยกันว่า " เป็นเพราะอะไร  หนังเรื่องนี้ถึงชื่อว่า 21 กรัมล่ะ  เธอรู้สึกแปลกใจไหม "  หญิงสาวถามขึ้นมา " เด็กโง่ 21 กรัม ก็คือน้ำหนักของวิญญาณไง  คนตะวันตกเล่าสืบกันมาว่าคนที่ตายแล้วจะมีน้ำหนักหายไป 21 กรัม ...." ชายหนุ่มตอบเธอ

        " 21 กรัม...21 กรัม... " หญิงสาวพึมพำ  วันเวลาได้หมุนผ่านไปดั่งคลื่นของทะเลที่ถาโถม  ฉับพลันเธอก็รู้สึกว่ามีเข็มมาทิ่มแทงให้เธอต้องรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว  เธอยกสองมือของเธอมาปิดหน้าซับหน้าตา  แต่น้ำตากลับไหลผ่านร่องมือเป็นสายไม่หยุด...